Θυμάμαι τη μαμά μου...
τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο...
εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι.
Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι.
Να τη βλέπω. Μου έφτανε.
Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες.
Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία;
Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας.
Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.
Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη...
"Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις".
Τους καλύτερους καφέδες τους έχω πιει με τη μαμά μου. Και τις καλύτερες διακοπές μαζί της τις έχω κάνει.
Ελεύθερο πνεύμα. Διακριτικό. Αρχοντική η συμπεριφορά της.
Οδηγός ζωής για εμένα.
Η μάνα μου. Η μαμά μου. Που με στήριξε στα πιο δύσκολά μου και άνοιξε την αγκαλιά της όταν είχα κλειστές πόρτες στην καρδιά μου.
Η μάνα μου. Που όταν αρρώστησα βαριά πριν κάποια χρόνια, έκανε τον σαλτιμπάγκο για να γελάω και μου έδινε σιγουριά και κουράγιο να μην το βάλω κάτω "γιατί τα μικρόβια μωρό μου άμα δουν ότι φοβάσαι παίρνουν δύναμη! Χαχαχαχα! Έλα να γελάσουμε να φοβηθούν!".
Αργότερα, έμαθα ότι κατέρρεε κρυφά. Να μην τη δω και επηρεαστώ.
Η μάνα μου.
Που ξέρει από τον ήχο του θυροτηλεφώνου τι διάθεση έχω. Και θα με προσεγγίσει αναλόγως.
Η μάνα μου. Που δε γαντζώθηκε ποτέ πάνω μου μα μου έμαθε να δίνω κλωτσιά στα στερεότυπα.
Η μάνα μου.
Που αγαπά άνευ όρων αλλά αφήνει τον άλλον να αναπνεύσει.
Η μάνα μου.
Που σαν αυτή, καμιά στον κόσμο.
Η μάνα μου.
Ο κόσμος μου.
τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο...
εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι.
Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι.
Να τη βλέπω. Μου έφτανε.
Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες.
Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία;
Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας.
Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.
Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη...
"Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις".
Τους καλύτερους καφέδες τους έχω πιει με τη μαμά μου. Και τις καλύτερες διακοπές μαζί της τις έχω κάνει.
Ελεύθερο πνεύμα. Διακριτικό. Αρχοντική η συμπεριφορά της.
Οδηγός ζωής για εμένα.
Η μάνα μου. Η μαμά μου. Που με στήριξε στα πιο δύσκολά μου και άνοιξε την αγκαλιά της όταν είχα κλειστές πόρτες στην καρδιά μου.
Η μάνα μου. Που όταν αρρώστησα βαριά πριν κάποια χρόνια, έκανε τον σαλτιμπάγκο για να γελάω και μου έδινε σιγουριά και κουράγιο να μην το βάλω κάτω "γιατί τα μικρόβια μωρό μου άμα δουν ότι φοβάσαι παίρνουν δύναμη! Χαχαχαχα! Έλα να γελάσουμε να φοβηθούν!".
Αργότερα, έμαθα ότι κατέρρεε κρυφά. Να μην τη δω και επηρεαστώ.
Η μάνα μου.
Που ξέρει από τον ήχο του θυροτηλεφώνου τι διάθεση έχω. Και θα με προσεγγίσει αναλόγως.
Η μάνα μου. Που δε γαντζώθηκε ποτέ πάνω μου μα μου έμαθε να δίνω κλωτσιά στα στερεότυπα.
Η μάνα μου.
Που αγαπά άνευ όρων αλλά αφήνει τον άλλον να αναπνεύσει.
Η μάνα μου.
Που σαν αυτή, καμιά στον κόσμο.
Η μάνα μου.
Ο κόσμος μου.
Τι όμορφα λόγια!!!! Να την αγαπάς πάντα ρε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά Ελένη. Και λίγα έγραψα!
Διαγραφή