Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο super ήρωάς μου είναι... η γιαγιά μου!

Τους πιο σημαντικούς ήρωες τους έχουμε μέσα στο σπίτι μας!
Ξεπερνούν και τον σούπερ-μαν και τον Spider-man και όσους άλλους ήρωες ξέρεις.
Κυκλοφορούν μες στην κουζίνα, σε μια κατσαρόλα που σιγοβράζει μια κοτόσουπα και σε ένα μπολ με κέικ έτοιμο να μπει στο φούρνο!
Είναι στις παιδικές χαρές και στα πάρκα!
Και στέκονται στοργικά στον πυρετό και το βήχα σου!
Πού και πού κάνετε και συνωμοσίες μαζί. Τι νομίζεις; Δεν τα μαθαίνω;
Και ναι!
Είναι οι γιαγιάδες μας! Που όλα τα καταφέρνουν με κέφι και χαρά που παίρνουν από τα εγγόνια τους!
Με το ίδιο κέφι και χαρά παρακολουθήσαμε σήμερα τη θεατρική παράσταση "‘’O super- ήρωας μου είναι …η γιαγιά μου!!! σε σκηνοθεσία της Λένας Πετροπούλου από την ομάδα παιδικού θεάτρου και εκπαιδευτικών προγραμμάτων "Σχοινί - Κορδόνι".
Η ιστορία μας μιλά για τη σχέση της μικρής Φωτεινής με τη γλυκειά γιαγιά Φωφώ. Η μικρή Φωτεινή έχει έναν super ήρωα μέσα στο σπίτι της και με τα παραμύθια που της διηγείται η γιαγιά Φωφώ ταξιδεύει σε κόσμους μακρινούς χωρίς να το κουνήσει ρούπι!
Σου θυμίζει κάτι αυτό;;;


Η γλυκειά σχέση  γιαγιάς και εγγονής ξετυλίγεται μπροστά στα παιδιά  μέσα από την τέχνη της δραματοποιημένης αφήγησης και της εμψύχωσης αντικειμένων, την πρωτότυπη μουσική και το ζωντανό τραγούδι.



Και είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο της παράστασης που αγαπήσαμε ακόμη περισσότερο. Είναι το ότι καταφέρνει με λιτά εργαλεία να μας μαγέψει.


Μέσα στα 70 λεπτά που διαρκεί η παράσταση ταξιδέψαμε ακούγοντας ένα λαϊκό παραμύθι, τραγουδήσαμε και γελάσαμε. Μα προπαντός συμμετείχαμε και εμείς στην παράσταση. Πάντα το διαδραστικό στοιχείο στο  παιδικό θέατρο ενεργοποιεί ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον των παιδιών.

Ταξίδεψα κι εγώ πίσω στα παιδικά μου χρόνια και έφερα την εικόνα της γιαγιάς και του παππού, που έστρωναν στρωματσάδα στο πάτωμα και το παραμύθι άρχιζε και τελειωμό δε θέλαμε να έχει! Που μέσα στο μυαλό μας φανταζόμασταν τις εικόνες του παραμυθιού. Ένα φωτάκι μέσα στο σκοτεινό δάσος....μια φωνή στην ερημιά...και τόσα άλλα.


Η παράσταση "Ο super ήρωάς μου είναι...η γιαγιά μου!!!" μιλά για όλους τους καθημερινούς super-ήρωες, που μας φροντίζουν με ανιδιοτέλεια κι αγάπη, που μας εμπνέουν τόλμη και γενναιότητα!
Αλήθεια, τι θα κάναμε χωρίς τη γιαγιά;
Αναρωτήθηκες ποτέ;

Σκέψου το!
Τα ξαναλέμε!



ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Λένα Πετροπούλου
Κίνηση-Χορογραφίες: Τάσος Παπαδόπουλος
Μουσική: Θέμις Βελένη
Eπιμέλεια σκηνικών αντικειμένων & κοστουμιών: Άννα Γαλλοπούλου
Σκίτσο αφίσας: Σταύρος Κιουτσιούκης
Φωτισμοί: Gilles Drag
Φωτογραφίες-Trailer: Ελένη Χρυσομάλλη
Σχεδιασμός εκπαιδευτικού υλικού: Ελένη Γιαννούση
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Βάσω Δουζένη
Παραγωγή: Σκοινί-Κορδόνι/ NOVAN Theater Group
Ερμηνεύουν: Νατάσα Τσακιρίδου, Θέκλα Χατζηγεωργίου
Παραστάσεις για το κοινό:
Από Κυριακή 7 Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή του Οκτώβρη στις 12πμ,
Χώρος NOVAN, Πτολεμαίων 29Β, κέντρο
Κρατήσεις απαραίτητες λόγω περιορισμένων θέσεων: Τ 6936519383
Άλλες πληροφορίες:
Διάρκεια παράστασης: 70’
Γενική είσοδος: 5 ευρώ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...