Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στα Βιεννέζικα Βαλς!

Εδώ είμαι πάλι!
Στη Θεσσαλονίκη την περίοδο των Χριστουγέννων πραγματοποιούνται πάρα πολύ όμορφες συναυλίες και διάφορες άλλες εκδηλώσεις!

Λοιπόν, άκου!
Θυμάσαι που πήγαμε πάλι χθες στο Μέγαρο Μουσικής;
Πρώτη φορά λοιπόν απολαύσαμε Βιεννέζικα βαλς από την ορχήστρα του Γιόχαν Στράους! Και όπως ακούγαμε στις διαφημίσεις, "με άρωμα Αυτοκρατορικής Βιέννης"!

Οι μουσικοί φορούσαν κόκκινο φράκο και ήταν καταπληκτικοί σε συγχρονισμό!


Είχαν και πάρα πολύ χιούμορ!

Ο μαέστρος μάλιστα μας καλωσόρισε στα ελληνικά και π0λλές φορές μετά το τέλος κάποιων μελωδιών μας μιλούσε στα ελληνικά!





Η ατμόσφαιρα ήταν πάρα πολύ όμορφη, γλυκειά και ζεστή. Είχε πάρα πολύ κόσμο και εσύ δε σταμάτησες να χειροκροτάς. Κάποια στιγμή με ρώτησες "θα έρθει και η Χιονάτη μαμά;" και μάλλον το συνδύασες με κάποια άλλα παιδικά βίντεο που βλέπεις και έχουν κλασσική μουσική ως υπόκρουση.


Πριν σε χαιρετήσω να σου δώσω κάποιες πληροφορίες για την ορχήστρα και τους μουσικούς με το κόκκινο φράκο;


Λοιπόν, η «Wiener Johann Strauss-Capelle», είναι το µουσικό σύνολο που ίδρυσε η µουσική δυναστεία των Στράους, ο Στράους πατέρας και οι υιοί του Γιόχαν, Γιόζεφ και Έντουαρντ και συνόδευε τους Στράους σε όλη τους τη µουσική επέλαση από τη Βιέννη σε ολόκληρο τον κόσµο. Την απαρτίζουν 25 μουσικοί.



Η ερµηνεία των συνθέσεων των Στράους, αλλά και των έργων άλλων µεγάλων συνθετών, µαζί µε τα κόκκινα φράκα των µουσικών, που καθιερώθηκαν το 1843, έγιναν σήµα κατατεθέν στην ιστορία της Ορχήστρας στις εµφανίσεις της σε ολόκληρο τον κόσµο.
Η Ορχήστρα επανιδρύθηκε το 1977, για να συνεχίσει αυτή τη παράδοση. Οι µουσικοί της Ορχήστρας µε τα ίδια κόκκινα φράκα των προγόνων τους, συνεχίζουν να ερµηνεύουν τις αυθεντικές συνθέσεις των Στράους, αλλά και έργα των ΛέχαρΚάλµαν κ.ά. δηµιουργώντας µια νέα ιστορία παραστάσεων.

Aπό την επανίδρυσή της το 1977 και µετά – είχε διαλυθεί µε τον θάνατο του υιού Στράους, η «Wiener Johann Strauss-Capelle» έχει δώσει πάνω από 3.000 επιτυχηµένες παραστάσεις σε περίπου 50 χώρες. Μεταξύ αυτών, σε µερικές από τις αίθουσες συναυλιών του κόσµου: Suntory Hall Tokyo, Symphony Hall Osaka, Chicago Symphony Hall, Kennedy Center, Concert Hall Shanghai.

Α, και αυτός ήταν ο Γιόχαν Στράους!

Α, και αυτή είμαι εγώ, με φόντο το χριστουγεννιάτικο διάκοσμο του Μεγάρου Μουσικής! Γενικώς έξω κυκλοφορούμε όσο μπορούμε ασορτί! Γιατί έτσι μας αρέσει (χιχιχιχιχι)



Αυτά πρόλαβα να σου υπενθυμισω και για σήμερα ζυμαράκι!
Να είσαι πάντα στο ρυθμό, όπως και χθες!

Σε φιλώ
Η μαμά!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...