Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο πρώτος μας χρόνος!

"Είμαστε 50-50..."

Δε σοκαρίστηκα. Σχεδόν πάντα όταν κάτι πολύ σοβαρό πρόκειται να συμβεί, δεν πανικοβάλλομαι. Ίσως γιατί δε μεσολαβεί πολύ χρόνος για να το σκεφτώ.

"Είμαστε 50-50..."
Δεν αναζήτησα λεπτομέρειες και εξηγήσεις. Ήταν μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη και για εμένα, και για εσένα για τον εξαιρετικό γιατρό μας μικρή μου, που μας έφερε στη ζωή και τις δύο.

Η διαδικασία γέννησής σου κρίθηκε επείγουσα. Κι εγώ να φανταστείς δεν πολυκατάλαβα πότε βρέθηκα να περπατώ στο διάδρομο μέχρι να φτάσουμε στην αίθουσα τοκετού.

Σκεφτόμουν μόνο εκείνο το "50-50" και έλεγα από μέσα μου πως καλύτερα θα ήταν να ήταν 100 ή στη ζωή ή αλλού αλλά μαζί σου. Σκεφτόμουν, πως αν ξυπνούσα δίχως εσένα στην αγκαλιά μου ή αν δεν ήμουν για εσένα η πρώτη ζεστή αγκαλιά, πόσο λάθος θα ήταν όλο αυτό! Μετά, είπα "ο Θεός ξέρει" και από όσο θυμάμαι και από ό,τι μου είπαν ήμουν πολύ συνεργάσιμη μέχρι να δεις το φως.

Το φως το είδαμε μαζί.
Μαζί γεννηθήκαμε. Σάββατο, 9 Φεβρουαρίου 2013, στις 5 το απόγευμα. Παραμονή του Αγίου Χαραλάμπους.

Στο πλάι μας και γύρω μας ήταν ένα ολόκληρο επιτελείο εξαιρετικών γιατρών. Κάνουν θαύματα Χαρά μου αυτοί οι άνθρωποι και μάλλον, λέω, πως είναι οι καλοί συνεργάτες του Θεού.

Συγκινούμαι κάθε φορά που θυμάμαι τη μέρα της γέννησής σου. Γιατί μαζί πήγαμε κόντρα σε ό,τι φαινόταν αδύνατο.

Ένα χρόνο μετά, βλέποντας την ανάπτυξή σου, το πόσο γρήγορα μεγαλώνεις μέρα με τη μέρα, πόσο αλλάζεις και πώς εκφράζεις τα συναισθήματά σου νιώθω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή Χαρά μου...

Σαββατογεννημένη πριγκιπέσα μου...ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν προστάτης της Υγείας. Κι εσύ γεννήθηκες παραμονή της γιορτής του. Χαράλαμπος λεγόταν και ο παππούς, ο άνθρωπος που ήταν ΑΞΙΑ στη ζωή μου. Το Α και το Ω της ψυχής μου που έφυγε 3 μήνες πριν γεννηθείς εσύ...

Είδες που σου είπα πως τίποτα δεν είναι τυχαίο;

Εσύ τώρα κοιμάσαι τόσο γλυκά στο κρεβατάκι σου. Κανένα όνειρο μη σε τρομάξει...έρχονται τα πρώτα σου γενέθλια! Τα γενέθλιά ΜΑΣ!
Σήμερα πήρα την τούρτα σου που την είχα παραγγείλει από ένα πολύ όμορφο ζαχαροπλαστείο κοντά στη δουλειά μου. Κάναμε μαζί πολλές δουλειές στο σπίτι χχαχαχαχαχαχ!

Περιμένω πώς και πώς την ώρα που θα χειροκροτάς από χαρά!

Χαρά και λάμψη να συντροφεύουν τη ζωή σου. Χαρά και λάμψη για όλα τα παιδιά του κόσμου Θεέ μου...!

Σε ευχαριστώ...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...