Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε.

Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου;

Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό;

Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;

Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι.

Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη.

Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου...

"Μείνε λίγο ακόμα

κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι

τα μεγάλα ταξίδια

πάντα κάνουμε μόνοι"

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ

Διαβάστε περισσότερα

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε. Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω

Διαβάστε περισσότερα

Είμαστε στο 1920

Σήμερα θα γράψω σε χρώμα μπλε. Το μπλε λένε οι ψυχολόγοι πως είναι το χρώμα της συντροφιάς και της ξεκούρασης. Ίσως για αυτό και η θάλασσα έχει αυτό το χρώμα. Όταν θα διαβάζεις αυτή την ανάρτηση μικρή μου να ξέρεις πως η μαμά σου έκανε πολλές διαπιστώσεις άλλοτε φωναχτά και άλλοτε αθόρυβα για να εξηγήσει αυτό τον κόσμο. Μετά σκέφτηκα πως αυτόν τον κόσμο ίσως να πρέπει να τον αποδέχεσαι όπως είναι κάνοντας όμως αλλαγές για να αλλάξεις ως προς το καλύτερο τον εαυτό σου. Είσαι και εσύ μέρος του κόσμου αυτού. Ο κόσμος φοβάται να αποδεχτεί οτιδήποτε θεωρεί "διαφορετικό", "παράταιρο", "αλλιώτικο". Είμαστε στο 2020 και οδεύουμε προς το 2021. Και όμως. Μικροί άνθρωποι μέσα στη μεγαλοσύνη του σύμπαντος συμπεριφέρονται λες και ζούμε στο 1920. Μην τους κάνεις τη χάρη ποτέ να σε τραβήξουν πίσω. Τα βήματά σου πάντα μπροστά, πάντα σταθερά και σίγουρα. Στα ψηλά, όχι στα χαμηλά. Στα ανώτερα, όχι στα κατώτερα. Στα απλόχερα. Όχι στα μίζερα. Σε φιλώ. Η μαμά.

Διαβάστε περισσότερα

Forever Hugs

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου