Forever Hugs

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ

  Η αλήθεια είναι ότι γέλασα πολύ με το "κυρ Αλέκο". Δεν ξέρω γιατί επέλεξα αυτό το όνομα. Η ζωή είναι σοβαρή. Πολύ σοβαρή. Αλλά είναι και πολύ αστεία. Δεν ξέρω σε ποια ηλικία σε βρίσκω να διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Σε όποια ηλικία και αν έπεσαν στα χέρια σου, να ξέρεις ότι έδωσα μεγάλο αγώνα και προσπάθησα πολύ να σεβαστώ τα όριά σου.  Το ότι είσαι παιδί μου δε σημαίνει ότι θα φερθώ όπως θέλω. Ναι, είμαι η πρώτη εξουσία που συναντάς στη ζωή σου αλλά και εγώ έχω συγκεκριμένα όρια δράσης. Κάνω την αυτοκριτική μου, προσέχω τις λέξεις μου, τις κινήσεις μου, τις σκέψεις μου, τις εκφράσεις μου. "Δεν περνάς κυρά Σοφία" από εδώ. Το σέβομαι το εδώ το δικό σου. Με τις πράξεις  μου προσπαθώ να σου δείξω ότι και εσύ οφείλεις στον εαυτό σου να θέτεις όρια στον κάθε κυρ Αλέκο, κυρ Γιώργο, κυρά Λένη. Όρια στον συμμαθητή σου, στον συμφοιτητή σου, στον αγαπημένο σου, στον διευθυντή σου. Ο - ΡΙ - Α. Μια λέξη χίλιες ευτυχίες. "Καλά τα λες ρε μάνα, αλλά αν τα καταπατούν τα όριά