Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"Οι μήνες" που μας ενθουσίασαν!

Καλησπέρα!
Είναι η πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου και επιτέλους έφτασε η ώρα να πάμε στον πολυχώρο ΕΝΩ για να παρακολουθήσουμε την παράσταση "Οι Μήνες" από τη θεατρική ομάδα του Μικρού Βορρά!


Κάθε εποχή και μια γιορτή!
Η θεατρική ομάδα του Μικρού Βορρά δημιούργησε εφέτος μια ιδιαίτερη μουσικοπαιδαγωγική παράσταση όπου κάθε μήνας του χρόνου φέρνει καινούργια καλούδια και η θεατρική ομάδα αφιερώνει στον κάθε μήνα μια διαφορετική παράσταση!


Πρόκειται για ένα λαϊκό παραμύθι, όπου η κυρά - Καλή παινεύει τον κάθε μήνα για τα καλά του.
Ενθουσιάστηκες και εσύ και τα υπόλοιπα παιδιά γιατί η παράσταση έχει ουσιαστικό διαδραστικό χαρακτήρα.
Παίξατε παιχνίδια της αυλής, ακούσατε για τα παραδοσιακά έθιμα και τραγούδια της λαϊκής παράδοσης. Μάθατε τι είναι τα "νυχτέρια" τότε που στα χωριά δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και ο κόσμος μαζευόταν στα σπίτια και διηγούνταν ιστορίες...

Τα παιδιά της νέας εποχής και της τεχνολογίας, του ίντερνετ, του smartphone και των tablet έρχονται σε επαφή με έννοιες και αξίες από το παρελθόν, με την παράδοση μέσα από το παιχνίδι, την παντομίμα, τα παραδοσιακά μουσικά όργανα και ήχους της φύσης.
Αυτό το στοιχείο της λαϊκής παράδοσης και της διάδοσής της είναι που κάνει ξεχωριστές τις παιδικές παραστάσεις του ΜΙΚΡΟΥ ΒΟΡΡΑ.

Και όλα αυτά τα καταφέρνει με περισσή απλότητα!
Γιατί ανοίγει του δρόμους της φαντασίας.
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πόσο επιτυχημένα ταξιδέψαμε σήμερα σε μια άλλη εποχή με λίγα και απλά εργαλεία.

Στο τέλος της παράστασης οι ηθοποιοί συζητούν με τα παιδιά για την ιστορία και τα χαρακτηριστικά της. Κάνατε και παντομίμα για τα παλιά επαγγέλματα και τις αγροτικές και -όχι μόνο- ασχολίες στα χωριά.
Έκανα κι εγώ παντομίμα! Το πλέξιμο!

Σήμερα μάθαμε για το μήνα Νοέμβριο.
Τι λες;
Θα βρούμε θέση και για το μήνα Δεκέμβριο;

Σε ευχαριστούμε από καρδιάς Μικρέ Βορρά!



Συντελεστές της παράστασης:

Κείμενο: Γιάννης Βαρβαρέσος, Μιχαήλ Νικολάου
Σύλληψη ιδέας-έρευνα-επιλογή μουσικής: Χρύσα Διαμαντοπούλου
Επιμέλεια λαογραφικού υλικού: Ελένη Τσιούτσια-Λουλάκη
Συνεργάτης στο διαδραστικό μέρος: Φλώρα Σπύρου

Σκηνοθεσία: Χρύσα Διαμαντοπούλου, Τάσος Ράτζος
Σκηνικό-κοστούμια: Γιάννης Κατρανίτσας
Μουσική: Κωνσταντίνος Λάζος
Επιμέλεια κίνησης: Δροσιά Τριαντάκη
Διδασκαλία τραγουδιών: Δάφνη Καμένου
Κατασκευές: Βασίλης Μπατσίλας

Παίζουν: Γιάννης Βαρβαρέσος, Μιχαήλ Νικολάου, Αφροδίτη Νικολιουδάκη

Παραγωγή: Μικρός Βορράς

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...