Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

23 μήνες!

Σου γράφω νωρίτερα, το ξέρω.
Μα ξέρεις...δεν κρατιέμαι!
Στις 9 του μηνός θα κλείσεις 23 μήνες. Τους φαντάζομαι σαν 23 μπάλες από ζυμάρι, που πλάθονται μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα.



Έχε υπόψη σου ότι όλη μα ΟΛΗ η οικογένεια ασχολείται με τα 2α γενέθλιά σου. Πού θα γίνουν, πώς θα γίνουν κλπ. 'Έχω αρχίσει ήδη να συντάσσω τη λίστα των καλεσμένων!

Να θυμηθώ να μην ξεχάσω πως:
- πλέον έχεις άριστη σχέση με τον καθρέφτη. Κοιτάς τον εαυτό σου και κάνεις απίστευτες γκριμάτσες, κλείνοντας τα μάτια ή σουφρώνοντας το βλέμμα.

-Με φιλάς με πάθος όταν ξυπνάς μέσα στη νύχτα.

-Λες "αντεεεεεεεεε" "γι..άλα" (σ.σ.γάλα)

-Κάνεις πως με μαλώνεις και γελάς!

-Χορεύεις ασταμάτητα

-Λατρεύεις τις βόλτες.

-Χειρίζεσαι πολύ άνετα το κινητό μου!

-Κάνεις κλήσεις χωρίς να το ξέρω και μετά ζητώ συγγνώμη από όσους με καλούν πίσω!

-Μυρίζεις τα λουλούδια ακόμη και τα...ζωγραφιστά!

-Κάνεις τάχα "νευράκια".

-Λες από μόνη σου πόσα κοριτσάκια έχει η μαμά! #ένια!

-Λατρεύεις να πίνεις νερό! #"νεόοοοοοο"

- Τραβάς γραμμές με τους μαρκαδόρους στα χαρτιά, στα τραπέζια και όπου αλλού βρεις!

Ζυμαράκι μου κάνει πολύ κρύο σήμερα. Αλλά εσύ μπροστά στις βόλτες δε λογαριάζεις χαμηλές θερμοκρασίες!

Ζυμαράκι μου σε αγαπώ πολύ!

Αγκαλίτσες σε όλα τα ζυμαράκια του σύμπαντος!





 

Σχόλια

  1. Πόσο πολύ μου αρέσουν αυτές οι αναρτήσεις!
    Άσε που τα κορίτσια μας μοιάζουν πολύ!
    Τα λουλούδια τα χάρτινα τα μυρίζουμε κι εμείς!
    Φωνάζει άντεεεεεε!
    Και αυτές οι γραμμές από τους μαρκαδόρους.. το σπίτι μας είναι σαν πίνακας αφηρημένης τέχνης!!!

    Ανυπομονώ για την ανάρτηση του πάρτυ Οι ευχές τότε! ;)

    Φιλάκια Σοφάκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άντε φώναζε και η δική μου η μεγάλη κόρη όταν ήταν σε αυτήν την ηλικία. Καλώς σας βρήκα Σοφία! Τι υπέροχη ανάρτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλή χρονιά με τα ζυμαράκια μας Ειρήνη Λουίζου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...