Είναι Σάββατο. Κοντεύει 11 το βράδυ.
Πού είσαι;
Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι.
"Πρέπει να γράψω κάτι τώρα. Είναι επείγον" είπα στην κόρη μου.
Δεν αναβάλλω τίποτα πια. Εδώ και δύο χρόνια δεν αναβάλλω τίποτα.
Δε λέω "άσε μωρέ. Θα χαρώ αύριο. Όχι. ΣΗΜΕΡΑ θα χαρώ.
Σήμερα θα πιω τον καφέ που θέλω στο μέρος που θέλω.
Σήμερα θα φορέσω το φόρεμα που με κάνει να νιώθω "θεάρα". Η άποψη του άλλου δε με νοιάζει. Δε μετράει πια για εμένα. Δεν με καθορίζει. Δεν με επηρεάζει.
Κάποτε ναι. Μετρούσαν πρώτα πιο πολύ οι άλλοι. Μετρούσα κι εγώ αλλά σε δεύτερο βαθμό.
Όχι κουκλίτσες μου.
Πρώτα εγώ. Πάντα εγώ. Στον υπερθετικό βαθμό.
Πάμε πάλι:
Σήμερα θα φάμε το γλυκό και το αλμυρό που λαχταρά η κοιλιά μας.
Σήμερα θα κάνουμε το ταξίδι "που λέγαμε".
Έτσι έγινε και με τη Ζωή και δεν τον ήπιαμε ποτέ τον καφέ "που λέγαμε".
Γιατί εγώ έτρεχα με τα δικά μου και εκείνη με τα δικά της.
Δουλειά, σπίτι, παιδιά, γονείς, συνάδελφοι, φίλοι και στη μέση ένα πτυχίο που το πήρε τελικά η Ζωή με δόξα και τιμή.
Σε έβλεπα "μωρή" να χάνεσαι κάθε σαββατοκύριακο που είχαμε βάρδια μαζί μέσα στα βιβλία σου και σου έλεγα "χαρά στο κουράγιο σου. Εγώ ούτε τη συνταγή γιατρού δεν μπορώ να διαβάσω πλέον. Αρνείται το μάτι μου οποιαδήποτε έξτρα πληροφορία".
Εσύ το γούσταρες όμως. "Την έβρισκες" που λέμε. Το πήρες το πτυχίο στον "Ευρωπαϊκό Πολιτισμό".
Είχες τον πολιτισμό και την ποιότητα μέσα σου φυτεμένη. Τι άλλο θα ακολουθούσες;
"Πότε μαρή θα πιούμε αυτόν τον ρημαδιασμένο τον καφέ;" σου έλεγα σαν θείτσα.
"Μόλις πάρω το πτυχίο Σόφη θα το κάψουμε".
Και μας έκαψε και μας πήρε και μας σήκωσε της μοίρας το γραμμένο.
Δεν τον προλάβαμε.
Είχες αλλού να δώσεις εξετάσεις.
Και τις έδωσες με απόλυτη αξιοπρέπεια και απουσία πανικού.
Ξέρεις πόσο πολύ ήθελα να σου πω ότι σε θαυμάζω ΚΑΙ για αυτό;
Με θαυμασμό άρχισε η φιλία μας το 2000 και με θαυμασμό διακόπηκε απότομα τον Φεβρουάριο του 2020.
Δεν το πιστεύω ακόμα.
Δε θα το πιστέψω ποτέ μάλλον.
Πήρα το χάπι του ύπνου. Ξέρεις...είναι σωτήριο...σε λίγο θα αρχίσει η δράση του. Πάντα σου έλεγα ότι από τότε που έπαθε η μάνα μου το βαρύ εγκεφαλικό της δυσκολεύομαι να κοιμηθώ έστω 4 ώρες τη μέρα....
"Έλα ρε Σόφη...αφού υπάρχει λύση...πάρτο να βρεις την υγειά σου..."
Το πήρα που λες.
Και πού ξέρεις;
Ίσως έρθεις και πάλι στον ύπνο μου...
Τις προάλλες σε είδα πάλι...κρατιόμασταν αγκαλιασμένες, είχες γύρει το κεφάλι σου στον ώμο μου και έδειχνες ικανοποιημένη. Κάτι παρακολουθούσαμε...είμασταν λέει καλεσμένες σε μια εκδήλωση για τον κορωνοϊό. Μες στην επικαιρότητα το όνειρο.
Το πρόβλημα ξέρεις πότε είναι;
Όταν ξυπνάς και βλέπεις ότι τα πρόσωπα που αγάπησες και λάτρεψες δεν είναι εδώ.
Είναι αλλού.
Ίσως επειδή από πάντα έτσι ήταν. Αλλού. Σε κόσμους νεραϊδένιους γεμάτους καλοσύνη.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να γίνω καλή σαν εσένα.
Εδώ τα πράγματα είναι σκληρά και δύσκολα.
Αντιστέκομαι.
Γιατί η ζωή και η Ζωή είναι αλλού.
Τα ξαναλέμε.
Δεν γλυτώνεις εύκολα από εμένα "συμπεθέρα"...
(Αν θες άκου και αυτό. Είχαμε ρίξει τόνους δακρύων με αυτό στο στούντιο στην Αγγελάκη).
Το Σοφρίτο σου.
Πού είσαι;
Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι.
"Πρέπει να γράψω κάτι τώρα. Είναι επείγον" είπα στην κόρη μου.
Δεν αναβάλλω τίποτα πια. Εδώ και δύο χρόνια δεν αναβάλλω τίποτα.
Δε λέω "άσε μωρέ. Θα χαρώ αύριο. Όχι. ΣΗΜΕΡΑ θα χαρώ.
Σήμερα θα πιω τον καφέ που θέλω στο μέρος που θέλω.
Σήμερα θα φορέσω το φόρεμα που με κάνει να νιώθω "θεάρα". Η άποψη του άλλου δε με νοιάζει. Δε μετράει πια για εμένα. Δεν με καθορίζει. Δεν με επηρεάζει.
Κάποτε ναι. Μετρούσαν πρώτα πιο πολύ οι άλλοι. Μετρούσα κι εγώ αλλά σε δεύτερο βαθμό.
Όχι κουκλίτσες μου.
Πρώτα εγώ. Πάντα εγώ. Στον υπερθετικό βαθμό.
Πάμε πάλι:
Σήμερα θα φάμε το γλυκό και το αλμυρό που λαχταρά η κοιλιά μας.
Σήμερα θα κάνουμε το ταξίδι "που λέγαμε".
Έτσι έγινε και με τη Ζωή και δεν τον ήπιαμε ποτέ τον καφέ "που λέγαμε".
Γιατί εγώ έτρεχα με τα δικά μου και εκείνη με τα δικά της.
Δουλειά, σπίτι, παιδιά, γονείς, συνάδελφοι, φίλοι και στη μέση ένα πτυχίο που το πήρε τελικά η Ζωή με δόξα και τιμή.
Σε έβλεπα "μωρή" να χάνεσαι κάθε σαββατοκύριακο που είχαμε βάρδια μαζί μέσα στα βιβλία σου και σου έλεγα "χαρά στο κουράγιο σου. Εγώ ούτε τη συνταγή γιατρού δεν μπορώ να διαβάσω πλέον. Αρνείται το μάτι μου οποιαδήποτε έξτρα πληροφορία".
Εσύ το γούσταρες όμως. "Την έβρισκες" που λέμε. Το πήρες το πτυχίο στον "Ευρωπαϊκό Πολιτισμό".
Είχες τον πολιτισμό και την ποιότητα μέσα σου φυτεμένη. Τι άλλο θα ακολουθούσες;
"Πότε μαρή θα πιούμε αυτόν τον ρημαδιασμένο τον καφέ;" σου έλεγα σαν θείτσα.
"Μόλις πάρω το πτυχίο Σόφη θα το κάψουμε".
Και μας έκαψε και μας πήρε και μας σήκωσε της μοίρας το γραμμένο.
Δεν τον προλάβαμε.
Είχες αλλού να δώσεις εξετάσεις.
Και τις έδωσες με απόλυτη αξιοπρέπεια και απουσία πανικού.
Ξέρεις πόσο πολύ ήθελα να σου πω ότι σε θαυμάζω ΚΑΙ για αυτό;
Με θαυμασμό άρχισε η φιλία μας το 2000 και με θαυμασμό διακόπηκε απότομα τον Φεβρουάριο του 2020.
Δεν το πιστεύω ακόμα.
Δε θα το πιστέψω ποτέ μάλλον.
Πήρα το χάπι του ύπνου. Ξέρεις...είναι σωτήριο...σε λίγο θα αρχίσει η δράση του. Πάντα σου έλεγα ότι από τότε που έπαθε η μάνα μου το βαρύ εγκεφαλικό της δυσκολεύομαι να κοιμηθώ έστω 4 ώρες τη μέρα....
"Έλα ρε Σόφη...αφού υπάρχει λύση...πάρτο να βρεις την υγειά σου..."
Το πήρα που λες.
Και πού ξέρεις;
Ίσως έρθεις και πάλι στον ύπνο μου...
Τις προάλλες σε είδα πάλι...κρατιόμασταν αγκαλιασμένες, είχες γύρει το κεφάλι σου στον ώμο μου και έδειχνες ικανοποιημένη. Κάτι παρακολουθούσαμε...είμασταν λέει καλεσμένες σε μια εκδήλωση για τον κορωνοϊό. Μες στην επικαιρότητα το όνειρο.
Το πρόβλημα ξέρεις πότε είναι;
Όταν ξυπνάς και βλέπεις ότι τα πρόσωπα που αγάπησες και λάτρεψες δεν είναι εδώ.
Είναι αλλού.
Ίσως επειδή από πάντα έτσι ήταν. Αλλού. Σε κόσμους νεραϊδένιους γεμάτους καλοσύνη.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να γίνω καλή σαν εσένα.
Εδώ τα πράγματα είναι σκληρά και δύσκολα.
Αντιστέκομαι.
Γιατί η ζωή και η Ζωή είναι αλλού.
Τα ξαναλέμε.
Δεν γλυτώνεις εύκολα από εμένα "συμπεθέρα"...
(Αν θες άκου και αυτό. Είχαμε ρίξει τόνους δακρύων με αυτό στο στούντιο στην Αγγελάκη).
Το Σοφρίτο σου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου