Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ήρθε ο Αη Βασίλης!

Ήρθε!
Ήρθε ο κανονικός, δηλάδή ο αληθινός, δηλαδή ο πραγματικός Αη Βασίλης στο σπίτι μας! Συνήθως έρχεται την παραμονή της Πρωχρονιάς αλλά δεν ήθελε να περιμένεις άλλο και ήρθε σε εμάς ανήμερα Χριστουγέννων!

Ήταν λοιπόν ο αληθινός!

Όχι σαν αυτόν που έβλεπες τόσο καιρό στα κινούμενα σχέδια και έξω στην πόλη. Δεν ήταν ούτε φουσκωτό μπαλόνι, ούτε μια ζωγραφιά στον τοίχο, ούτε διακοσμητικό σε κατάστημα με είδη παιχνιδιών!

Ηταν ο πραγματικός!
Καλά, πώς βρήκε τρόπο και άνοιξε την πόρτα;
Θα μου πεις εντάξει, κανονικά έπρεπε να μπει από την καμινάδα, αλλά να σου πω την αλήθεια έπαψε πλέον να στριμώχνεται εκεί γιατί τελευταία δεν του το επιτρέπει ο γιατρός του (όπως μου είπε).


Λίγο μετά τις 8 το βράδυ λοιπόν και ενώ είχαμε τοποθετήσει το δίσκο με τα μπισκότα και το γάλα του ο Αη Βασίλης εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μας!


Τέτοια έκπληξη ποιος να την περίμενε;
Ήταν ακριβώς όπως τον φανταζόμασταν!
Χοντρούλης, με πολλά γένια και γυαλιά στα μάτια για να βλέπει καλύτερα!



Είχε στους ώμους του έναν τεράστιο σάκο!
Εκεί μέσα είχε τα δώρα που του ζήτησες, σε εκείνο το γράμμα που του είχαμε στείλει, θυμάσαι, ε;
Σε πήρε στην αγκαλιά του, σε φίλισε, σου είπε ότι σε αγαπά πολύ και πως σε έβλεπε τόσο καιρό που ήσουν ένα γλυκό και καλό παιδάκι.
Τον κοιτούσες αποσβολωμένη, δεν πίστευες στα μάτια σου, κοιτούσες μια εκείνον και μια εμένα. Νομίζω πως ήταν κάτι απερίγραπτο για εσένα!
Πρόλαβες να του πεις "Σε περιμέναμε...σε βλέπαμε με τη μαμά...στις ταινίες...."

Ο Αη Βασίλης σου έδωσε την πιο σφιχτή αγκαλιά του, σου αφησε τα δώρα του και σου είπε πως έχει πολύ δρόμο ακόμη να κάνει για να πάει και σε άλλα παιδάκια.

Μαγικές στιγμές που θα θυμόμαστε για πάντα.
Αργότερα στον ύπνο σου μου έλεγες ακόμη για τον αη Βασίλη που ήρθε και σε θυμήθηκε.... "Μανούλα...ήθε ο Αη Βασίλης σο πίτι μας...τον είδες μανούλα;;;;" με ρωτούσες συνέχεια.

Τον είδα. Όπως είδα και τις τεράστιες σπίθες που φώτιζαν τα ματάκια σου.
Και τι άλλο να θέλει ένας γονιός;;;;

Καλό δρόμο Αη Βασίλη!
Καλή χρονιά και χρόνια πολλά!



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...