Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στις παιδικές χαρές, στα πάρκα

Κάποτε θα σου λέω ότι εγώ μεγάλωσα παίζοντας "μήλα" και κρυφτό, κυνηγητό, τζαμί και λάστιχο και σίγουρα θα με κοιτάς παράξενα. Το σίγουρο είναι ότι παίζαμε με χαρά και λαχτάρα όλα τα παιδιά και γινόμασταν μια ομάδα.

Μαζί παίζουμε παντού. Μέσα και έξω από το σπίτι, στις παιδικές χαρές, σε διάφορα πάρκα. Όσα διαθέτει βέβαια η Θεσσαλονίκη...



Όμως εσύ μικρή μου ακόμη δεν μπορείς να δεις όσα βλέπω εγώ. Ένας χώρος που απευθύνεται αποκλειστικά σε μικρά παιδιά πολλές φορές είναι τόσο παραμελημένος από εμάς τους "μεγάλους" γονείς. Σκουπίδια, αποτσίγαρα, νάυλον κομμένα, χαρτάκια, πλαστικά μπουκάλια πεταμένα...

Γιατί;;;;;
Γιατί εμείς οι μεγάλοι δε δίνουμε το καλό παράδειγμα στα παιδιά μας;;;

Γιατί εμείς οι μεγάλοι αρκετές φορές "αμολάμε" μόνα τα παιδιά στο χώρο να παίξουν και δε συμμετέχουμε στην....εκτόνωση;

Γιατί ενώ η παιδική χαρά "αποζητά" το χαμόγελό μας, εμείς την κερνάμε κατσουφιασμένα πρόσωπα;

Γιατί ενώ η παιδική χαρά προϋποθέτει τη λογική της παρέας, πολλά παιδάκια αδυνατούν να μοιραστούν την μπάλα τους με κάποιο άλλο παιδάκι;

Πολλά "γιατί" μαζεύτηκαν μικρή μου...
Και ποιος ξέρει πόσα άλλα θα προκύψουν από εσένα...

Φιλιά και αγκαλίτσες σε όλα τα ζυμαράκια του σύμπαντος!



 

Σχόλια

  1. Αυτό το θέμα με τις παιδικές χαρές.. Είμαι καπνίστρια. Φυσικά δεν κσπνιζω μεσά στο σπίτι, οποτε το να Είμαι σε ανοιχτό χώρο είναι το ιδανικό για μένα. Ελα όμως που με κοιτάνε παράξενα που οτάν θέλω να καπνισω βγάζω ενα μπουκαλάκι με νερό απο την τσάντα μου για να πετάω την στάχτη και το τελειωμένο τσιγάρο. Και φυσικά παντα το παίρνω μαζι μου γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιο παιδικό χερακι μπορεί να φτασει στον κάδο της παιδικής χαράς!
    Το αποκορύφωμα; κάποια με είπε βρωμιαρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. με είπαν βρωμιάρα επειδή πήρα μαζί μου το μπουκάλι με τα τσιγάρα μου γιατί δεν ήθελα να το πετάξω στους κάδους που έχει η συγκεκριμένη παιδική χαρά, οι οποίοι είναι κοντοί για να τους φτάνουν τα παιδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...