Μια λέξη μόνο

Ξέρεις ποια είναι αυτή η λέξη μικρή μου;
Είναι η λέξη "ευγνωμοσύνη".

Κάθε Πάσχα, τα πάθη του Χριστού μας, με κάνουν να σκέφτομαι τι άνθρωποι είμαστε, αν πήραμε έστω και στο ελάχιστο τα διδάγματά Του και αν καταφέραμε να αγαπήσουμε τον διπλανό μας.
Δεν μπορούμε να φτάσουμε όμως το μεγαλείο Του. Και πέφτουμε συνεχώς στα ίδια λάθη.

Περιοριζόμαστε μόνο για αυτή την περίοδο σε ευχολόγια και κλισέ εκφράσεις.
Φεύγουν οι λέξεις, πετούν. Έτσι πετούν και οι άνθρωποι. Mου λείπουν τόσο πολύ αυτοί που έφυγαν!

Ο παππούς Χαράλαμπος ήταν αυτό ακριβώς που έλεγε το όνομά του. Χαρά και λάμψη. Κάθε Πάσχα που μας περίμενε στο εξοχικό έλαμπε από χαρά. Μας περίμενε μαζί με τον άλλο παππού, τον αδελφό του, το Γιώργο, με όλα τα καλούδια της πασχαλιάς...
Γέλια...
Αστεία...
Χόρταινα από τη χαρά τους...δεν ξέρω αν το είχαν καταλάβει...
Και ύστερα η Ζωή.
Η φίλη μου η Ζωή.
Ό,τι ακριβώς έλεγε το όνομά της, αυτό ήταν. Η Ζωή έδινε ζωή σε ό,τι μαράζωνε.
Ποιος ξέρει τι γίνεται εκεί πάνω....
Με ακούς Χαρά;
Να βρεις αυτή την ευλογία παιδί μου! Όπως τη βρήκα εγώ κοντά σε εσένα!

Υπάρχουν και οι άνθρωποι που είναι εδώ και είμαστε επίσης ευγνώμονες.
Για την αγάπη τους, την προσφορά τους και τη στάση της ζωής τους. Για την ακεραιότητά τους.
Για ότι δεν πατούν σε δύο βάρκες...για ρίξε μια ματιά εδώ...