Το κενό τετραγωνάκι.

Κοίτα να δεις...
τώρα που εσύ είσαι σε άλλη διάσταση, σε μια κατάσταση άυλη και εντελώς πνευματική πια, αέρινη, σε νεραϊδένια αύρα, εδώ κάτω στα κοσμικά, στα ανθρώπινα γίνεται της κακομοίρας λόγω πανδημίας.
Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι τουλάχιστον σε αποχαιρετήσαμε με τον τρόπο που σου άξιζε και όχι εξ αποστάσεως.
Αλλά και πάλι, τι θα πει αυτό το "τουλάχιστον";
Είναι συμβιβασμός σε μια κατάσταση που δεν έχει γυρισμό;
Είναι αποδοχή του γεγονότος ότι θα πρέπει να μάθουμε να συνεχίσουμε τη ζωή χωρίς εκείνους που αγαπάμε και μας αγάπησαν;
"Τους ανθρώπους που αγαπάμε ποτέ δε φεύγουν από κοντάς μας" λέμε συνέχεια ίσως για να το πιστέψουμε και εμείς οι ίδιοι και να μπορέσουμε να κάνουμε υποφερτή την καθημερινότητα.
Όταν όλα ησυχάζουν σε θυμάμαι.
Όταν κάνω δουλειές σε θυμάμαι.
Πλένω τα πιάτα και σε θυμάμαι.
Βγαίνω στο μπαλκόνι να αντικρύσω την παράξενη ησυχία της γειτονιάς και σε θυμάμαι.
Και όσο πάω με βήμα ταχύ στο σούπερ μάρκετ (γιατί πια δεν ψωνίζουμε με το πάσο μας) σε θυμάμαι.
Εμφανίζεσαι μέσα από τα στενά και τα δρομάκια.
Στα ράφια του σούπερ μάρκετ με τα υγιεινά μπισκότα και τους ξηρούς καρπούς.
Από τα χέρια σου ήπια τον πιο νόστιμο καφέ μια μέρα στη δουλειά.
"Μα τι ωραίο που τον έφτιαξες συμπεθέρα;" σου είπα.
"Ελα ρε Σόφη...ένας καφές είναι..." είπες με δροσερό χαμόγελο.
Και εκείνα τα μπισκότα που είχες φτιάξει έναν χειμώνα...
"Ζωή...ξέρεις τι λέω; Λέω να ανταλλάξουμε τους κωδικούς στα e-mails μας. Ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή...να ξέρουν τα παιδιά μας να μας διαβάσουν, τις σκέψεις μας, τα όνειρά μας, τις συμβουλές μας, για εκείνα,  για μας...".
Την έγνοια του μονογονέα μόνο μαζί σου μπορούσα να την αναλύσω. Όχι με μιζέρια. Οχι καθόλου μιζέρια. Τα κουκιά είναι μετρημένα. Δύο και δύο κάνουν τέσσερα και ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή.
Αυτό ήταν μαζί σου. Ότι μιλούσαμε και ξέραμε τι λέγαμε.
Γέλια τρελά. Συζητήσεις σοβαρές. Βλέμματα ενσυναίθησης.
Πέταξαν όλα μακριά και ευτυχώς υπάρχουν τα όνειρα για να δίνουν ψεύτικες, υπνωτισμένες χαρές. Και όταν ξυπνάς να πρέπει να αποδέχεσαι εκ νέου την πραγματικότητα.
Τα μαγαζιά ειναι κλειστά πια συμπεθέρα.
Δεν θα μπορέσουμε να μπαίνουμε μέσα και να κάνουμε πλάκες μιλώντας  βλάχικα τάχα εσύ και ποντιακά εγώ...
Για εμένα δηλαδή, έκλεισαν προ πολλού. Ένα παραπάνω από τότε που έφυγες και άφησες το δικό σου λευκό τετραγωνάκι.
Θα τα ξαναπούμε συμπεθέρα...
Να έρχεσαι στον ύπνο μου (τουλάχιστον).