Σαν βγεις στον πηγαιμό με το καρότσι...

...Να εύχεσαι να μην έχει ατυχήματα ο δρόμος!

(ακούγεται πάντα στα αυτιά μου το τραγουδάκι "Δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς, δεν περνάς...)

Οι βόλτες με το καροτσάκι μας είναι η νούμερο 1 αγαπημένη μας δραστηριότητα. Εσύ χαζεύεις το περιβάλλον γύρω τριγύρω (μαζί σου κι εγώ). Εγώ όμως έχω και ένα bonus: εκτελώ επικίνδυνες αποστολές στο κέντρο και τις συνοικίες.  Διότι μικρή μου είναι σχεδόν άγνωστη η έννοια της λέξης "προσβασιμότητα" στη Θεσσαλονίκη (φαντάζομαι και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. 

Γιατί;;;;;

Μα επειδή:
-τα πεζοδρόμια είναι για τη στάθμευση των αυτοκινήτων
-τα πεζοδρόμια είναι κατακρεουργημένα
-οι λακκούβες στους δρόμους ζουν και βασιλεύουν
-οι ράμπες αναπήρων δεν είναι πια ράμπες αναπήρων αλλά του καθενός οδηγού που θέλει να "παρκάρει" οπωσδήποτε το αμάξι του.
-οι στάσεις των λεωφορείων είναι επίσης στην ιδιοκτησία των οδηγών. Ρίξε μια ματιά εδώ:

Το ερώτημα μικρή μου που κυριαρχεί είναι: ΑΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ;;;;;

Πώς θα κυκλοφορήσω με το μωρό μου έξω;

Θες να δεις και άλλα κακώς κείμενα;;;;; Ορίστε!

Είμαι πολύ αγανακτισμένη μικρή μου για την αντίληψη που έχουμε όλοι μας για το δημόσιο χώρο. Μα κυρίως είμαι πικραμένη, που τελικά ο εγωισμός επικρατεί.

Αυτός ο τόπος έγινε για όλους ζυμαράκι μου. Μα αυτός ο κόσμος θα αργήσει να το καταλάβει αυτό. Ο σεβασμός προς το διπλανό μας είναι άγραφος νόμος, αλλά ποιος δίνει σημασία;;;;;

Εμείς δεν πτοούμαστε!
Οι βόλτες μας στον κόσμο γίνονται  ο κόσμος να χαλάσει!
Αλλωστε, συν τοις άλλοις...χάνω και πολλές θερμίδες και γυμνάζομαι παράλληλα από την..."άρση βαρών"!!!!

Η "ελαφρότητα" των ανθρώπων κουράζει περισσότερο από όλα...

Σε φιλώ ζυμαράκι μου.
Ετοιμάσου για το κυνηγητό μας! Και να θυμάσαι μεγαλώνοντας, να κρατάς πάντα μια θέση κενή δίπλα σου. Όλο και κάποιος θα τη χρειαστεί!

Καλημέρα σε όλα τα ζυμαράκια του σύμπαντος!

Η Μαμά
Σοφία.