Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"Μαμά, να φτιάξουμε ένα πάπλωμα για τους φτωχούς;"

"Το ξέρεις ότι πρέπει να βοηθάμε τους φτωχούς;"
"Το ξέρω..."
"Είναι όπως τότε που έδωσα τις πατάτες μου στον κύριο που δεν είχε;"
"Ναι, κάπως έτσι είναι..."
"Μπορούμε να φτιάξουμε κι εμείς μαμά ένα πάπλωμα για τους φτωχούς όπως η "Παπλωματού;"
"Δεν ξέρω αν μπορούμε να φτιάξουμε αλλά σίγουρα μπορούμε να δίνουμε από όσα έχουμε και να βοηθήσουμε".




Την "Παπλωματού" την είδαμε στις αρχές Οκτωβρίου στο θέατρο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ και την αγαπήσαμε αμέσως.
Μα δε γίνεται να μην αγαπήσεις αυτό το κορίτσι που μιλά για την αγάπη και την αλληλεγγύη.
Η "Παπλωματού" φτιάχνει τα πιο όμορφα παπλώματα του κόσμου και τα χαρίζει στους φτωχούς. Τι θα γίνει όμως όταν θα ζητήσει ένα από αυτά ο βασιλιάς;
Μπορεί να του διδάξει την αληθινή ευτυχία; Και αυτός τι θα κάνει με τους θησαυρούς που έχει μαζεμένους;




Την "Παπλωματού" την είδες πρόσφατα για δεύτερη φορά και με την τάξη του σχολείου σου.
Είναι πραγματικά συγκινητικός ο τρόπος που μια παράσταση γράφει στην ψυχή των παιδιών.
Βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι η σκηνοθεσία και η διασκευή ανήκουν στη Μαριάννα Τόλη.
Θυμάσαι που είχαμε δει και τον ΜΥΣΤΙΚΟ ΚΗΠΟ που η ίδια είχε σκηνοθετήσει και ακόμα θυμόμαστε και εκείνη την καταπληκτική παράσταση;


Πέρασαν αρκετές μέρες από τότε που είδες την "Παπλωματού". 
Σήμερα όλη μέρα σε ακούω να σιγοτραγουδάς ένα στίχο από τα τραγούδια της "Παπλωματού" Φως στο σκοτάδι....φως στο σκοτάδι..."

Ευχαριστούμε τις παιδικές σκηνές της Θεσσαλονίκης που φωτίζουν τη σκέψη και την καρδιά των παιδιών μας.

(Κάτι μου λέει ότι θα ξαναδούμε για τρίτη φορά το κορίτσι που διδάσκει την αξία της αλληλεγγύης!).


Συντελεστές:
Σκηνοθεσία – Διασκευή: Μαριάννα Τόλη
Επιλογή μουσικής – Στίχοι: Μαριάννα Τόλη
Χορογραφίες: Αλέξανδρος Κουζίτσκιν
Ενορχήστρωση: Αλέκος Μπαζάνης
Μουσική Διδασκαλία: Αχιλλέας Σοφούδης
Σκηνικά: Μιχάλης Σδούγκος
Φωτισμοί: Παναγιώτης Πλασκασοβίτης
Φωτιστής παράστασης: Γιάννης Κυρατζής
Επιμέλεια Ήχου: Παναγιώτης Χρονέας
Ηχητικός:Βασίλης Ηλιάδης
Κατασκευή σκηνικούΘεσσαλονίκης:Βαγγέλης Παπαντωνίου
Φωτογραφίες παράστασης: Άρης Ράμμος
Δημόσιες σχέσεις: Γιάννης Δαλάκας
Υπεύθυνοι κρατήσεων: Μαρία Χαϊνόγλου / Αγγελική Ψωμά
 Διανομή:
Παπλωματού: Λητώ Αμπατζή
Βασιλιάς: Σωκράτης Μαϊδώνης
Μοδίστρα: Κική Τσαλίκη
Πουλί: Κωνσταντίνα Χουλιάρα
Δικαστής –Φίλος: Στρατής Ανούδης
Παλιατζής – Αφηγητής: Αρσένιος Γαβριηλίδης
Αρκούδα: Πασχάλης Αραμπατζής
Αυλική – Νεράιδα: Νόνικα Μαλκουτζή
Νεράιδα – Αυλική: Μαρία Elbrus
Νεράιδα – Φτωχή: Δήμητρα – Ιόλη Εξάρχου
Γέροντας– Φτωχός: Δημήτρης Ήλκος
Πιάνο: Αχιλλέας Σοφούδης


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...