Καλησπέρα παππού...
Συμβαίνουν πράγματα που πονάνε όσο εσύ κοιμάσαι. Ξέρω, έκανα πολλά χρόνια να σου γράψω αλλά πίστεψέ με, όπως θα είδες και εσύ είχα να τα βάλω με πολλά τέρατα.
Δεν είναι εύκολη η ζωή παππού. Το έλεγες και εσύ άλλωστε. Βέβαια εσύ αντλούσες (από πού άραγε;) τεράστιο κουράγιο και δύναμη και όρθωνες το ανάστημά σου.
Μάλλον από την πολλή αγάπη σου για εμάς. Για τη ζωή. Για τον διπλανό σου.
Ανάστημα...
Μια λέξη άγνωστη για πολλούς.
"Ανάστημα δεν είναι το 1.65 ή το 1.80 Σοφουλίτσα. Ανάστημα θα πει να είσαι ακέραιος στη ζωή. Να κάνεις επιλογές που να σε εξυψώνουν ως άνθρωπο με προσωπικότητα. ΠΡΟ-ΣΩ-ΠΙ-ΚΟ-ΤΗ-ΤΑ Σοφουλίτσα! Να το θυμάσαι από εμένα και να βαράς στο κεφάλι! Όπου βλέπεις άδικο, να βαράς στο κεφάλι! Όπου βλέπεις παγαποντιά, να βαράς στο κεφάλι! Να μην εξαρτάσαι από κανέναν παρά μόνο από τον εαυτό σου. Να τον καλλιεργήσεις, να τον φροντίσεις, να διαβάσεις, να ταξιδέψεις και να τον θρέψεις με αξίες. Μα, προπαντός να τον πλαισιώσεις με ανθρώπους επίσης ακέραιους σαν εσένα. Μην μπλέξεις με τα πίτουρα ποτέ Ετσι;".
Παππού, έφυγαν ένας ένας οι άνθρωποι που επέλεξα να με πλαισιώνουν.
Θυμάσαι που σου μιλούσα πολλές φορές για τη φίλη μου τη Ζωή ε; Έφυγε και η Ζωή παππού...της είχα μιλήσει πολλές φορές για εσένα. Σε ένιωθε όπως σε ένιωθα και εγώ. Κάναμε πολλές κουβέντες για εσένα παππού με τη Ζωή...με συγκινούσε ο τρόπος που αφοσιωνόταν στην κουβέντα μας για εσένα...Να την προσέχεις παππού εκεί που είναι τώρα παππού, όπως πρόσεχες εμένα.
"Οι φίλοι και οι φίλες της εγγονής μου είναι και δικά μου εγγόνια".
Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Μάλλον ΚΑΙ αυτό. Συχνά με ρωτούσες αν κάποιος από τους φίλους ή τις φίλες μου χρειαζόταν κάποια βοήθεια για να προσφέρεις.
Πού είσαι μωρέ παππού;
Είμαι πολύ πικραμένη.
Δεν έχει νόημα να αναλύω το προφανές και το αυτονόητο. Με κούρασε το να εξηγώ τα αυτονόητα.
Ο καθένας φτιάχνει τη δική του αλήθεια εδώ. Ανάλογα με τα συμφέροντά του. Ανάλογα με το τι θέλει να διαφυλάξει.
Μάλλον όχι.
Δεν είμαι πικραμένη.
Είμαι κουρασμένη από αυτό το μοτίβο που βλέπω να κατακλύζει την καθημερινότητά μας.
Σε αφήνω προς το παρόν παππού.
Θα τα ξαναπούμε σε κάποιο αφράτο σύννεφο.
Συμβαίνουν πράγματα που πονάνε όσο εσύ κοιμάσαι. Ξέρω, έκανα πολλά χρόνια να σου γράψω αλλά πίστεψέ με, όπως θα είδες και εσύ είχα να τα βάλω με πολλά τέρατα.
Δεν είναι εύκολη η ζωή παππού. Το έλεγες και εσύ άλλωστε. Βέβαια εσύ αντλούσες (από πού άραγε;) τεράστιο κουράγιο και δύναμη και όρθωνες το ανάστημά σου.
Μάλλον από την πολλή αγάπη σου για εμάς. Για τη ζωή. Για τον διπλανό σου.
Ανάστημα...
Μια λέξη άγνωστη για πολλούς.
"Ανάστημα δεν είναι το 1.65 ή το 1.80 Σοφουλίτσα. Ανάστημα θα πει να είσαι ακέραιος στη ζωή. Να κάνεις επιλογές που να σε εξυψώνουν ως άνθρωπο με προσωπικότητα. ΠΡΟ-ΣΩ-ΠΙ-ΚΟ-ΤΗ-ΤΑ Σοφουλίτσα! Να το θυμάσαι από εμένα και να βαράς στο κεφάλι! Όπου βλέπεις άδικο, να βαράς στο κεφάλι! Όπου βλέπεις παγαποντιά, να βαράς στο κεφάλι! Να μην εξαρτάσαι από κανέναν παρά μόνο από τον εαυτό σου. Να τον καλλιεργήσεις, να τον φροντίσεις, να διαβάσεις, να ταξιδέψεις και να τον θρέψεις με αξίες. Μα, προπαντός να τον πλαισιώσεις με ανθρώπους επίσης ακέραιους σαν εσένα. Μην μπλέξεις με τα πίτουρα ποτέ Ετσι;".
Παππού, έφυγαν ένας ένας οι άνθρωποι που επέλεξα να με πλαισιώνουν.
Θυμάσαι που σου μιλούσα πολλές φορές για τη φίλη μου τη Ζωή ε; Έφυγε και η Ζωή παππού...της είχα μιλήσει πολλές φορές για εσένα. Σε ένιωθε όπως σε ένιωθα και εγώ. Κάναμε πολλές κουβέντες για εσένα παππού με τη Ζωή...με συγκινούσε ο τρόπος που αφοσιωνόταν στην κουβέντα μας για εσένα...Να την προσέχεις παππού εκεί που είναι τώρα παππού, όπως πρόσεχες εμένα.
"Οι φίλοι και οι φίλες της εγγονής μου είναι και δικά μου εγγόνια".
Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Μάλλον ΚΑΙ αυτό. Συχνά με ρωτούσες αν κάποιος από τους φίλους ή τις φίλες μου χρειαζόταν κάποια βοήθεια για να προσφέρεις.
Πού είσαι μωρέ παππού;
Είμαι πολύ πικραμένη.
Δεν έχει νόημα να αναλύω το προφανές και το αυτονόητο. Με κούρασε το να εξηγώ τα αυτονόητα.
Ο καθένας φτιάχνει τη δική του αλήθεια εδώ. Ανάλογα με τα συμφέροντά του. Ανάλογα με το τι θέλει να διαφυλάξει.
Μάλλον όχι.
Δεν είμαι πικραμένη.
Είμαι κουρασμένη από αυτό το μοτίβο που βλέπω να κατακλύζει την καθημερινότητά μας.
Σε αφήνω προς το παρόν παππού.
Θα τα ξαναπούμε σε κάποιο αφράτο σύννεφο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου