Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το έθιμο της Βαρβάρας.

Μπήκαμε για τα καλά στο Δεκέμβριο.
Σήμερα είναι 4 Δεκεμβρίου, της Αγίας Βαρβάρας. Χροόνια πολλά σε όσες γιορτάζουν!





Κάθε χρόνο τέτοια μέρα αναβιώνει το έθιμο της Βαρβάρας με την παρασκευή του ομώνυμου γλυκού. 
Πρόκειται για ένα  γλυκό που έχει θρησκευτικές ρίζες, παρασκευάζεται την παραμονή της αγίας Βαρβάρας, δηλαδή σήμερα και μοιράζεται σε μπολάκια σε γείτονες για να έχουν καλή υγεία τα παιδιά κυρίως του σπιτιού αλλά και προς τιμήν της αγίας, από όπου και το όνομά της. Παραδοσιακό έδεσμα Θράκης.

 Σήμερα, όπως κάθε χρόνο η καλή μας συνάδελφος στη δουλειά,  η Έλενα, έφτιαξε και πάλι βαρβάρα και μας έφερε!
Δεν μπορεί να αντισταθεί κανείς στο γλυκό της χρυσοχέρας Έλενας!


Ας ρίξουμε και μια ματιά στη συνταγή μήπως φτιάξουμε και εμείς την επόμενη φορά!
Βέβαια σαν της Έλενας δε νομίζω πως θα είναι!

Ιδού η συνταγή που βρήκα σερφάροντας στο διαδίκτυο (αν και της Έλενας με καλύπτει πλήρως). Μπορεί κανείς να βρει διάφορες συνταγές, ενδεικτικά επέλεξα αυτη απο το site Συνταγές της παρέας.


Τι χρειαζόμαστε:

  • 500 γραμ. αποφλοιωμένο σιτάρι
  • 2 φλυτζάνια ζάχαρη
  • 1 φλυτζάνι σταφίδες ξανθές
  • 10 σύκα ξερά
  • δαμάσκηνα χωρίς κουκούτσι
  • χουρμάδες
  • 200 γραμ. καρύδια χονδροκομμένα
  • κανέλα
  • 1 βάζο ταχίνι

Πώς το κάνουμε:

  1. Πλένουμε και μουσκεύουμε το σιτάρι την προπαραμονή της αγίας Βαρβάρας.
  2. Την παραμονή της γιορτής βράζουμε το σιτάρι στη χύτρα για 20 λεπτά.
  3. Βγάζουμε με τρυπητή κουτάλα και πολτοποιούμε το περισσότερο σιτάρι και το ξαναρίχνουμε στην κατσαρόλα.
  4. Προσθέτουμε τις σταφίδες και συνεχίζουμε το βράσιμο σε χαμηλή φωτιά.
  5. Ψιλοκόβουμε τα σύκα και τα ρίχνουμε στην κατσαρόλα κι αυτά.
  6. Αφήνουμε να βράσουν αρκετή ώρα ανακατεύοντας συχνά, ώστε να χυλώσει πολύ καλά.
  7. Όταν έχουν βράσει πολύ καλά, προσθέτουμε τη ζάχαρη και ανακατεύουμε.
  8. Όταν λιώσει και η ζάχαρη, σβήνουμε και προσθέτουμε το ταχίνι.
  9. Ανακατεύουμε καλά και αδειάζουμε σε μπολάκια.
  10. Σε κάθε μπολάκι, βάζουμε από πάνω 1 κουταλιά καρύδια, κανέλα και στολίζουμε με 1 χουρμά και 1 δαμάσκηνο.


Λίγα μυστικά ακόμα

Αν θέλετε μπορείτε να καβουρδίσετε και να προσθέσετε αλεύρι. Επίσης πολλές νοικοκυρές βάζουν μέσα από μια χουφτίτσα καλαμπόκι, φασόλια ξερά, φακές και ρεβύθια.



Καλή όρεξη!
Συγχαρητήρια Έλενα!


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...