Forever Hugs

Αυτό δε θα το χωνέψω ποτέ. Να το ξέρεις. Εκεί που πας να "χαλαρώσεις" έρχεται μια σφαλιάρα "συμφορά" και σου δίνει να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει κατάλληλη εποχή για να ζήσεις ή να πεθάνεις. Αυτό το κείμενο θα ήθελα να το διαβάσεις όταν μεγαλώσεις αρκετά και ίσως να μπορείς να διαχειριστείς οποιασδήποτε μορφής απώλεια. Όμως θέλω να σου πω ένα ευχαριστώ γιατί εσύ με σήκωσες σε κρίσιμες στιγμές. Μαζί ζήσαμε κάτι τρομακτικό πέρυσι με το ξαφνικό ατύχημα της γιαγιάς. Να ξέρεις ότι εσύ μου έδωσες ώθηση και δύναμη να μην πω ούτε κιχ.  Να μην τρομάξεις.  Να είναι όπως πέφτεις και χτυπάς. "Θα περάσει" σου είπα. Και πέρασε. Και κάναμε την απόγνωση γιορτή. Και γυρίσαμε όλη την πόλη τη νύχτα. Και εξερευνήσαμε γωνιές χαράς. Νωρίτερα, βιάστηκε ένας φίλος μας καλός να φύγει. Ο Δημήτρης Διβίδης ήταν. Για εκείνον έγραψα ένα κείμενο μονοκοπανιά, χωρίς σκέψη και επεξεργασία. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για μια τέτοια ευγενική ψυχή. Για τον Δημήτρη Διβίδ

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Είμαι υπέρ της δράσης και της κίνησης. Να κινείται το μυαλό και το σώμα. Να παίρνει στροφές η ύπαρξη.  Οι μέρες να μην είναι στατικές. Να έχεις ένα αλισφερίσι με όλες. Η λέξη δραστηριότητα μπήκε στο λεξιλόγιο των νέων γονιών εδώ και κάποια χρόνια. Και καλά έκανε. Αλλά όλα χρειάζονται με μέτρο. Από την άλλη, έχουμε λίγο μπερδέψει στο μυαλό μας την ουσία και τη χρηστικότητα της λέξης. Επίσης, έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι παιδί σε αυτή την εποχή που όλοι και όλα τρέχουν με ταχύτητες φωτός. "Αντε, γρήγορα κατεβαίνουμε στην επόμενη στάση...όχι δε θα πάμε στην παιδική χαρά τώρα, δε θα προλάβουμε γιατί στις 17.30 έχεις κολυμβητήριο και στις 19.30 μπαλέτο. Και αύριο να μην ξεχάσεις ότι "έχουμε" μουσική και...και...και...και..." Έμεινε να ηχεί το "και" στα αυτιά μου ένα μεσημέρι που κατέβαινα από το λεωφορείο αλλά και η απογοήτευση στο πρόσωπο του κοριτσιού. Αυτή η εικόνα με έβαλε σε σκέψεις. Μπορεί να είμαι κα

Ο άνθρωπος όταν φεύγει, φεύγει. Και αυτό θα κάνουμε όλοι μια μέρα. Αλλά είναι μερικά "φευγιά" που πονούν περισσότερο. Είχα την τιμή να είμαι φίλη του Μάνου Αντώναρου. Αυτού του εξαίρετου ανθρώπου του δοτικού, του ειλικρινούς, που αγαπούσε τον φίλο, που δε χάιδευε αυτιά, που συμβούλευε από καρδιάς. Υπέροχος άνθρωπος και μοναδικός πατέρας. Που νοιαζόταν. Που ήταν εκεί. Που επικοινωνούσε επί της ουσίας. "Βρε συ! Ακούς που σου μιλάω;"  "Ακούω βρε Μάνο, ακούω". Σε ευχαριστώ Μάνο για όσα είπαμε, τις ανησυχίες που εκφράσαμε και τα αστεία που γελάσαμε. Ο Μάνος έφυγε. Δε μένει πια εδώ. Το ίδιο θα κάνουμε και εμείς μια μέρα. Να το θυμόμαστε όλοι αυτό. Και ας προσεγγίζουμε και ας ψάχνουμε την αλήθεια. Όπως έκανε και εκείνος. Καλό ταξίδι αγαπημένε μου φίλε. Καλή αντάμωση.  (Η "τρελοκαμπέρο" μαμά).