Αυτό δε θα το χωνέψω ποτέ. Να το ξέρεις. Εκεί που πας να "χαλαρώσεις" έρχεται μια σφαλιάρα "συμφορά" και σου δίνει να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει κατάλληλη εποχή για να ζήσεις ή να πεθάνεις.
Αυτό το κείμενο θα ήθελα να το διαβάσεις όταν μεγαλώσεις αρκετά και ίσως να μπορείς να διαχειριστείς οποιασδήποτε μορφής απώλεια.
Όμως θέλω να σου πω ένα ευχαριστώ γιατί εσύ με σήκωσες σε κρίσιμες στιγμές.
Μαζί ζήσαμε κάτι τρομακτικό πέρυσι με το ξαφνικό ατύχημα της γιαγιάς.
Να ξέρεις ότι εσύ μου έδωσες ώθηση και δύναμη να μην πω ούτε κιχ.
Να μην τρομάξεις.
Να είναι όπως πέφτεις και χτυπάς.
"Θα περάσει" σου είπα. Και πέρασε. Και κάναμε την απόγνωση γιορτή. Και γυρίσαμε όλη την πόλη τη νύχτα. Και εξερευνήσαμε γωνιές χαράς.
Νωρίτερα, βιάστηκε ένας φίλος μας καλός να φύγει. Ο Δημήτρης Διβίδης ήταν. Για εκείνον έγραψα ένα κείμενο μονοκοπανιά, χωρίς σκέψη και επεξεργασία. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για μια τέτοια ευγενική ψυχή.
Για τον Δημήτρη Διβίδη μιλούσαμε τα απογεύματα που επέστρεφα από τα νοσοκομεία και τις αποκαταστάσεις με τον άλλο καρδιακό φίλο Φώτη Φερενίδη. Μιλούσαμε για τις ατάκες του Δημήτρη, τις αστείες στιγμές που περάσαμε όλοι οι φίλοι μαζί και γελούσαμε. Για το ότι "δεν είναι δυνατόν να χάσαμε το Δημήτρη..εεε;;; Είναι;;;"
Τους ξέρεις όλους τους φίλους μου. Είναι και στη δική σου καθημερινότητα.
Ο Φώτης μας στάθηκε τόσο πολύ εκείνο το καλοκαίρι. Ήταν βλέμμα δύναμης για εμένα μόλις έβγαινα από το ασανσέρ και τον έβλεπα στο διάδρομο.
"Όλα καλά;;; Για να δω το πρόσωπό σου...άντε μπράβο".
Τι μπράβο βρε Φώτη;
Αποφάσισες να φύγεις και εσύ τρεις μήνες μετά.
Έμεινα στήλη άλατος εκείνο το μεσημέρι με το ακουστικό του τηλεφώνου στο αυτί να μαθαίνω ότι έφυγε λέει ο Φώτης.
Και πάλι έγραψα για εκείνον.
Μα οι φίλοι μας έγραψαν μέσα μας.
Με τις ζωές και τα τραγούδια τους.
Πέρυσι το χειμώνα στη συμπλήρωση 30 χρόνων του Fm100 παρουσιάστηκαν μεταξύ άλλων και τα τραγούδια τους.
"Η Βροχή" του Δημήτρη Διβίδη και η "Άγνωστη Πατρίδα" του Φώτη Φερενίδη.
Μεγάλη λέξη η φιλία και η έννοιά της.
Εγώ αγαπώ εκείνες που δεν έχουν δόλο και κολακεία. Που δε ζώνονται από φίδια. Θα μου πεις, "εμ, δεν είναι φιλίες αυτές. Είναι άδικο ξόδεμα".
Είναι μικρή η ζωή μωρό μου για να ξοδεύεσαι.
Κράτα τη δύναμή και την ενέργειά σου. Μην το ξεχάσεις αυτό!
Η φιλία είναι δυνατό πράγμα και δε λογίζει αποστάσεις. Δε λογάριαζε αποστάσεις και η φιλία μας με τον Μάνο, που οι συμβουλές του και η σοφία του ήταν καταλυτικής σημασίας.
Πού πήγανε οι φίλοι μου καλοκαιριάτικα;
Να λέω ότι είναι διακοπές και θα τους ξαναδώ τον Σεπτέμβριο;
Ε; Τι λες;
***οση ώρα γράφω αυτό το κείμενο ακούω αυτό το τραγούδι σε άπειρες επαναλήψεις. Ένα μαγικό τραγούδι με τη φωνή του Σταμάτη Κραουνάκη που σε κάνει να αισθάνεσαι απίστευτη συγκίνηση.
Για τον χρόνο. Για τη ζωή. Για τις στιγμές. Για τη χαρά και το δάκρυ. Τι ωραίο!
Ειδικά εκεί που λέει:
"Μη μιλάς για τα παλιά
είναι τόσα τα καρφιά
κι ο σεβντάς μια φυλακή
να ξεκλειδώσεις τα κελιά
κι ύστερα σα ζωγραφιά να φουντώσει η γιορτή"
Κι εγώ σε φιλώ.
(Η μαμά).
Αυτό το κείμενο θα ήθελα να το διαβάσεις όταν μεγαλώσεις αρκετά και ίσως να μπορείς να διαχειριστείς οποιασδήποτε μορφής απώλεια.
Όμως θέλω να σου πω ένα ευχαριστώ γιατί εσύ με σήκωσες σε κρίσιμες στιγμές.
Μαζί ζήσαμε κάτι τρομακτικό πέρυσι με το ξαφνικό ατύχημα της γιαγιάς.
Να ξέρεις ότι εσύ μου έδωσες ώθηση και δύναμη να μην πω ούτε κιχ.
Να μην τρομάξεις.
Να είναι όπως πέφτεις και χτυπάς.
"Θα περάσει" σου είπα. Και πέρασε. Και κάναμε την απόγνωση γιορτή. Και γυρίσαμε όλη την πόλη τη νύχτα. Και εξερευνήσαμε γωνιές χαράς.
Νωρίτερα, βιάστηκε ένας φίλος μας καλός να φύγει. Ο Δημήτρης Διβίδης ήταν. Για εκείνον έγραψα ένα κείμενο μονοκοπανιά, χωρίς σκέψη και επεξεργασία. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για μια τέτοια ευγενική ψυχή.
Για τον Δημήτρη Διβίδη μιλούσαμε τα απογεύματα που επέστρεφα από τα νοσοκομεία και τις αποκαταστάσεις με τον άλλο καρδιακό φίλο Φώτη Φερενίδη. Μιλούσαμε για τις ατάκες του Δημήτρη, τις αστείες στιγμές που περάσαμε όλοι οι φίλοι μαζί και γελούσαμε. Για το ότι "δεν είναι δυνατόν να χάσαμε το Δημήτρη..εεε;;; Είναι;;;"
Τους ξέρεις όλους τους φίλους μου. Είναι και στη δική σου καθημερινότητα.
Ο Φώτης μας στάθηκε τόσο πολύ εκείνο το καλοκαίρι. Ήταν βλέμμα δύναμης για εμένα μόλις έβγαινα από το ασανσέρ και τον έβλεπα στο διάδρομο.
"Όλα καλά;;; Για να δω το πρόσωπό σου...άντε μπράβο".
Τι μπράβο βρε Φώτη;
Αποφάσισες να φύγεις και εσύ τρεις μήνες μετά.
Έμεινα στήλη άλατος εκείνο το μεσημέρι με το ακουστικό του τηλεφώνου στο αυτί να μαθαίνω ότι έφυγε λέει ο Φώτης.
Και πάλι έγραψα για εκείνον.
Μα οι φίλοι μας έγραψαν μέσα μας.
Με τις ζωές και τα τραγούδια τους.
Πέρυσι το χειμώνα στη συμπλήρωση 30 χρόνων του Fm100 παρουσιάστηκαν μεταξύ άλλων και τα τραγούδια τους.
"Η Βροχή" του Δημήτρη Διβίδη και η "Άγνωστη Πατρίδα" του Φώτη Φερενίδη.
Μεγάλη λέξη η φιλία και η έννοιά της.
Εγώ αγαπώ εκείνες που δεν έχουν δόλο και κολακεία. Που δε ζώνονται από φίδια. Θα μου πεις, "εμ, δεν είναι φιλίες αυτές. Είναι άδικο ξόδεμα".
Είναι μικρή η ζωή μωρό μου για να ξοδεύεσαι.
Κράτα τη δύναμή και την ενέργειά σου. Μην το ξεχάσεις αυτό!
Η φιλία είναι δυνατό πράγμα και δε λογίζει αποστάσεις. Δε λογάριαζε αποστάσεις και η φιλία μας με τον Μάνο, που οι συμβουλές του και η σοφία του ήταν καταλυτικής σημασίας.
Πού πήγανε οι φίλοι μου καλοκαιριάτικα;
Να λέω ότι είναι διακοπές και θα τους ξαναδώ τον Σεπτέμβριο;
Ε; Τι λες;
***οση ώρα γράφω αυτό το κείμενο ακούω αυτό το τραγούδι σε άπειρες επαναλήψεις. Ένα μαγικό τραγούδι με τη φωνή του Σταμάτη Κραουνάκη που σε κάνει να αισθάνεσαι απίστευτη συγκίνηση.
Για τον χρόνο. Για τη ζωή. Για τις στιγμές. Για τη χαρά και το δάκρυ. Τι ωραίο!
Ειδικά εκεί που λέει:
"Μη μιλάς για τα παλιά
είναι τόσα τα καρφιά
κι ο σεβντάς μια φυλακή
να ξεκλειδώσεις τα κελιά
κι ύστερα σα ζωγραφιά να φουντώσει η γιορτή"
Κι εγώ σε φιλώ.
(Η μαμά).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου