Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το πνεύμα των Χριστουγέννων.

Έχεις απορίες. Έχεις ερωτήσεις. Αναρωτιέσαι και σκέφτεσαι. Αυτοί οι διάλογοι μαζί σου είναι μαγικοί.
Δε θεωρώ τον εαυτό μου "καλή μαμά" αν με ρωτάς. Και ούτε που να σου περνά από το μυαλό ότι ξέρω τι ακριβώς κάνει μια "καλή μαμά".
Εσύ είσαι το κίνητρο για καλοσύνη.
Κάθε χρόνο μιλάμε όλοι για το πνεύμα των Χριστουγέννων. Το christmas spirit που κάποιοι το κυνηγούν και άλλοι το αποφεύγουν.

Χθες το απόγευμα εγώ ένιωσα το πνεύμα των Χριστουγέννων.
Δες γιατί:

"-Μαμά, εμείς έχουμε καμινάδα για να έρθει ο Αη Βασιλης;
-Έχουμε, έχουμε (τι στο καλο ΕΝΦΙΑ πληρώνουμε).
- Όλοι εχουν καμινάδα μαμα;
-Εεεε καποιοι ναι και καποιοι οχι (το θέμα ειναι να εχουν σπιτι, καπου να ξεκουραστούν και να ζεσταθουν...)
-Μα, ολοι πρέπει να έχουν καμινάδα! (Μη βαζεις ιδεες για εξτρα φορολογηση γιαβρι μου)
-Θα βρει τον τροπο του ο Αη Βασιλης...
-Εεεεεε! Απο την πορτα θα μπει βρε μαμα;
-Από την πορτα, από το παραθυρο...
-Και ποιος θα του ανοιξει βρε μαμά τη νύχτα;
-Η καρδιά μας...
-Η καρδιά ανοίγει την πορτα βρε μαμα; Σαν τα κλειδιά σου μαμά;
-Σαν τα κλειδιά μου και καλύτερα.
-Εχω και εγω καρδουλα μαμα; Σαν τα κλειδια σου, ε;;;"




(Εσείς ζυμαρακια του σύμπαντος κρατάτε ολα τα κλειδιά του κόσμου. Μην τα χασετε και μην τα ξεχάσετε ποτέ, ποτέ, ποτέ).










Σε φιλώ.
Η μαμά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...