Είναι Σάββατο 24 Ιουνίου 2017.
Πριν ακριβώς δέκα ημέρες χάσαμε έναν άνθρωπο που αγαπούσαμε, αγαπήσαμε, αγαπάμε και θα αγαπάμε πολύ.
Το όνομά του ήταν Δημήτρης Διβίδης, ραδιοφωνικός παραγωγός από τους κορυφαίους στο είδος του στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης Fm100.
Γνώρισα τον Δημήτρη το 2000, τη χρονιά που μπήκα και εγώ στη μεγάλη οικογένεια της οδού Αγγελάκη 16. Με την Παλμύρα, τη Ζωή, τη Δέσποινα, τον Φώτη, την Έλενα, τη Βάση, τη Δώρα, την Πέλλα, τη Δόξα και τα άλλα παιδιά. Φυσικά και τη λατρεμένη και αξέχαστη Λίτσα Φωκίδου.
Το ραδιόφωνο της οδού Αγγελάκη λοιπόν... Με τα φιμέ τζάμια που αποκάλυπταν όλα όσα γίνονταν έξω. Φιλιά, αγκαλιές, κλάματα, τσακωμούς, αναμονές, ραντεβού, λουλούδια που προορίζονταν για κάποια ορκωμοσία στο ΑΠΘ, γρήγορα βήματα, αργά βήματα, κάποιοι καθρεφτίζονταν να δουν αν είναι καλά τα μαλλιά τους, αν τους κολακεύουν τα ρούχα τους και όλα, όλα αυτά ήταν βούτυρο στο ραδιοφωνικό ψωμί μας...μπλέκονταν με τα λόγια μας και τα τραγούδια μας.
Μα ο Δημήτρης μας ήταν ο καλύτερος "μάγειρας" της μουσικής. Την ήξερε απέξω και ανακατωτά. Συνδύαζε ρυθμούς, μελωδίες, είδη με έναν απερίγραπτο τρόπο.
Απερίγραπτος ήταν και ο ίδιος.
Μπορώ να σου πω Χαρά, πως ήταν η χαρά της ζωής, της συναδελφικής και επαγγελματικής.
Ο Δημήτρης είχε τη χαρά σε κάθε του κύτταρο. Το χιούμορ του; Σε απογείωνε!
Ό,τι και να γράψω για τον Δημήτρη θα είναι λίγο γιατί τον Δημήτρη μόνο να τον λατρέψεις μπορούσες με το που τον αντίκριζες.
Ένας άνθρωπος βουτηγμένος στην καλοσύνη, στην καλή ενέργεια. Μια όντως καλή καρδιά, ευγενική ψυχή. Ένας τζέντλεμαν με ποιότητα, αλήθεια και απόλυτη διακριτικότητα.
Ο Δημήτρης ήταν μια εποχή από μόνος του. Μια εποχή αγάπης, ειλικρίνειας, αλληλοβοήθειας, αγκαλιάς, τρανταχτού γέλιου. Μια εποχή ανεμελιάς θαρρείς και ας έτρεχαν κατά πάνω μας όλες οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας.
Έσβησε απότομα το φωτάκι.
Τέλος εποχής.
Δεν έχει πια τραγούδια να ανατριχιάσεις. Μείναμε να θυμόμαστε και θα θυμόμαστε για πάντα τις στιγμές που μας έκανε την τιμή να ζήσουμε πλάι του. Με εκείνη την απίστευτα γλαφυρή περιγραφή του σε ό,τι έλεγε και διηγούνταν. Με τα ξεκαρδιστικά ανέκδοτά του και τις αφηγήσεις του. Ένας άνθρωπος πλούσιος σε εμπειρίες.
Ο Δημήτρης έφυγε και δε θα ξαναγυρίσει.
Όμως δε μας άφησε μόνους.
Μας ένωσε ξανά τις "παλιές καραβάνες" που άλλαξαν μέρος αλλά όχι και καρδιά.
Όπως το λέει το τραγούδι...
"Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε
Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας
χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας"
Σε αγαπάμε αστέρι μας, πουλάκι μας γλυκό, λατρεμένε μας φίλε και αδελφέ.
Πέτα ψηλά. Ταξίδεψε! Και να ξέρεις: θα μας θυμίζεις ΠΑΝΤΑ, συνεχώς και αδιαλείπτως πόσο ωραίες ήταν οι μέρες μας μαζί σου! Γιατί η ζωή μαζί σου και η πραγματικότητα του κόσμου ήταν πιο υποφερτή κοντά σου!
(ΥΓ. Τέτοιες φιλίες να έχεις τη χαρά να βρεις στο διάβα σου Χαρά μου...
Σε φιλώ.
Η μαμά).
Πριν ακριβώς δέκα ημέρες χάσαμε έναν άνθρωπο που αγαπούσαμε, αγαπήσαμε, αγαπάμε και θα αγαπάμε πολύ.
Το όνομά του ήταν Δημήτρης Διβίδης, ραδιοφωνικός παραγωγός από τους κορυφαίους στο είδος του στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης Fm100.
Γνώρισα τον Δημήτρη το 2000, τη χρονιά που μπήκα και εγώ στη μεγάλη οικογένεια της οδού Αγγελάκη 16. Με την Παλμύρα, τη Ζωή, τη Δέσποινα, τον Φώτη, την Έλενα, τη Βάση, τη Δώρα, την Πέλλα, τη Δόξα και τα άλλα παιδιά. Φυσικά και τη λατρεμένη και αξέχαστη Λίτσα Φωκίδου.
Το ραδιόφωνο της οδού Αγγελάκη λοιπόν... Με τα φιμέ τζάμια που αποκάλυπταν όλα όσα γίνονταν έξω. Φιλιά, αγκαλιές, κλάματα, τσακωμούς, αναμονές, ραντεβού, λουλούδια που προορίζονταν για κάποια ορκωμοσία στο ΑΠΘ, γρήγορα βήματα, αργά βήματα, κάποιοι καθρεφτίζονταν να δουν αν είναι καλά τα μαλλιά τους, αν τους κολακεύουν τα ρούχα τους και όλα, όλα αυτά ήταν βούτυρο στο ραδιοφωνικό ψωμί μας...μπλέκονταν με τα λόγια μας και τα τραγούδια μας.
Μα ο Δημήτρης μας ήταν ο καλύτερος "μάγειρας" της μουσικής. Την ήξερε απέξω και ανακατωτά. Συνδύαζε ρυθμούς, μελωδίες, είδη με έναν απερίγραπτο τρόπο.
Απερίγραπτος ήταν και ο ίδιος.
Μπορώ να σου πω Χαρά, πως ήταν η χαρά της ζωής, της συναδελφικής και επαγγελματικής.
Ο Δημήτρης είχε τη χαρά σε κάθε του κύτταρο. Το χιούμορ του; Σε απογείωνε!
Ό,τι και να γράψω για τον Δημήτρη θα είναι λίγο γιατί τον Δημήτρη μόνο να τον λατρέψεις μπορούσες με το που τον αντίκριζες.
Ένας άνθρωπος βουτηγμένος στην καλοσύνη, στην καλή ενέργεια. Μια όντως καλή καρδιά, ευγενική ψυχή. Ένας τζέντλεμαν με ποιότητα, αλήθεια και απόλυτη διακριτικότητα.
Ο Δημήτρης ήταν μια εποχή από μόνος του. Μια εποχή αγάπης, ειλικρίνειας, αλληλοβοήθειας, αγκαλιάς, τρανταχτού γέλιου. Μια εποχή ανεμελιάς θαρρείς και ας έτρεχαν κατά πάνω μας όλες οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας.
Τέλος εποχής.
Δεν έχει πια τραγούδια να ανατριχιάσεις. Μείναμε να θυμόμαστε και θα θυμόμαστε για πάντα τις στιγμές που μας έκανε την τιμή να ζήσουμε πλάι του. Με εκείνη την απίστευτα γλαφυρή περιγραφή του σε ό,τι έλεγε και διηγούνταν. Με τα ξεκαρδιστικά ανέκδοτά του και τις αφηγήσεις του. Ένας άνθρωπος πλούσιος σε εμπειρίες.
Ο Δημήτρης έφυγε και δε θα ξαναγυρίσει.
Όμως δε μας άφησε μόνους.
Μας ένωσε ξανά τις "παλιές καραβάνες" που άλλαξαν μέρος αλλά όχι και καρδιά.
"Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε
Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας
χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας"
Πέτα ψηλά. Ταξίδεψε! Και να ξέρεις: θα μας θυμίζεις ΠΑΝΤΑ, συνεχώς και αδιαλείπτως πόσο ωραίες ήταν οι μέρες μας μαζί σου! Γιατί η ζωή μαζί σου και η πραγματικότητα του κόσμου ήταν πιο υποφερτή κοντά σου!
(ΥΓ. Τέτοιες φιλίες να έχεις τη χαρά να βρεις στο διάβα σου Χαρά μου...
Σε φιλώ.
Η μαμά).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου