Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δεν περνάς κυρ-Αλέκο ή όπως αλλιώς σε λένε

 Η αλήθεια είναι ότι γέλασα πολύ με το "κυρ Αλέκο". Δεν ξέρω γιατί επέλεξα αυτό το όνομα. Η ζωή είναι σοβαρή. Πολύ σοβαρή. Αλλά είναι και πολύ αστεία.

Δεν ξέρω σε ποια ηλικία σε βρίσκω να διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Σε όποια ηλικία και αν έπεσαν στα χέρια σου, να ξέρεις ότι έδωσα μεγάλο αγώνα και προσπάθησα πολύ να σεβαστώ τα όριά σου. 

Το ότι είσαι παιδί μου δε σημαίνει ότι θα φερθώ όπως θέλω. Ναι, είμαι η πρώτη εξουσία που συναντάς στη ζωή σου αλλά και εγώ έχω συγκεκριμένα όρια δράσης. Κάνω την αυτοκριτική μου, προσέχω τις λέξεις μου, τις κινήσεις μου, τις σκέψεις μου, τις εκφράσεις μου.


"Δεν περνάς κυρά Σοφία" από εδώ.

Το σέβομαι το εδώ το δικό σου. Με τις πράξεις  μου προσπαθώ να σου δείξω ότι και εσύ οφείλεις στον εαυτό σου να θέτεις όρια στον κάθε κυρ Αλέκο, κυρ Γιώργο, κυρά Λένη. Όρια στον συμμαθητή σου, στον συμφοιτητή σου, στον αγαπημένο σου, στον διευθυντή σου.

Ο - ΡΙ - Α.

Μια λέξη χίλιες ευτυχίες.

"Καλά τα λες ρε μάνα, αλλά αν τα καταπατούν τα όριά μου;"

Συνεχίζεις να τα θέτεις. Και αν ο άλλος δεν καταλαβαίνει αποφασίζεις ΕΣΥ πότε θα τα κατανοήσει μια καλή. Ενίοτε με κόστος.

Αυτή την ώρα που σου γράφω, γράφτηκε ιστορία. Την έγραψε η ολυμπιονίκης μας Σοφία Μπεκατώρου που έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από αθλητικό παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας.

Ποιος θα το πίστευε ε;

Ένας δυνατός εκμεταλλεύτηκε ο όνειρο ενός κοριτσιού να κατακτήσει διάκριση στην ιστιοπλοϊα.

Μας χάρισε χρυσά μετάλλια η Σοφία Μπεκατώρου αλλά τα όριά της έπρεπε να πάρουν δικαίωση.

Η Σοφία Μπεκατώρου έγραψε ιστορία καθώς το κίνημα #metoo πήρε τεράστιες διαστάσεις.

Γυναίκες άρχισαν να μιλούν για τη σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση που υπέστησαν.

Κάποιοι κατηγόρησαν τη Σοφία Μπεκατώρου για το χρόνο της αντίδρασής της. Λες και έπρεπε να πάρει την άδειά τους για το πότε θα μιλήσει.

Ξέρεις, είναι ωραίο να κοιμάται ήσυχος ο θύτης και να τον αιφνιδιάζεις σε ανύποπτο χρόνο. Αν μπορείς, αν αντέχει η ψυχούλα σου να περιμένει, κάντο. Αν όχι, μίλα επί τόπου.

Μίλα όμως.

 

Μη σκεφτείς ούτε για αστείο "τι θα πει ο κόσμος, τι θα πούνε για εμένα, τι αναστάτωση θα προκαλέσω".

Εγώ που δεν ήμουν καλή στη Φυσική (μια φορά έγραψα μόνο 17 σε διαγώνισμα) ακολουθώ το "κάθε δράση έχει μια αντίδραση".

Υπόσχομαι να στο μεταδώσω όσο καλύτερα μπορώ.


 

Σε φιλώ.

Η μαμά.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ