Forever Hugs

Ξέρεις ποια είναι αυτή η λέξη μικρή μου; Είναι η λέξη "ευγνωμοσύνη". Κάθε Πάσχα, τα πάθη του Χριστού μας, με κάνουν να σκέφτομαι τι άνθρωποι είμαστε, αν πήραμε έστω και στο ελάχιστο τα διδάγματά Του και αν καταφέραμε να αγαπήσουμε τον διπλανό μας.  Δεν μπορούμε να φτάσουμε όμως το μεγαλείο Του. Και πέφτουμε συνεχώς στα ίδια λάθη. Περιοριζόμαστε μόνο για αυτή την περίοδο σε ευχολόγια και κλισέ εκφράσεις. Φεύγουν οι λέξεις, πετούν. Έτσι πετούν και οι άνθρωποι. M ου λείπουν τόσο πολύ αυτοί που έφυγαν! Ο παππούς Χαράλαμπος ήταν αυτό ακριβώς που έλεγε το όνομά του. Χαρά και λάμψη. Κάθε Πάσχα που μας περίμενε στο εξοχικό έλαμπε από χαρά. Μας περίμενε μαζί με τον  άλλο παππού, τον αδελφό του, το Γιώργο, με όλα τα καλούδια της πασχαλιάς... Γέλια... Αστεία... Χόρταινα από τη χαρά τους...δεν ξέρω αν το είχαν καταλάβει... Και ύστερα η Ζωή. Η φίλη μου η Ζωή.  Ό,τι ακριβώς έλεγε το όνομά της, αυτό ήταν. Η Ζωή έδινε ζωή σε ό,τι μαράζωνε. Ποιος ξέρει τι γίνετ...

Πάει καιρός που είδα την ταινία "Οι άθικτοι". Μια ωδή στην αληθινή φιλία. Ένας άντρας καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, πολύ ευκατάστατος, σχεδόν ζάπλουτος και ένας νέος, αφρικανικής καταγωγής, μποέμ και ελεύθερος που προσλαμβάνεται για να τον φροντίσει. Μια φιλία γεννιέται. Ο μποέμ τύπος αποκτά ευθύνες και ξυπνά μέσα στη νύχτα για να συμπαρασταθεί στην αρρώστια του φίλου του. Και ο άνθρωπος σε ανάγκη, βλέπει για πρώτη φορά το Παρίσι στις 4 τα ξημερώματα. Ο φίλος του τον έβγαλε βόλτα με το καροτσάκι για να πάρει αέρα και να ηρεμήσει. ..."Πρώτη φορά βλέπω το Παρίσι στις 4 τα ξημερώματα..." είπε εκείνος. Από την πρώτη στιγμή που είδα την ταινία και άκουσα τη μουσική συνέδεσα τις ζωές μας με αυτό το αριστούργημα. Με την επιμονή. Τη δίψα για ζωή. Το γέλιο. Την αναζήτηση της χαράς. Σου αφιερώνω αυτή την ελπίδα που βγαίνει μέσα από τις νότες. Θέλω πολύ να σου υποσχεθώ ότι θα γίνει ο κόσμος καλύτερος. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να συμβάλω έστω και λί...

Καλησπέρα παππού... Συμβαίνουν πράγματα που πονάνε όσο εσύ κοιμάσαι. Ξέρω, έκανα πολλά χρόνια να σου γράψω αλλά πίστεψέ με, όπως θα είδες και εσύ είχα να τα βάλω με πολλά τέρατα. Δεν είναι εύκολη η ζωή παππού. Το έλεγες και εσύ άλλωστε. Βέβαια εσύ αντλούσες (από πού άραγε;) τεράστιο κουράγιο και δύναμη και όρθωνες το ανάστημά σου. Μάλλον από την πολλή αγάπη σου για εμάς. Για τη ζωή. Για τον διπλανό σου. Ανάστημα... Μια λέξη άγνωστη για πολλούς. "Ανάστημα δεν είναι το 1.65 ή το 1.80 Σοφουλίτσα. Ανάστημα θα πει να είσαι ακέραιος στη ζωή. Να κάνεις επιλογές που να σε εξυψώνουν ως άνθρωπο με προσωπικότητα. ΠΡΟ-ΣΩ-ΠΙ-ΚΟ-ΤΗ-ΤΑ Σοφουλίτσα! Να το θυμάσαι από εμένα και να βαράς στο κεφάλι! Όπου βλέπεις άδικο, να βαράς στο κεφάλι! Όπου βλέπεις παγαποντιά, να βαράς στο κεφάλι! Να μην εξαρτάσαι από κανέναν παρά μόνο από τον εαυτό σου. Να τον καλλιεργήσεις, να τον φροντίσεις, να διαβάσεις, να ταξιδέψεις και να τον θρέψεις με αξίες. Μα, προπαντός να τον πλαισιώσεις με ανθρώπους επί...

Κοίτα να δεις... τώρα που εσύ είσαι σε άλλη διάσταση, σε μια κατάσταση άυλη και εντελώς πνευματική πια, αέρινη, σε νεραϊδένια αύρα, εδώ κάτω στα κοσμικά, στα ανθρώπινα γίνεται της κακομοίρας λόγω πανδημίας. Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι τουλάχιστον σε αποχαιρετήσαμε με τον τρόπο που σου άξιζε και όχι εξ αποστάσεως. Αλλά και πάλι, τι θα πει αυτό το "τουλάχιστον"; Είναι συμβιβασμός σε μια κατάσταση που δεν έχει γυρισμό; Είναι αποδοχή του γεγονότος ότι θα πρέπει να μάθουμε να συνεχίσουμε τη ζωή χωρίς εκείνους που αγαπάμε και μας αγάπησαν; "Τους ανθρώπους που αγαπάμε ποτέ δε φεύγουν από κοντάς μας" λέμε συνέχεια ίσως για να το πιστέψουμε και εμείς οι ίδιοι και να μπορέσουμε να κάνουμε υποφερτή την καθημερινότητα. Όταν όλα ησυχάζουν σε θυμάμαι. Όταν κάνω δουλειές σε θυμάμαι. Πλένω τα πιάτα και σε θυμάμαι. Βγαίνω στο μπαλκόνι να αντικρύσω την παράξενη ησυχία της γειτονιάς και σε θυμάμαι. Και όσο πάω με βήμα ταχύ στο σούπερ μάρκετ (γιατί πια δεν ψωνίζουμε μ...