Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Εσείς; Κάνετε καμιά δραστηριότητα;

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι:

Είμαι υπέρ της δράσης και της κίνησης. Να κινείται το μυαλό και το σώμα. Να παίρνει στροφές η ύπαρξη. 
Οι μέρες να μην είναι στατικές. Να έχεις ένα αλισφερίσι με όλες.
Η λέξη δραστηριότητα μπήκε στο λεξιλόγιο των νέων γονιών εδώ και κάποια χρόνια.
Και καλά έκανε.
Αλλά όλα χρειάζονται με μέτρο.
Από την άλλη, έχουμε λίγο μπερδέψει στο μυαλό μας την ουσία και τη χρηστικότητα της λέξης.
Επίσης, έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι παιδί σε αυτή την εποχή που όλοι και όλα τρέχουν με ταχύτητες φωτός.



"Αντε, γρήγορα κατεβαίνουμε στην επόμενη στάση...όχι δε θα πάμε στην παιδική χαρά τώρα, δε θα προλάβουμε γιατί στις 17.30 έχεις κολυμβητήριο και στις 19.30 μπαλέτο. Και αύριο να μην ξεχάσεις ότι "έχουμε" μουσική και...και...και...και..."

Έμεινε να ηχεί το "και" στα αυτιά μου ένα μεσημέρι που κατέβαινα από το λεωφορείο αλλά και η απογοήτευση στο πρόσωπο του κοριτσιού.
Αυτή η εικόνα με έβαλε σε σκέψεις.




Μπορεί να είμαι και να κάνω λάθος. Μα θεωρώ ότι έχουμε παρεξηγήσει το θέμα "δραστηριότητα" και "δημιουργική απασχόληση" των παιδιών μας.
Γιατί βάζουμε σε τόσο φόρτο ένα παιδί 4-5 ετών που έτσι κι αλλιώς ένεκα κοινωνικών συνθηκών ξυπνά νωρίς το πρωί για να περάσει αρκετές ώρες στον παιδικό σταθμό και το νηπιαγωγείο;
Γιατί δεν αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες και τις επιθυμίες των παιδιών μας;
Ακόμη και στην περιπτωση που θέλει ένα παιδί να συμμετάσχει σε τόσες πολλές "δραστηριότητες"  μέσα στην εβδομάδα, δεν είναι σίγουρο ότι εν τέλει του κάνουν καλό μακροπρόθεσμα.

Θα μου πεις "μα αυτό κάνουν τα περισσότερα παιδιά. Πηγαίνουν από τη μία δραστηριότητα στην άλλη".
Είναι και αυτό το κομμάτι της σύγκρισης που αν πέσεις στη λούμπα του δύσκολα ξεκολλάς.

Αν με ρωτάς, μια δραστηριότητα την εβδομάδα και ανάλογα με την ηλικία του παιδιού είναι ok.

Επίσης, αν με ρωτάς δραστηριότητα είναι οτιδήποτε κάνεις μαζί με το παιδί σου.

-Παρατήρησε τους ανθρώπους και τη συμπεριφορά τους.
-Αναγνώρισε τα μέσα μαζικής μεταφοράς και χρησιμοποίησέ τα (καλά έχουμε καιρό για το μετρό εμείς οι Θεσσαλονικείς).
-Πηγαίνετε μια βόλτα στο αεροδρόμιο και αν δεν μπορείς να πας μέχρι εκεί παρατήρησε τα αεροπλάνα που πετούν και φαντάσου για  πού μπορεί να ταξιδεύουν (ωραίο σημείο για να απολαύσεις αυτή τη στιγμή είναι η Α' προβλήτα στο λιμάνι Θεσσαλονίκης).
-Επισκεφθείτε ένα μουσείο.
-Φυτέψτε ένα λουλούδι. 
-Διαβάστε ένα βιβλίο.
-Οργανώστε μια συνάντηση με φίλους στο σπίτι.
-Συζητείστε ένα θέμα που σας ενδιαφέρει φυσικά με χυμό και μπισκότα.
-Κάντε μια βόλτα στην αγορά και στο ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης.
-Ασχοληθείτε με (απλές) δουλειές του σπιτιού. 
-Κάντε μπουρμπουλήθρες! Τρελή χαρά! 




-Μαζέψτε βότσαλα και κοχύλια.
- Πηγαίνετε στο σούπερ μάρκετ και δείτε χρώματα και προϊόντα!
-Πάρτε μια υδρόγειο σφαίρα, κλείστε τα μάτια και μόλις πείτε στοπ δείτε ποια χώρα επιλέξατε και ψάξτε πληροφορίες για αυτή.
-Πλατσουρίστε σε ένα συντριβάνι.
-Ζωγραφίστε σε ένα τεράστιο χαρτί

-Σηκώστε το βλέμμα και δείτε το χρώμα του ουρανού (αυτή είναι η αγαπημένη μας συνήθεια κάθε μέρα για καλημέρα).

Βεβαίως, μπορείτε και να μην κάνετε ΤΙΠΟΤΑ!
Δικαίωμα στη βαριεμάρα έχουμε όλοι.
Μικροί μεγάλοι!

Έχει τόση "φασαρία" αυτή η ζωή που κληθήκαμε να ζήσουμε!
Ας απολαύσουμε τις στιγμές μαζί με τα παιδιά μας και ας τις δημιουργήσουμε οι ίδιοι.

Εσένα, τι σου αρέσει να κάνεις μαζί με το παιδί σου;

Τα ξαναλέμε!

*καλές βουτιές!







Σχόλια

  1. Αυτό ακριβώς! Μαζί σου είμαι! πότε άλλοτε θα έχει τη δυνατότητα του απλά να κάνει ό,τι θέλει ή να μην κάνει τίποτα? τα παιδιά, τα σύγχρονα, διάβαζα κάπου, έχουν τόσο συνηθίσει να λειτουργούν με εντολές και πρόγραμμα που όταν είναι να πάρουν κάποια πρωτοβουλία κάπου.. κομπλάρουν.. ας αφήσουμε λοιπόν το μυαλό τους να κινηθεί δημιουργικά και να σκεφτούν αυτά πώς θέλουν να περάσουν το χρόνο τους.. και ναι, ας βαρεθούν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα! Συγγνώμη που σου απαντώ τόσο αργοπορημένα! Μόλις τώρα είδα το σχόλιό σου όμως! Σε ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ