Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

#kopana_day

Ξέρεις τι λέω από μέσα μου κάθε φορά που κάποιος μου λέει με καλή πρόθεση "να τη δείτε όπως επιθυμείτε";
Λέω πως αυτό που επιθυμώ είναι να είσαι αυτό που ΕΣΥ επιθυμείς.
Και φυσικά εκτός από το να έχεις υγεία και αγάπη στη ζωή σου αυτό που θα ήθελα είναι ένα:

ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΗ ΖΩΗ!
Να είσαι αυτό που λέμε....μερακλού!
Να χαίρεσαι με τα απλά πράγματα της ζωής!
Με τον ήλιο που ανατέλλει το πρωί και δύει το βράδυ.
Με το βούτυρο πάνω στο ψωμί.
Με το τσάι που πίνουμε μαζί.
Με τις βόλτες στην πόλη και αλλού.
Με το χουχούλιασμα τους χειμώνες και τις βουτιές τα καλοκαίρια!
Με το δικαίωμα στη χαρά κάθε στιγμή!
Με το να μη φοβάσαι να κάνεις λάθος!
Με το να δίνεις το περιθώριο στον εαυτό σου για ένα ή περισσότερα διαλείμματα.

Έτσι, λοιπόν, κάποιες φορές  που έχω ρεπό τις καθημερινές από τη δουλειά, δεν πηγαίνεις στο σχολείο.
Κάνουμε τη λεγόμενη #kopana_day



Το λέμε και ξεκαρδιζόμαστε!
Είναι μια δική μας σκανταλιά!
Βέβαια, αυτό μπορούμε και το κάνουμε τώρα που είσαι στην τάξη των προνηπίων και έχουμε την ευχέρεια της απουσίας.
Από την άλλη, σκέφτομαι ότι αυτές οι μέρες και τα χρόνια τα παιδικά σου, δε θα ξαναγυρίσουν κι εγώ δε θα έχω την ευκαιρία να τα απολαύσω ξανά.
Ο χρόνος είναι αμείλικτος.
Έτσι λοιπόν, όταν η εργασία μου, μου το επιτρέπει, σε παίρνω και φεύγουμε για να περάσουμε όμορφα σε μια εκδρομή, σε μια παράσταση, σε μια δραστηριότητα, σε μια απλή βόλτα ή να παίξουμε και να χαλαρώσουμε στο σπίτι μας με παιχνίδια, μαγειρέματα, μαξιλαροπόλεμο ή ένα απλό κυνηγητό και φυσικά πολλές και σφιχτές αγκαλιές.
Ήδη σκαρώνω την επόμενη εξόρμησή μας.
Θα σε ενημερώσω!

Σε φιλώ.
Η μαμά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...