Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλώς να έρθεις 2018!

Πάντα φανταζόμουν τον παλιό χρόνο που φεύγει με μια κάπα και ένα σάκο στον ώμο με όλα τα υπάρχοντά του.
Τον φανταζόμουν και λίγο στενοχωρημένο, γιατί όλοι μας τον είχαμε φορτώσει με μια ευθύνη για τη δική μας ευτυχία και ευημερία.
Τι κούραση αλήθεια!
Να σου φορτώνουν όλοι σχεδόν την ευθύνη της χαράς τους.
Παρηγοριά είναι εκείνοι που είναι ευγνώμονες για όσα πραγματοποίησαν, για όσα μπόρεσαν αλλά και για όσα δεν πήγαν και τόσο καλά τη χρονιά που πέρασε.



Η αλήθεια είναι ότι στη ζωή, υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να ορίσουμε αλλά και πράγματα που δεν περνούν από το χέρι μας.
Τη νέα χρονιά που έρχεται ας εστιάσουμε σε αυτά που έχουμε και ας ονειρευτούμε αυτά που θα θέλαμε να έρθουν στη ζωή μας. 
Επίσης, καμιά φορά, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, ας συμβιβαστούμε με μια ενδεχόμενη άσχημη έκβαση σε κάτι που δεν περιμέναμε.
Συνήθως οι δυσκολίες είναι που μας κάνουν πιο σοφούς και δυνατούς να αντιμετωπίσουμε το οτιδήποτε στη ζωή.
Είμαι ευγνώμων στο χρόνο που πέρασε γιατί μου έμαθε πράγματα για τον εαυτό μου και για τους άλλους.
Τον καινούργιο χρόνο που έρχεται θα κάνω κάθε μέρα μια μικρή στάση στη μέρα και θα γράφω στο ημερολόγιό μου κάτι καλό που συνέβη. 
Οτιδήποτε και αν είναι αυτό. Ακόμη και στις πιο δύσκολες μέρες που θα έρθουν (αν έρθουν).

Θα είναι το δυναμωτικό της κάθε μέρας αυτό!
Να το κάνεις και εσύ!
Θα είναι ένα self-boost up!

Κ Α ΛΗ Χ Ρ Ο Ν Ι Α και....

 

(Σε φιλώ.
Η μαμά).

ΥΓ. Ετοιμάσου σήμερα για το taratsa party μας σήμερα. Θα πέσουν "βροχή" τα πυροτεχνήματα στην πλατεία Αριστοτέλους και εμείς με τα μπουφάν μας θα τα απολαύσουμε από ψηλά!)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...