Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το κενό τετραγωνάκι.





Κοίτα να δεις...
τώρα που εσύ είσαι σε άλλη διάσταση, σε μια κατάσταση άυλη και εντελώς πνευματική πια, αέρινη, σε νεραϊδένια αύρα, εδώ κάτω στα κοσμικά, στα ανθρώπινα γίνεται της κακομοίρας λόγω πανδημίας.
Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι τουλάχιστον σε αποχαιρετήσαμε με τον τρόπο που σου άξιζε και όχι εξ αποστάσεως.
Αλλά και πάλι, τι θα πει αυτό το "τουλάχιστον";
Είναι συμβιβασμός σε μια κατάσταση που δεν έχει γυρισμό;
Είναι αποδοχή του γεγονότος ότι θα πρέπει να μάθουμε να συνεχίσουμε τη ζωή χωρίς εκείνους που αγαπάμε και μας αγάπησαν;
"Τους ανθρώπους που αγαπάμε ποτέ δε φεύγουν από κοντάς μας" λέμε συνέχεια ίσως για να το πιστέψουμε και εμείς οι ίδιοι και να μπορέσουμε να κάνουμε υποφερτή την καθημερινότητα.
Όταν όλα ησυχάζουν σε θυμάμαι.
Όταν κάνω δουλειές σε θυμάμαι.
Πλένω τα πιάτα και σε θυμάμαι.
Βγαίνω στο μπαλκόνι να αντικρύσω την παράξενη ησυχία της γειτονιάς και σε θυμάμαι.
Και όσο πάω με βήμα ταχύ στο σούπερ μάρκετ (γιατί πια δεν ψωνίζουμε με το πάσο μας) σε θυμάμαι.
Εμφανίζεσαι μέσα από τα στενά και τα δρομάκια.
Στα ράφια του σούπερ μάρκετ με τα υγιεινά μπισκότα και τους ξηρούς καρπούς.
Από τα χέρια σου ήπια τον πιο νόστιμο καφέ μια μέρα στη δουλειά.
"Μα τι ωραίο που τον έφτιαξες συμπεθέρα;" σου είπα.
"Ελα ρε Σόφη...ένας καφές είναι..." είπες με δροσερό χαμόγελο.
Και εκείνα τα μπισκότα που είχες φτιάξει έναν χειμώνα...
"Ζωή...ξέρεις τι λέω; Λέω να ανταλλάξουμε τους κωδικούς στα e-mails μας. Ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή...να ξέρουν τα παιδιά μας να μας διαβάσουν, τις σκέψεις μας, τα όνειρά μας, τις συμβουλές μας, για εκείνα,  για μας...".
Την έγνοια του μονογονέα μόνο μαζί σου μπορούσα να την αναλύσω. Όχι με μιζέρια. Οχι καθόλου μιζέρια. Τα κουκιά είναι μετρημένα. Δύο και δύο κάνουν τέσσερα και ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή.
Αυτό ήταν μαζί σου. Ότι μιλούσαμε και ξέραμε τι λέγαμε.
Γέλια τρελά. Συζητήσεις σοβαρές. Βλέμματα ενσυναίθησης.
Πέταξαν όλα μακριά και ευτυχώς υπάρχουν τα όνειρα για να δίνουν ψεύτικες, υπνωτισμένες χαρές. Και όταν ξυπνάς να πρέπει να αποδέχεσαι εκ νέου την πραγματικότητα.
Τα μαγαζιά ειναι κλειστά πια συμπεθέρα.
Δεν θα μπορέσουμε να μπαίνουμε μέσα και να κάνουμε πλάκες μιλώντας  βλάχικα τάχα εσύ και ποντιακά εγώ...
Για εμένα δηλαδή, έκλεισαν προ πολλού. Ένα παραπάνω από τότε που έφυγες και άφησες το δικό σου λευκό τετραγωνάκι.
Θα τα ξαναπούμε συμπεθέρα...
Να έρχεσαι στον ύπνο μου (τουλάχιστον).

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...