Για τον Φώτη μας.

Πριν από λίγο καιρό έγραφα για την απώλεια ενός υπέροχου συναδέλφου και φίλου. Του Δημήτρη Διβιδη.

Δε θα το πιστέψεις...
Σήμερα γράφω για αλλη μια μαχαιριά.
Θέλω να γραψω απειρα πράγματα μα και θελω να σιωπησω ταυτόχρονα.
Δεν έχουν τα λογια πια αξια και το εκτόπισμα ψυχής ανάλογης με αυτής του λατρεμένου συναδέλφου και φιλου Φώτη Φερενιδη.

Και πρέπει να συμβιβαστούμε εκ νέου. Να χωνεψουμε ότι ο φιλος μας και αδελφος μας Φωτης, ο Φωτακος μας δεν ειναι πια κοντα μας.

Δε γίνεται λες και ξαναλες.
Το λες το λες και δεν το ανέχεσαι το οχι της ζωής.
Καθε φορα που έβλεπα οτι ειχαμε βάρδια στις ειδήσεις πετούσε η καρδια μου που θα εβλεπα το φωτεινό χαμόγελό σου!
Που θα ρουφουσα απο την καλοσύνη σου. Που η ζωη θα ήταν πιο απλη μεσα απο την ηρεμια σου.

Φώτη, πραγματικά δεν ξέρω αν οι λέξεις μπορούν να αποδώσουν αυτό που σημαινες, σημαινεις και θα σημαινεις για μας.

Με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη. Θαρρεις και μας εκανες δώρο τη φωτεινή καρδια σου καθε φορα. Μα καθε φορα!
Δεν μπορώ άλλο Φώτη.
Δεν έμεινε ανάσα.
Τις πήρες ολες μαζι σου.
Ξεκουράσου λατρεμένο χαρισματικο πλάσμα.

Μόνο, να. Θα με ρωτησει η Χαρά "τι κανει ο Φωτης μας μαμά;"

Θα της πω οτι ταξίδεψες για να μάθεις τραγούδια, μελωδίες και μουσικες στο Θεό.

Πέτα κι εσυ εκει οπου ανήκεις.
Ψηλά.