Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2020

Ένα αλλιώτικο στέμμα.

  Πώς γίναμε έτσι; Γίναμε ή έτσι ήμασταν πάντα; Κάθε μέρα αυτό αναρωτιέμαι... Εγωισμός. Εμείς να είμαστε καλά. Δεν εισπράττω αλληλεγγύη από αυτά που βλέπω. Ειδήσεις, τόσοι νεκροί, τόσοι διασωληνωμένοι, τόσα μέτρα, τόσα φάρμακα, τόσα εμβόλια. Ποιος τηρεί, ποιος δεν τηρεί τα μέτρα, ποιος πιστεύει, ποιος δεν  πιστεύει στον ιό. Τρομακτική μουσική στα ρεπορτάζ λες και δεν έχουμε τρομοκρατηθεί έτσι και αλλιώς.      Αυτό εν ολίγοις κατάλαβα μετά από τόσο καιρό που η πανδημία χτύπησε και την Ελλάδα. Τώρα που η αρρώστια και ο θάνατος μας αφορά όλους τώρα είναι που ο καθένας κοιτάει την πάρτη του. Γιατί τώρα είμαστε όλοι εν δυνάμει σε κίνδυνο. Δεν κάνει διάκριση ο κίνδυνος πια. Και αντί αυτό να μας κάνει περισσότερο ανθρώπους μας έβγαλε μια κακία και μια ξινίλα άνευ προηγουμένου.    Οk. Καθάρισε επιμελώς το γραφείο και το πληκτρολόγιό σου αλλά καθάρισε και το μυαλό και την καρδιά σου.   Πλένουμε χέρια, κρατάμε αποστάσεις και φοράμε μάσκα όχι μόνο για το δικό μας καλό αλλά και για το καλό του διπ

Είμαστε στο 1920

Σήμερα θα γράψω σε χρώμα μπλε. Το μπλε λένε οι ψυχολόγοι πως είναι το χρώμα της συντροφιάς και της ξεκούρασης. Ίσως για αυτό και η θάλασσα έχει αυτό το χρώμα. Όταν θα διαβάζεις αυτή την ανάρτηση μικρή μου να ξέρεις πως η μαμά σου έκανε πολλές διαπιστώσεις άλλοτε φωναχτά και άλλοτε αθόρυβα για να εξηγήσει αυτό τον κόσμο. Μετά σκέφτηκα πως αυτόν τον κόσμο ίσως να πρέπει να τον αποδέχεσαι όπως είναι κάνοντας όμως αλλαγές για να αλλάξεις ως προς το καλύτερο τον εαυτό σου.     Είσαι και εσύ μέρος του κόσμου αυτού. Ο κόσμος φοβάται να αποδεχτεί οτιδήποτε θεωρεί "διαφορετικό", "παράταιρο", "αλλιώτικο". Είμαστε στο 2020 και οδεύουμε προς το 2021. Και όμως. Μικροί άνθρωποι μέσα στη μεγαλοσύνη του σύμπαντος συμπεριφέρονται λες και ζούμε στο 1920. Μην τους κάνεις τη χάρη ποτέ να σε τραβήξουν πίσω. Τα βήματά σου πάντα μπροστά, πάντα σταθερά και σίγουρα.  Στα ψηλά, όχι στα χαμηλά. Στα ανώτερα, όχι στα κατώτερα. Στα απλόχερα. Όχι στα μίζερα. Σε φιλώ. Η μαμά.

Πήραμε τα βουνά!

  Αυτό το καλοκαίρι πήραμε τα βουνά και είπαμε με ένα στόμα μια φωνή "Διακοπές πού αλλού; Στην Πιερία! Πού αλλού και Όλυμπος και δίπλα στο κύμα;;;". Πήρα την οικογένεια αγκαζέ και εγκατασταθήκαμε για περίπου τρεις εβδομάδες στο εξοχικό μας, στο λεγόμενο "Κόκκινο Σπίτι" στη Σκοτίνα Πιερίας. Το σπίτι το έχτισαν οι παππούδες μου αλλά την τοποθεσία την επέλεξε η μαμά μου και πολύ καλά έκανε διότι το κλίμα της περιοχής είναι απολύτως ευεργετικό. Περνάς τις διακοπές σου στην απόλυτη δροσιά που σου παρέχει το βουνό και αν θες να κάνεις και τα μπανάκια σου κατεβαίνεις στην παραλία όπου ναι, εντάξει, εκεί θα αισθανθείς τη ζέστη. Πάντως το θερμόμετρο δεν έδειξε ποτέ παραπάνω από 25 βαθμούς Κελσίου. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό αν είσαι άνθρωπος που δυσανασχετεί με τη ζέστη όπως εγώ. Η θάλασσα της Πιερίας είναι αρκετά καλή και της Σκοτίνας ακόμη ωραιότερη. Το ατού της περιοχής είναι ότι συνδυάζει βουνό και θάλασσα και ένα απίστευτα όμορφο φυσικό τοπίο. Λατρέψαμε το φυσικό το

Η Ζωή είναι αλλού

Είναι Σάββατο. Κοντεύει 11 το βράδυ. Πού είσαι; Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι. "Πρέπει να γράψω κάτι τώρα. Είναι επείγον" είπα στην κόρη μου. Δεν αναβάλλω τίποτα πια. Εδώ και δύο χρόνια δεν αναβάλλω τίποτα. Δε λέω "άσε μωρέ. Θα χαρώ αύριο. Όχι. ΣΗΜΕΡΑ θα χαρώ. Σήμερα θα πιω τον καφέ που θέλω στο μέρος που θέλω. Σήμερα θα φορέσω το φόρεμα που με κάνει να νιώθω "θεάρα". Η άποψη του άλλου δε με νοιάζει. Δε μετράει πια για εμένα. Δεν με καθορίζει. Δεν με επηρεάζει. Κάποτε ναι. Μετρούσαν πρώτα  πιο πολύ οι άλλοι. Μετρούσα κι εγώ αλλά σε δεύτερο βαθμό. Όχι κουκλίτσες μου. Πρώτα εγώ. Πάντα εγώ. Στον υπερθετικό βαθμό. Πάμε πάλι: Σήμερα θα φάμε το γλυκό και το αλμυρό που λαχταρά η κοιλιά μας. Σήμερα θα κάνουμε το ταξίδι "που λέγαμε". Έτσι έγινε και με τη Ζωή και δεν τον ήπιαμε ποτέ τον καφέ "που λέγαμε". Γιατί εγώ έτρεχα με τα δικά μου και εκείνη με τα δικά της. Δουλειά, σπίτι, παιδιά, γονείς, συνάδελφοι, φίλοι και στη μέση ένα πτυχίο που το πήρε

Μια λέξη μόνο

Ξέρεις ποια είναι αυτή η λέξη μικρή μου; Είναι η λέξη "ευγνωμοσύνη". Κάθε Πάσχα, τα πάθη του Χριστού μας, με κάνουν να σκέφτομαι τι άνθρωποι είμαστε, αν πήραμε έστω και στο ελάχιστο τα διδάγματά Του και αν καταφέραμε να αγαπήσουμε τον διπλανό μας.  Δεν μπορούμε να φτάσουμε όμως το μεγαλείο Του. Και πέφτουμε συνεχώς στα ίδια λάθη. Περιοριζόμαστε μόνο για αυτή την περίοδο σε ευχολόγια και κλισέ εκφράσεις. Φεύγουν οι λέξεις, πετούν. Έτσι πετούν και οι άνθρωποι. M ου λείπουν τόσο πολύ αυτοί που έφυγαν! Ο παππούς Χαράλαμπος ήταν αυτό ακριβώς που έλεγε το όνομά του. Χαρά και λάμψη. Κάθε Πάσχα που μας περίμενε στο εξοχικό έλαμπε από χαρά. Μας περίμενε μαζί με τον  άλλο παππού, τον αδελφό του, το Γιώργο, με όλα τα καλούδια της πασχαλιάς... Γέλια... Αστεία... Χόρταινα από τη χαρά τους...δεν ξέρω αν το είχαν καταλάβει... Και ύστερα η Ζωή. Η φίλη μου η Ζωή.  Ό,τι ακριβώς έλεγε το όνομά της, αυτό ήταν. Η Ζωή έδινε ζωή σε ό,τι μαράζωνε. Ποιος ξέρει τι γίνεται ε

Μια μουσική για εσένα

Πάει καιρός που είδα την ταινία "Οι άθικτοι". Μια ωδή στην αληθινή φιλία. Ένας άντρας καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, πολύ ευκατάστατος, σχεδόν ζάπλουτος και ένας νέος, αφρικανικής καταγωγής, μποέμ και ελεύθερος που προσλαμβάνεται για να τον φροντίσει. Μια φιλία γεννιέται. Ο μποέμ τύπος αποκτά ευθύνες και ξυπνά μέσα στη νύχτα για να συμπαρασταθεί στην αρρώστια του φίλου του. Και ο άνθρωπος σε ανάγκη, βλέπει για πρώτη φορά το Παρίσι στις 4 τα ξημερώματα. Ο φίλος του τον έβγαλε βόλτα με το καροτσάκι για να πάρει αέρα και να ηρεμήσει. ..."Πρώτη φορά βλέπω το Παρίσι στις 4 τα ξημερώματα..." είπε εκείνος. Από την πρώτη στιγμή που είδα την ταινία και άκουσα τη μουσική συνέδεσα τις ζωές μας με αυτό το αριστούργημα. Με την επιμονή. Τη δίψα για ζωή. Το γέλιο. Την αναζήτηση της χαράς. Σου αφιερώνω αυτή την ελπίδα που βγαίνει μέσα από τις νότες. Θέλω πολύ να σου υποσχεθώ ότι θα γίνει ο κόσμος καλύτερος. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να συμβάλω έστω και λί

Γράμμα στον παππού.

Καλησπέρα παππού... Συμβαίνουν πράγματα που πονάνε όσο εσύ κοιμάσαι. Ξέρω, έκανα πολλά χρόνια να σου γράψω αλλά πίστεψέ με, όπως θα είδες και εσύ είχα να τα βάλω με πολλά τέρατα. Δεν είναι εύκολη η ζωή παππού. Το έλεγες και εσύ άλλωστε. Βέβαια εσύ αντλούσες (από πού άραγε;) τεράστιο κουράγιο και δύναμη και όρθωνες το ανάστημά σου. Μάλλον από την πολλή αγάπη σου για εμάς. Για τη ζωή. Για τον διπλανό σου. Ανάστημα... Μια λέξη άγνωστη για πολλούς. "Ανάστημα δεν είναι το 1.65 ή το 1.80 Σοφουλίτσα. Ανάστημα θα πει να είσαι ακέραιος στη ζωή. Να κάνεις επιλογές που να σε εξυψώνουν ως άνθρωπο με προσωπικότητα. ΠΡΟ-ΣΩ-ΠΙ-ΚΟ-ΤΗ-ΤΑ Σοφουλίτσα! Να το θυμάσαι από εμένα και να βαράς στο κεφάλι! Όπου βλέπεις άδικο, να βαράς στο κεφάλι! Όπου βλέπεις παγαποντιά, να βαράς στο κεφάλι! Να μην εξαρτάσαι από κανέναν παρά μόνο από τον εαυτό σου. Να τον καλλιεργήσεις, να τον φροντίσεις, να διαβάσεις, να ταξιδέψεις και να τον θρέψεις με αξίες. Μα, προπαντός να τον πλαισιώσεις με ανθρώπους επί

Το κενό τετραγωνάκι.

Κοίτα να δεις... τώρα που εσύ είσαι σε άλλη διάσταση, σε μια κατάσταση άυλη και εντελώς πνευματική πια, αέρινη, σε νεραϊδένια αύρα, εδώ κάτω στα κοσμικά, στα ανθρώπινα γίνεται της κακομοίρας λόγω πανδημίας. Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι τουλάχιστον σε αποχαιρετήσαμε με τον τρόπο που σου άξιζε και όχι εξ αποστάσεως. Αλλά και πάλι, τι θα πει αυτό το "τουλάχιστον"; Είναι συμβιβασμός σε μια κατάσταση που δεν έχει γυρισμό; Είναι αποδοχή του γεγονότος ότι θα πρέπει να μάθουμε να συνεχίσουμε τη ζωή χωρίς εκείνους που αγαπάμε και μας αγάπησαν; "Τους ανθρώπους που αγαπάμε ποτέ δε φεύγουν από κοντάς μας" λέμε συνέχεια ίσως για να το πιστέψουμε και εμείς οι ίδιοι και να μπορέσουμε να κάνουμε υποφερτή την καθημερινότητα. Όταν όλα ησυχάζουν σε θυμάμαι. Όταν κάνω δουλειές σε θυμάμαι. Πλένω τα πιάτα και σε θυμάμαι. Βγαίνω στο μπαλκόνι να αντικρύσω την παράξενη ησυχία της γειτονιάς και σε θυμάμαι. Και όσο πάω με βήμα ταχύ στο σούπερ μάρκετ (γιατί πια δεν ψωνίζουμε μ

Για τη Ζωή μας.

Αδύνατον να το χωρέσει ο νους μας. Μετά τον Δημήτρη και τον Φώτη η οικογένεια του δημοτικού Ραδιοφώνου Θεσσαλονίκης έχασε και εσένα Ζωή. Αυτό δεν ήταν απλώς μαχαιριά στην καρδιά.  Το μαχαίρι θα μας πληγώνει για καιρό. Κάτι γίνεται. Κάτι έφταιξε. Κάπου κάτι κάναμε λάθος. Έφυγε η ακεραιότητα,  η αξιοπρέπεια,  η καλοσύνη, η ανθρωπιά, η ομορφιά.  Έφυγε η Χαρά, έφυγε η αγάπη. Έφυγε η καλοπροαίρετη διάθεση και ματιά . Η Ζωή Σιμαρα υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός του δημοτικού Ραδιοφώνου Θεσσαλονίκης  για περισσότερα από 24 χρόνια.  Μια ζωή ολόκληρη δοσμένη στις μουσικές και τους στίχους, στα βιβλία,  τους δίσκους και τα cd της.  Η Ζωή ήταν αυτό που συχνά λέμε "η ήρεμη δύναμη". Δε χρειαζόταν να κάνει θόρυβο για να αποδείξει ότι είναι σημαντική.  Ήταν σημαντική έτσι κι αλλιώς. Είχε μια ποιότητα και μια ανώτερη κλάση θαρρείς και ήταν από αλλού φερμενη.  Μα, από αλλού ήταν φερμενη  όντως. Γνωριστήκαμε το 2002, σε μια σύσκεψη που είχαμε στο Ραδιόφωνο.  Έτρεξα να της μιλήσω κ