Για τη Ζωή μας.

Αδύνατον να το χωρέσει ο νους μας. Μετά τον Δημήτρη και τον Φώτη η οικογένεια του δημοτικού Ραδιοφώνου Θεσσαλονίκης έχασε και εσένα Ζωή.
Αυτό δεν ήταν απλώς μαχαιριά στην καρδιά.  Το μαχαίρι θα μας πληγώνει για καιρό.
Κάτι γίνεται.
Κάτι έφταιξε.
Κάπου κάτι κάναμε λάθος.
Έφυγε η ακεραιότητα,  η αξιοπρέπεια,  η καλοσύνη, η ανθρωπιά, η ομορφιά.  Έφυγε η Χαρά, έφυγε η αγάπη. Έφυγε η καλοπροαίρετη διάθεση και ματιά .

Η Ζωή Σιμαρα υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός του δημοτικού Ραδιοφώνου Θεσσαλονίκης  για περισσότερα από 24 χρόνια.  Μια ζωή ολόκληρη δοσμένη στις μουσικές και τους στίχους, στα βιβλία,  τους δίσκους και τα cd της. 

Η Ζωή ήταν αυτό που συχνά λέμε "η ήρεμη δύναμη". Δε χρειαζόταν να κάνει θόρυβο για να αποδείξει ότι είναι σημαντική.  Ήταν σημαντική έτσι κι αλλιώς. Είχε μια ποιότητα και μια ανώτερη κλάση θαρρείς και ήταν από αλλού φερμενη.  Μα, από αλλού ήταν φερμενη  όντως.

Γνωριστήκαμε το 2002, σε μια σύσκεψη που είχαμε στο Ραδιόφωνο. 

Έτρεξα να της μιλήσω καθώς είχε γυρισμένη την πλάτη και ήταν υπέροχη με εκείνο το μακρύ καφέ φόρεμά της. 

-Ξέρεις  κάτι; Σε θαυμάζω πολύ!

-Μα, κι εγώ σε θαυμάζω πολύ! (μου είπε).

Έτσι γεννήθηκε η φιλία μας.

"Δεσαμε" και μάλιστα "συμπ-αιθερ-ιάσαμε". Κάναμε μαζί εκπομπές, περνούσαμε υπέροχα στις βάρδιες, έτρεχα να δω το πρόγραμμα αν θα είμασταν μαζί και την επόμενη εβδομάδα.

Η Ζωή έψαχνε την ομορφιά και τη χαρά.  Γελάσαμε πολύ μαζί. Με τσιγκλουσε και οι ατάκες έβγαιναν αβίαστα από το στόμα μου. 

-Πού τα βρίσκεις ήθελα να ήξερα! (μουέλεγε συχνά).

Στο άσχετο, αν κάναμε μέρες να ειδωθουμε τηλεφωνούσα και τις έλεγα ποιήματα τάχα που είχα σκαρφιστεί εκείνη την ώρα.

-Σταμάτα,  κάνω δουλειές και θα πέσω από τη σκάλα από τα γέλια (μου έλεγε).

Στο καφέ Verdi επί της Αλέξανδρου Σβώλου με Αγγελάκη διηγηθηκαμε τα πάθη και τα λάθη μας.

Το ραντεβού στο Verdi ήταν φάρμακο. 

Και μετά ίσως καμία βόλτα στις βιτρίνες.  Ο,τι και να φορούσε ήταν όμορφη.  Ακόμη και τα κουρέλια και τα τσουβάλια πάνω της έμοιαζαν μεταξωτά. 

Η Ζωή ομορφαινε τους ανθρώπους και τους τοπους.

Ήταν αυτό που έψαχνα πάντα στη ζωή μου. Μια φίλη που να με πάει μπροστά.  Όχι πίσω. 

Αγωνιστική φύση. Πρότυπο μητέρας. Άριστη επαγγελματίας, άριστη γνώστρια του αντικειμένου στο οποίο εργαζόταν.

Ένα "αχ" δεν άκουσε κανείς από το στόμα της. 

Δεν υπήρχε τίποτα ακατόρθωτο για εκείνη. 

Εσύ;

Θα μπορούσες να μείνεις ασυγκίνητος από ένα τέτοιο χαρισματικό πλάσμα;

"Σοφρίτο, ηρέμησε" μου έλεγε συχνά. Μια μέρα μου άφησε ένα γράμμα στη δουλειά . Το έχω ακόμα . Είναι πάντα μαζί μου μέσα στο πορτοφόλι μου.

Μια χρονιά που αρρώστησα κάπως βαριά μου ανακούφιζε τα πρηξίματα στο λαιμό μου.

-Πάρε με τηλέφωνο μόλις φτάσεις σπίτι,  μέτρα και πες μου τον πυρετό σου Σοφη,  οκ;".

Και πέρασε και αυτή η ιστορία,  και πήγαμε και διακοπές και ξαναβρεθηκαμε στη δουλειά. 

Εξακολουθούσαμε να ψάχνουμε την ομορφιά και τη χαρά.

Όταν έμαθα ότι η Ζωή κλήθηκε να αντιμετωπίσει άλλη μια μάχη,  είπα "οκ, θα τα καταφέρει. Θα το παλέψει και ίσως χρειαστεί να πορευτεί με αυτό".

Τι στο καλό;

Τόσοι και τόσοι πορεύονται με αυτό το διάολο.

Τόσες μάχες κέρδισε η Ζωή. Θα κερδίσει και αυτήν.

Αυτό πίστευα.  Αυτο ήλπιζα.

Αρνούμαι να πιστέψω ότι αυτό το λουλούδι έφυγε για αλλού.

Αλλά δεν έχει καμία σημασία η δική μου άρνηση.

Σημασία έχει ότι από αυτόν τον κόσμο πέρασε ένα πλάσμα που δύσκολα θα βρεις όμοιό του.

Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αγάπησε,  να μη συμπάθησε,  να μην επηρεάστηκε θετικά από τη Ζωή.

Γιατί ακόμη και αυτός που την πήρε από κοντά μας σίγουρα ήξερε ότι το φως της Ζωής ήταν πολύ δυνατό.

Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουμε πόσο μας λείπεις Ζωή.

Πόσο μου λείπεις.

Και όταν πάω να καταλάβω τι έγινε πάλι πίσω γυρνά το μυαλό και δεν το χωρά. 

Θα είμαι για πάντα η "λεμονιά" και η "συμπεθέρα" σου και θα είσαι για πάντα η νεράιδα και η μπαλαρίνα μου. Στόλισε τώρα τον παράδεισο και περιπλανήσου στην ηρεμία και την ομορφιά που αναζητούσες. Θα βρεθούμε ξανά...