Πάει καιρός που είδα την ταινία "Οι άθικτοι".
Μια ωδή στην αληθινή φιλία.
Ένας άντρας καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, πολύ ευκατάστατος, σχεδόν ζάπλουτος και ένας νέος, αφρικανικής καταγωγής, μποέμ και ελεύθερος που προσλαμβάνεται για να τον φροντίσει.
Μια φιλία γεννιέται.
Ο μποέμ τύπος αποκτά ευθύνες και ξυπνά μέσα στη νύχτα για να συμπαρασταθεί στην αρρώστια του φίλου του.
Και ο άνθρωπος σε ανάγκη, βλέπει για πρώτη φορά το Παρίσι στις 4 τα ξημερώματα. Ο φίλος του τον έβγαλε βόλτα με το καροτσάκι για να πάρει αέρα και να ηρεμήσει.
..."Πρώτη φορά βλέπω το Παρίσι στις 4 τα ξημερώματα..." είπε εκείνος.
Από την πρώτη στιγμή που είδα την ταινία και άκουσα τη μουσική συνέδεσα τις ζωές μας με αυτό το αριστούργημα. Με την επιμονή.
Τη δίψα για ζωή.
Το γέλιο.
Την αναζήτηση της χαράς.
Σου αφιερώνω αυτή την ελπίδα που βγαίνει μέσα από τις νότες. Θέλω πολύ να σου υποσχεθώ ότι θα γίνει ο κόσμος καλύτερος. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να συμβάλω έστω και λίγο. Ήθελα να σου μοιάσω. Να κάνω καλύτερο τον εαυτό μου. Με ωθούσες και εσύ να βρω τον καλύτερο εαυτό μου. Όπως ακριβώς νιώθω με αυτή τη μελωδία.
Άκουσε το πιάνο...μιλά στην καρδιά...όπως μίλησες και εσύ στη δική μου και όχι μόνο. Μίλησες πολλές φορές χωρίς να βγάλεις ούτε καν μια λέξη.
Θα σου γράφω πια πολύ.
Το τελευταίο γράμμα που σου έστειλα δεν κατάφερε να φτάσει στα χέρια σου.
Αυτά εδώ μέσα θα βρουν τον τρόπο τους.
(Σοφρίτο) για εσένα.
Μια ωδή στην αληθινή φιλία.
Ένας άντρας καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, πολύ ευκατάστατος, σχεδόν ζάπλουτος και ένας νέος, αφρικανικής καταγωγής, μποέμ και ελεύθερος που προσλαμβάνεται για να τον φροντίσει.
Μια φιλία γεννιέται.
Ο μποέμ τύπος αποκτά ευθύνες και ξυπνά μέσα στη νύχτα για να συμπαρασταθεί στην αρρώστια του φίλου του.
Και ο άνθρωπος σε ανάγκη, βλέπει για πρώτη φορά το Παρίσι στις 4 τα ξημερώματα. Ο φίλος του τον έβγαλε βόλτα με το καροτσάκι για να πάρει αέρα και να ηρεμήσει.
..."Πρώτη φορά βλέπω το Παρίσι στις 4 τα ξημερώματα..." είπε εκείνος.
Από την πρώτη στιγμή που είδα την ταινία και άκουσα τη μουσική συνέδεσα τις ζωές μας με αυτό το αριστούργημα. Με την επιμονή.
Τη δίψα για ζωή.
Το γέλιο.
Την αναζήτηση της χαράς.
Σου αφιερώνω αυτή την ελπίδα που βγαίνει μέσα από τις νότες. Θέλω πολύ να σου υποσχεθώ ότι θα γίνει ο κόσμος καλύτερος. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να συμβάλω έστω και λίγο. Ήθελα να σου μοιάσω. Να κάνω καλύτερο τον εαυτό μου. Με ωθούσες και εσύ να βρω τον καλύτερο εαυτό μου. Όπως ακριβώς νιώθω με αυτή τη μελωδία.
Άκουσε το πιάνο...μιλά στην καρδιά...όπως μίλησες και εσύ στη δική μου και όχι μόνο. Μίλησες πολλές φορές χωρίς να βγάλεις ούτε καν μια λέξη.
Θα σου γράφω πια πολύ.
Το τελευταίο γράμμα που σου έστειλα δεν κατάφερε να φτάσει στα χέρια σου.
Αυτά εδώ μέσα θα βρουν τον τρόπο τους.
(Σοφρίτο) για εσένα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου