Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αχ, αυτές οι μαμάδες!

Καλό μήνα μπαμπίνααααα (ναι, ξέχασα να σου πω ότι αυτό είναι ένα ακόμη χαϊδευτικό όνομα για εσένα).

Νομίζω μικρή μου πως με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις.

Αν και είσαι πολύ μικρή για να μιλάμε για μαθήματα και σχολεία ακόμη, πιστεύω ότι το σχολείο δεν τελειώνει ποτέ. Ειδικά για εμάς τους "μεγάλους".

Χμμμ...πολύ θα ήθελα τη γνώμη σου, να μου πεις "τι σόι" μαμά είμαι;

Φυσικά ποτέ δεν ξέρω αν κάνω το σωστό. Όλο αναρωτιέμαι τι είναι πιο σωστό για εσένα; Όμως δεν παθαίνω πανικούς για απλά πράγματα. 

Έτσι έπραττε και η δική μου μαμά (η γιαγιά σου). Για ζητήματα απλά, που έχουν λύση, δεν αγχωνόταν ποτέ. Έτσι, δεν αγχώνονταν και τα παιδιά της. Για τα σημαντικά, κρατούσε την ψυχραιμία της και έβλεπε πώς μπορεί να διοχετεύσει την ενέργειά της για να λυθεί το οποιοδήποτε πρόβλημα.

Και σήμερα, όπως συνηθίζουμε κάθε Σάββατο, βγήκαμε για την καθιερωμένη βόλτα μας με το καροτσάκι. Ήρθε και η γιαγιά μαζί μας. Όσο εσύ κοιμόσουν, εμείς διαλέγαμε κάποια ρουχαλάκια για το Πάσχα (και όχι μόνο). Μετά πήγαμε για καφέ σε έναν πολύ ωραίο χώρο κοντά στο σπίτι. Έδειξες να σου αρέσει και χαιρετούσες όλο τον κόσμο που απολάμβανε τον καφέ ή το τσάι του. Εσύ έφαγες τα μπισκοτάκια σου μιαμ μιαμ μιαμμμμ...! Συναντήσαμε και μια φίλη της γιαγιάς και περάσαμε πολύ όμορφα.

Αφού ολοκληρώσαμε τον καφέ μας τελευταίος προορισμός μας ήταν το σούπερ μάρκετ για τα ψώνια και τις ανάγκες της εβδομάδας. Η γιαγιά σε πήρε αγκαλιά και κάνατε βόλτα ανάμεσα στους διαδρόμους ενώ εσύ έβλεπες με ζωηρό ενδιαφέρον τις ετικέτες και τα αυτοκόλλητα των προϊόντων.

Την ώρα που έβαζα τα πράγματα στο ταμείο και καθώς περίμενα να πληρώσω είχα δίπλα μου το καροτσάκι σου, χωρίς εσένα (αφού έκανες τις βόλτες σου με τη γιαγιά).

Έρχεται λοιπόν η επόμενη πελάτισσα που περίμενε να πληρώσει και μου λέει γεμάτη έκπληξη και με μια δόση επίπληξης:

"-Πού είναι το παιδί; Δεν υπάρχει παιδί εδώ μέσα;"

(Με το βλέμμα μου της έδωσα να καταλάβει αν υπήρχε ή όχι παιδί)

"-Συγγνώμη, τρόμαξα...για αυτό το είπα", συμπλήρωσε και ευτυχώς συνέχισε τη δουλειά της.

Από την ημέρα που γεννήθηκες, έρχονται στο δρόμο μου πολλοί τέτοιοι χαρακτήρες μαμάδων. Δεν είμαι εγώ ειδική παιδί μου για να τις κατατάξω. Πιστεύω όμως, πως σε αυτές τις περιπτώσεις κάνουν κακό πρώτα στον εαυτό τους και ύστερα στο παιδί τους.

Κυρίως, αυτό που είναι πιο ενοχλητικό, είναι ο αγενής τρόπος με τον οποίο ένας ξένος αξιώνει ότι ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για το δικό σου παιδί.

Είναι σχεδόν καθημερινό το φαινόμενο του μητρικού (γυναικείου) ανταγωνισμού. Προσωπικά δε συμμετέχω και δε δίνω σημασία πια. Αυτό συμβουλεύω να κάνουν και οι υπόλοιπες νέες μαμάδες.

Τι λες Χαρά; 
Α, συγγνώμη! Κοιμάσαι τώρα. Ώρα γλυκιά, ώρα ιερή!

Σμουτς!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...