Και οι γιαγιάδες έχουν ψυχή.

Για μια εργαζόμενη μαμά (σαν εμένα) το σαββατοκύριακο είναι το βασίλειό της!

Εργάζομαι τις καθημερινές και όσα δεν προλαβαίνουμε να δούμε και να ακούσουμε μέσα στην εβδομάδα τα απολαμβάνουμε τα σαββατοκύριακα.

Βέβαια, σχεδόν κάθε μεσημέρι, αργά το μεσημέρι μετά τη δουλειά, θα δώσουμε το παρών μας στις παιδικές χαρές και στα πάρκα, θα κάνουμε την καθιερωμένη βόλτα μας στα καταστήματα της περιοχής μας, θα πούμε τις καλησπέρες μας στους καταστηματάρχες και ο ζαχαροπλάστης της γειτονιάς θα σου δώσει το κουλουράκι βανίλιας που μόλις βγήκε από το φούρνο!

Με τραβάς από το χέρι, κρατάς σφιχτά την μπάλα σου και είμαστε ήδη στην παιδική χαρά της γειτονιάς. Μια σωστά οργανωμένη παιδική χαρά που δυστυχώς δε χαίρεται του ανάλογου σεβασμού κυρίως από εμάς τους “μεγάλους”. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα, μιας άλλης ανάρτησης.

-“Αμάνννν...άιντε! Θα πάθεις και τίποτα και θα βρω τον μπελά μου!”

Το κοριτσάκι κοντοστάθηκε με απορία. Σχεδόν 3 ετών, μπορεί να μην καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοεί η γιαγιά της αλλά είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνει τη διάθεσή της. Καταλαβαίνει ότι αυτός ο οποίος τη συνοδεύει στο παιχνίδι της χαράς δεν συμμετέχει με την καρδιά του.

Τα τελευταία 3 χρόνια, από τότε που βγήκαμε στον “έξω κόσμο” παρατηρώ τις διαθέσεις ορισμένων γιαγιάδων. Θέλω να το τονίσω. ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΛΩΝ.

Αλίμονο!

Τότε θα έπεφταν σε αιώνια κατάθλιψη όλα τα παραμύθια, όλα τα “πούντο πούντο το δαχτυλίδι, ψάξε, ψάξε δε θα το βρεις!”, όλα τα “ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά”, όλα τα “έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε” και ο “Μπαρμπα-Μαθιός” θα άλλαζε χωριό.

-“Τα άφησε και τα δύο σε εμένα...Ουφ...Βέβαια, τι να κάνει και η κόρη μου; Δουλεύει...Της είπα αν μπορεί τουλάχιστον τον έναν να τον στείλει σε παιδικό σταθμό να ανασάνω λίγο αλλά δεν ήθελε για εφέτος...Τελοσπάντων”

-“Και της είπα. Να της δώσω εγώ τα λεφτά να πάρει μια νταντά για τα πρωινά που λείπει στη δουλειά, αλλά δεν ήθελε να βάλει ξένη γυναίκα στο σπίτι της”.

Τις προάλλες με τη δική μας γιαγιά, συναντήσαμε μια γνωστή μας στο δρόμο.

Η μαμά μου τη ρώτησε πώς είναι και τι κάνει. Εκείνη απάντησε πως σχεδόν έπεσε σε κατάθλιψη καθώς είναι “κλεισμένη” όπως είπε αφού φροντίζει τον 1 έτους εγγονό της.

Μείναμε σύξυλες κι εγώ και η μητέρα μου από την εξομολόγηση αυτή.

Αυτές είναι μερικές από τις διαθέσεις κάποιων γιαγιάδων που εντυπώθηκαν στη μνήμη μου για να πω πόσο τυχερά είναι τα εγγόνια που έχουν μια γιαγιά που λιώνει για εκείνα. Πόσο τυχερά είναι που έχουν μια γιαγιά που στήνει από μόνη της παραμύθια και θεατρικά παιχνίδια με υφάσματα, πορσελάνινα φλιτζανάκια, σκουπόξυλα για άλογα και κατσαρόλες για μουσικά όργανα.

Μπορεί να έχουν και αυτές τα δίκια τους.

Ίσως πλέον το στερεότυπο της “χαρούμενης και ανέμελης γιαγιάς” να μην ισχύει πια 100%.

Ίσως και να μη χρειάζεται να ισχύει.

Ίσως όντως να είναι για αυτές τα εγγόνια ένα μεγάλο φορτίο.

Και ίσως να έχουν κάθε δικαίωμα να το εκφράσουν.

Ίσως η κρίση που βιώνουμε όλοι μας να μην τσαλαπατάται από τρανταχτά παιδικά γέλια και ένα σπίτι ανακατωμένο από παιχνίδια.

Ίσως. Πολλά ίσως.

Φυσικά και η ανατροφή και η φροντίδα μικρών παιδιών σημαίνει κούραση, κατανάλωση ενέργειας, μυική και πνευματική κόπωση. Φυσικά και εννοείται ότι άλλες είναι οι αντοχές μιας 40χρονης και άλλες μιας 65χρονης.

Φυσικά η παρουσία της γιαγιάς στο σπίτι παραμένει πάντα μια ευλογία.

Σε αφήνω όμως τώρα.

Η γιαγιά σου μου είπε να κινήσω γη και ουρανό για να σας φέρω το απόγευμα όσο περισσότερα μικρά μπουκαλάκια με υγρό για μπουρμπουλήθρες.

Προβλέπεται μεγάλο πάρτι, όπως μου είπε, στο μπαλκόνι.

:-)