Forever Hugs

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ

  Η αλήθεια είναι ότι γέλασα πολύ με το "κυρ Αλέκο". Δεν ξέρω γιατί επέλεξα αυτό το όνομα. Η ζωή είναι σοβαρή. Πολύ σοβαρή. Αλλά είναι και πολύ αστεία. Δεν ξέρω σε ποια ηλικία σε βρίσκω να διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Σε όποια ηλικία και αν έπεσαν στα χέρια σου, να ξέρεις ότι έδωσα μεγάλο αγώνα και προσπάθησα πολύ να σεβαστώ τα όριά σου.  Το ότι είσαι παιδί μου δε σημαίνει ότι θα φερθώ όπως θέλω. Ναι, είμαι η πρώτη εξουσία που συναντάς στη ζωή σου αλλά και εγώ έχω συγκεκριμένα όρια δράσης. Κάνω την αυτοκριτική μου, προσέχω τις λέξεις μου, τις κινήσεις μου, τις σκέψεις μου, τις εκφράσεις μου. "Δεν περνάς κυρά Σοφία" από εδώ. Το σέβομαι το εδώ το δικό σου. Με τις πράξεις  μου προσπαθώ να σου δείξω ότι και εσύ οφείλεις στον εαυτό σου να θέτεις όρια στον κάθε κυρ Αλέκο, κυρ Γιώργο, κυρά Λένη. Όρια στον συμμαθητή σου, στον συμφοιτητή σου, στον αγαπημένο σου, στον διευθυντή σου. Ο - ΡΙ - Α. Μια λέξη χίλιες ευτυχίες. "Καλά τα λες ρε μάνα, αλλά αν τα καταπατούν τα όριά

  Πώς γίναμε έτσι; Γίναμε ή έτσι ήμασταν πάντα; Κάθε μέρα αυτό αναρωτιέμαι... Εγωισμός. Εμείς να είμαστε καλά. Δεν εισπράττω αλληλεγγύη από αυτά που βλέπω. Ειδήσεις, τόσοι νεκροί, τόσοι διασωληνωμένοι, τόσα μέτρα, τόσα φάρμακα, τόσα εμβόλια. Ποιος τηρεί, ποιος δεν τηρεί τα μέτρα, ποιος πιστεύει, ποιος δεν  πιστεύει στον ιό. Τρομακτική μουσική στα ρεπορτάζ λες και δεν έχουμε τρομοκρατηθεί έτσι και αλλιώς.      Αυτό εν ολίγοις κατάλαβα μετά από τόσο καιρό που η πανδημία χτύπησε και την Ελλάδα. Τώρα που η αρρώστια και ο θάνατος μας αφορά όλους τώρα είναι που ο καθένας κοιτάει την πάρτη του. Γιατί τώρα είμαστε όλοι εν δυνάμει σε κίνδυνο. Δεν κάνει διάκριση ο κίνδυνος πια. Και αντί αυτό να μας κάνει περισσότερο ανθρώπους μας έβγαλε μια κακία και μια ξινίλα άνευ προηγουμένου.    Οk. Καθάρισε επιμελώς το γραφείο και το πληκτρολόγιό σου αλλά καθάρισε και το μυαλό και την καρδιά σου.   Πλένουμε χέρια, κρατάμε αποστάσεις και φοράμε μάσκα όχι μόνο για το δικό μας καλό αλλά και για το καλό του διπ

Σήμερα θα γράψω σε χρώμα μπλε. Το μπλε λένε οι ψυχολόγοι πως είναι το χρώμα της συντροφιάς και της ξεκούρασης. Ίσως για αυτό και η θάλασσα έχει αυτό το χρώμα. Όταν θα διαβάζεις αυτή την ανάρτηση μικρή μου να ξέρεις πως η μαμά σου έκανε πολλές διαπιστώσεις άλλοτε φωναχτά και άλλοτε αθόρυβα για να εξηγήσει αυτό τον κόσμο. Μετά σκέφτηκα πως αυτόν τον κόσμο ίσως να πρέπει να τον αποδέχεσαι όπως είναι κάνοντας όμως αλλαγές για να αλλάξεις ως προς το καλύτερο τον εαυτό σου.     Είσαι και εσύ μέρος του κόσμου αυτού. Ο κόσμος φοβάται να αποδεχτεί οτιδήποτε θεωρεί "διαφορετικό", "παράταιρο", "αλλιώτικο". Είμαστε στο 2020 και οδεύουμε προς το 2021. Και όμως. Μικροί άνθρωποι μέσα στη μεγαλοσύνη του σύμπαντος συμπεριφέρονται λες και ζούμε στο 1920. Μην τους κάνεις τη χάρη ποτέ να σε τραβήξουν πίσω. Τα βήματά σου πάντα μπροστά, πάντα σταθερά και σίγουρα.  Στα ψηλά, όχι στα χαμηλά. Στα ανώτερα, όχι στα κατώτερα. Στα απλόχερα. Όχι στα μίζερα. Σε φιλώ. Η μαμά.

  Αυτό το καλοκαίρι πήραμε τα βουνά και είπαμε με ένα στόμα μια φωνή "Διακοπές πού αλλού; Στην Πιερία! Πού αλλού και Όλυμπος και δίπλα στο κύμα;;;". Πήρα την οικογένεια αγκαζέ και εγκατασταθήκαμε για περίπου τρεις εβδομάδες στο εξοχικό μας, στο λεγόμενο "Κόκκινο Σπίτι" στη Σκοτίνα Πιερίας. Το σπίτι το έχτισαν οι παππούδες μου αλλά την τοποθεσία την επέλεξε η μαμά μου και πολύ καλά έκανε διότι το κλίμα της περιοχής είναι απολύτως ευεργετικό. Περνάς τις διακοπές σου στην απόλυτη δροσιά που σου παρέχει το βουνό και αν θες να κάνεις και τα μπανάκια σου κατεβαίνεις στην παραλία όπου ναι, εντάξει, εκεί θα αισθανθείς τη ζέστη. Πάντως το θερμόμετρο δεν έδειξε ποτέ παραπάνω από 25 βαθμούς Κελσίου. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό αν είσαι άνθρωπος που δυσανασχετεί με τη ζέστη όπως εγώ. Η θάλασσα της Πιερίας είναι αρκετά καλή και της Σκοτίνας ακόμη ωραιότερη. Το ατού της περιοχής είναι ότι συνδυάζει βουνό και θάλασσα και ένα απίστευτα όμορφο φυσικό τοπίο. Λατρέψαμε το φυσικό το

Είναι Σάββατο. Κοντεύει 11 το βράδυ. Πού είσαι; Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι. "Πρέπει να γράψω κάτι τώρα. Είναι επείγον" είπα στην κόρη μου. Δεν αναβάλλω τίποτα πια. Εδώ και δύο χρόνια δεν αναβάλλω τίποτα. Δε λέω "άσε μωρέ. Θα χαρώ αύριο. Όχι. ΣΗΜΕΡΑ θα χαρώ. Σήμερα θα πιω τον καφέ που θέλω στο μέρος που θέλω. Σήμερα θα φορέσω το φόρεμα που με κάνει να νιώθω "θεάρα". Η άποψη του άλλου δε με νοιάζει. Δε μετράει πια για εμένα. Δεν με καθορίζει. Δεν με επηρεάζει. Κάποτε ναι. Μετρούσαν πρώτα  πιο πολύ οι άλλοι. Μετρούσα κι εγώ αλλά σε δεύτερο βαθμό. Όχι κουκλίτσες μου. Πρώτα εγώ. Πάντα εγώ. Στον υπερθετικό βαθμό. Πάμε πάλι: Σήμερα θα φάμε το γλυκό και το αλμυρό που λαχταρά η κοιλιά μας. Σήμερα θα κάνουμε το ταξίδι "που λέγαμε". Έτσι έγινε και με τη Ζωή και δεν τον ήπιαμε ποτέ τον καφέ "που λέγαμε". Γιατί εγώ έτρεχα με τα δικά μου και εκείνη με τα δικά της. Δουλειά, σπίτι, παιδιά, γονείς, συνάδελφοι, φίλοι και στη μέση ένα πτυχίο που το πήρε