Είναι Σάββατο. Κοντεύει 11 το βράδυ. Πού είσαι; Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι. "Πρέπει να γράψω κάτι τώρα. Είναι επείγον" είπα στην κόρη μου. Δεν αναβάλλω τίποτα πια. Εδώ και δύο χρόνια δεν αναβάλλω τίποτα. Δε λέω "άσε μωρέ. Θα χαρώ αύριο. Όχι. ΣΗΜΕΡΑ θα χαρώ. Σήμερα θα πιω τον καφέ που θέλω στο μέρος που θέλω. Σήμερα θα φορέσω το φόρεμα που με κάνει να νιώθω "θεάρα". Η άποψη του άλλου δε με νοιάζει. Δε μετράει πια για εμένα. Δεν με καθορίζει. Δεν με επηρεάζει. Κάποτε ναι. Μετρούσαν πρώτα πιο πολύ οι άλλοι. Μετρούσα κι εγώ αλλά σε δεύτερο βαθμό. Όχι κουκλίτσες μου. Πρώτα εγώ. Πάντα εγώ. Στον υπερθετικό βαθμό. Πάμε πάλι: Σήμερα θα φάμε το γλυκό και το αλμυρό που λαχταρά η κοιλιά μας. Σήμερα θα κάνουμε το ταξίδι "που λέγαμε". Έτσι έγινε και με τη Ζωή και δεν τον ήπιαμε ποτέ τον καφέ "που λέγαμε". Γιατί εγώ έτρεχα με τα δικά μου και εκείνη με τα δικά της. Δουλειά, σπίτι, παιδιά, γονείς, συνάδελφοι, φίλοι και στη μέση ένα πτυχίο που το πήρε
Γεια σας! Με λένε Σοφία ή μαμά Σοφία! Πριν από επτά χρόνια έγινα μαμά και σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία να καταγράφω τα έργα και τις ημέρες μας με την κόρη μου. Έτσι, έφτιαξα ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο για τη μητρότητα (αυτή την άγνωστη) και τη δική μου Χαρά αλλά και τα άλλα παιδιά. Με βασικό συστατικό τις αγκαλιές, που όπως λένε οι ειδικοί είναι η πρώτη και καλύτερη τροφή για το παιδί και τη μαμά. Στις αποσκευές υπάρχουν αγκαλιές! Εσύ; Πόσες αγκαλιές έδωσες και πήρες σήμερα;