Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Χαρά στη Χριστουγεννιάτικη πλατεία!

Εδώ είμαι πάλιιιιι!

Σου γράφω από τη δουλειά (πολλές φορές γίνεται αυτό, διότι στο σπίτι δε γίνεται να πιάσω πληκτρολόγιο με κανέναν τρόπο!).


Λοιπόν, χθες το απόγευμα, καθώς αναρωτιόμασταν πώς μπορούσαμε να περάσουμε όμορφα το απόγευμά μας συμφωνήσαμε να επισκεφθούμε τη Χριστουγεννιάτικη πλατεία στην Αριστοτέλους!

Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και βουρ!

Σε λίγα λεπτά είμασταν στο κέντρο της πόλης!

Τρενάκι, καρουζέλ, ένας τεράστιος χιονάνθρωπος και διάφορα μικρά σπιτάκια μας ενθουσίασαν!



 Σε ένα από τα πολλά μικρά κόκκινα σπιτάκια ζωγραφίσαμε με βασικό θέμα τα Χριστούγεννα! Να το δεντράκι σου!



Αυτή λοιπόν είναι μια γεύση από τη χριστουγεννιάτικη πλατεία στην Αριστοτέλους. Χριστουγεννιάτικο κλίμα επικρατεί και στην αναπλασμένη πλατεία Αγίας Σοφίας.

 Το σίγουρο είναι ότι τέτοιες μέρες ξετρελαίνονται από χαρά τα μικρά παιδιά αλλά τελικά δεν πηγαίνουν πίσω και οι μεγάλοι!

 Βέβαια, συν τοις άλλοις περιμένουμε πώς και πώς τον ΑΣΤΕΡΟΚΟΣΜΟ 2015 που θα είναι ακόμη πιο εμπλουτισμένος και ανανεωμένος όπως λένε οι πληροφορίες μου! χχεχεχε!

Μην ξεχαστούμε! Να μου το θυμίσεις και εσύ! Πρέπει οπωσδήποτε να γράψουμε και εφέτος το γράμμα μας στον Αη Βασίλη!

 


Αυτά για σήμερα μικρό μου ζυμαράκι!
Άλλωστε σε λίγα λεπτά πρέπει να πάω στο στούντιο για το δελτίο ειδήσεων!

 Σε φιλώ!
χοχοχοχοχ

 ***Σου ετοιμάζω μια τεράστια έκπληξη....αχ και να ήξερες!

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...
2 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα