Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο πρώτος μας χρόνος!

"Είμαστε 50-50..."

Δε σοκαρίστηκα. Σχεδόν πάντα όταν κάτι πολύ σοβαρό πρόκειται να συμβεί, δεν πανικοβάλλομαι. Ίσως γιατί δε μεσολαβεί πολύ χρόνος για να το σκεφτώ.

"Είμαστε 50-50..."
Δεν αναζήτησα λεπτομέρειες και εξηγήσεις. Ήταν μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη και για εμένα, και για εσένα για τον εξαιρετικό γιατρό μας μικρή μου, που μας έφερε στη ζωή και τις δύο.

Η διαδικασία γέννησής σου κρίθηκε επείγουσα. Κι εγώ να φανταστείς δεν πολυκατάλαβα πότε βρέθηκα να περπατώ στο διάδρομο μέχρι να φτάσουμε στην αίθουσα τοκετού.

Σκεφτόμουν μόνο εκείνο το "50-50" και έλεγα από μέσα μου πως καλύτερα θα ήταν να ήταν 100 ή στη ζωή ή αλλού αλλά μαζί σου. Σκεφτόμουν, πως αν ξυπνούσα δίχως εσένα στην αγκαλιά μου ή αν δεν ήμουν για εσένα η πρώτη ζεστή αγκαλιά, πόσο λάθος θα ήταν όλο αυτό! Μετά, είπα "ο Θεός ξέρει" και από όσο θυμάμαι και από ό,τι μου είπαν ήμουν πολύ συνεργάσιμη μέχρι να δεις το φως.

Το φως το είδαμε μαζί.
Μαζί γεννηθήκαμε. Σάββατο, 9 Φεβρουαρίου 2013, στις 5 το απόγευμα. Παραμονή του Αγίου Χαραλάμπους.

Στο πλάι μας και γύρω μας ήταν ένα ολόκληρο επιτελείο εξαιρετικών γιατρών. Κάνουν θαύματα Χαρά μου αυτοί οι άνθρωποι και μάλλον, λέω, πως είναι οι καλοί συνεργάτες του Θεού.

Συγκινούμαι κάθε φορά που θυμάμαι τη μέρα της γέννησής σου. Γιατί μαζί πήγαμε κόντρα σε ό,τι φαινόταν αδύνατο.

Ένα χρόνο μετά, βλέποντας την ανάπτυξή σου, το πόσο γρήγορα μεγαλώνεις μέρα με τη μέρα, πόσο αλλάζεις και πώς εκφράζεις τα συναισθήματά σου νιώθω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή Χαρά μου...

Σαββατογεννημένη πριγκιπέσα μου...ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν προστάτης της Υγείας. Κι εσύ γεννήθηκες παραμονή της γιορτής του. Χαράλαμπος λεγόταν και ο παππούς, ο άνθρωπος που ήταν ΑΞΙΑ στη ζωή μου. Το Α και το Ω της ψυχής μου που έφυγε 3 μήνες πριν γεννηθείς εσύ...

Είδες που σου είπα πως τίποτα δεν είναι τυχαίο;

Εσύ τώρα κοιμάσαι τόσο γλυκά στο κρεβατάκι σου. Κανένα όνειρο μη σε τρομάξει...έρχονται τα πρώτα σου γενέθλια! Τα γενέθλιά ΜΑΣ!
Σήμερα πήρα την τούρτα σου που την είχα παραγγείλει από ένα πολύ όμορφο ζαχαροπλαστείο κοντά στη δουλειά μου. Κάναμε μαζί πολλές δουλειές στο σπίτι χχαχαχαχαχαχ!

Περιμένω πώς και πώς την ώρα που θα χειροκροτάς από χαρά!

Χαρά και λάμψη να συντροφεύουν τη ζωή σου. Χαρά και λάμψη για όλα τα παιδιά του κόσμου Θεέ μου...!

Σε ευχαριστώ...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...