Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"Μαμά, τα παιδιά με κοροϊδεύουν στο σχολείο".

Αυτή ίσως ή μάλλον σίγουρα είναι η φράση που θα ακούσεις ως γονιός από τη στιγμή που θα μπει το παιδί σου στην προσχολική και σχολική κοινότητα.
Παλιότερα, στα δικά μου χρόνια (δεκαετία του '80, για να σε βοηθήσω) το θέμα "τελείωνε" μεταξύ μας. Μας κορόιδευαν, κοροϊδεύαμε και "that was all about". 
Ήταν και πιο αθώα αν θες τα χρόνια εκείνα. Μπορεί βέβαια κάποιες φορές να αγρίευαν πολύ τα πράγματα και να άναβαν τα αίματα αλλά το λεγόμενο bullying και παιδική παραβατικότητα ακούγεται περισσότερο στις μέρες μας.
Δεν ξέρω κατά πόσο αντιμετωπίζεται όμως.
Το πρόβλημα με το bullying στα σχολεία έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Όλοι μιλάμε για αυτό, διοργανώνονται συνέδρια και σεμινάρια, εκπαιδευτικοί συγκαλούν συσκέψεις μα το πρόβλημα παραμένει.
Ποιος ξέρει πού να βρίσκεται η λύση;
Άκουσα μια μέρα μια μαμά σε έναν παιδότοπο να λέει στον γιο της "και να θυμάσαι, όταν σε χτυπούν θα χτυπάς! Άκουσες; Θα χτυπάς!".
Προβληματίστηκα και αναρωτήθηκα:
Είναι τόσο δύσκολο να αποδεχθούμε το διαφορετικό; Στη ζωή μας, στη δουλειά μας, στο σχολείο και στο σπίτι μας;
Για κοίταξε μια στιγμή τα χέρια σου. Κοίταξε τα δάχτυλα των χεριών σου. Είναι ίδια;
Όχι!
Μα τα χρειάζεσαι όλα και σου είναι όλα απαραίτητα! Έτσι δεν είναι;


Αυτό που λέω συχνά στη δική μου κόρη είναι ότι "κάθε άνθρωπος έχει τα χαρακτηριστικά του και για αυτό είναι ξεχωριστός".
Άλλωστε, δε θα ήταν άνοστη η ζωή μας αν όλοι ήμασταν ίδιοι;
Ύστερα, για σκέψου: μήπως η μέρα και η νύχτα δε μας διδάσκουν την αξία της διαφορετικότητας;
Μήπως τα χρώματα που είναι τόσα πολλά και υπέροχα δε μας διδάσκουν την αξία της διαφορετικότητας;



 Όλοι οι γονείς θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Μα ειδικά στο θέμα αυτό πρέπει να σταθούμε με ειλικρίνεια και ταπεινότητα.
Προτείνω να μην πω τίποτα παραπάνω.
Τα είπε όλα άλλωστε ο ηθοποιός Γιώργος Καπουτζίδης εδώ.
Δες το.
Θα χαρώ να μοιραστούμε απόψεις.
Τα ξαναλέμε.  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...