Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η χαρά σε ένα μολύβι!

Τελευταία έχω βρει ή μάλλον έχω ξαναβρεί τη χαρά στη ζωγραφική, στο σχέδιο και το σκίτσο. Από μικρή μου άρεσενα τραβώ γραμμές, να χρωματίζω, να σχεδιάζω.
Είχα παρακολουθήσει μάλιστα, όταν ήμουν μαθήτρια δημοτικού, μαθήματα ζωγραφικής για λίγο καιρό.
Πήρα άλλο δρόμο αργότερα, ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία και το λατρεμένο μου ραδιόφωνο αλλά τελικά κάτι που αγαπάς ποτέ δεν το ξεχνάς.
Έτσι λοιπόν, άρχισα και πάλι την τακτική "βλέποντας και κάνοντας".
Δηλαδή, βλέπω κάποια σκίτσα, εικόνες ή ζωγραφιές και τις ξανασχεδιάζω.
Για δες! Το πρώτο σκίτσο που σχεδίασα ήταν αυτό!
 
Συνήθως βλέπω εικόνες και σχέδια από τον ιστότοπο Joy of Mom και προσπαθώ να τα ξανασχεδιάσω.


Δανείζομαι όμως και διάφορα printables από το εργαστήριο Art2Art στο οποίο και συμμετέχουμε κάθε εβδομάδα. Την περασμένη Δευτέρα, που ήταν Καθαρή Δευτέρα και έβρεχε, δεν μπορέσαμε να πετάξουμε χαρταετό. Κι έτσι σκέφτηκα να τον αποχαιρετήσω ζωγραφίζοντάς τον!


Μην ξεχαστείς σήμερα!
Μας περιμένουν στο μουσικό και εικαστικό εργαστήρι του Art2Art "Η μαγική Ομπρέλα"!
Την περασμένη εβδομάδα έφτιαξες ένα ελεφαντάκι! Θυμάσαι;

Και μην ξεχνιέσαι γενικά!
Να θυμάσαι πως η χαρά μπορεί να κρυφτεί ακόμη και μέσα στα μολύβια!






 Κλείνοντας, θα σου θυμίσω τον αλλοπρόσαλλο Μάρτη που ζωγράφισες. Τελικά, έχεις δίκιο! Μου φαίνεται και εμένα πολύ μα πάρα πολύ αναστατωμένος!

Σε φιλώ.
Η μαμά!
 

Σχόλια

  1. Καταρχήν να πω ότι χαίρομαι που το πρώτο που σχεδίασες ήταν εμπνευσμένο από φωτογραφία που ανέβασα! Και δεύτερον και σημαντικότερο, εσύ έχεις ταλέντο!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένη μου φίλη εξ Αθηνών! Έχεις απόλυτο δίκιο όσον αφορά στο πρώτο σκίτσο! Έχεις τα πνευματικά δικαιώματα! Μια βροχερή Καθαρή Δευτέρα μού έδωσες το έναυσμα να ασχοληθώ ξανά με κάτι που άφησα για λίγο! Σου στέλνω την αγάπη μου! Φυσικά περιμένω να δω και άλλες εμπνεύσεις από εσένα για να τις ακολουθήσω! Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σοφάκι είναι υπέροχα τα σκίτσα σου! Η ζωγραφική είναι λυτρωτική! Εγώ που απλώς χρωματίζω μαζί με την Δώρα και ηρεμώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γεια σου Μάρθα μου γλυκειά! Όντως! Έτσι ακριβώς όπως τα λες είναι!!!!! Φιλιά από τη Θεσσαλονίκη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γεια σου Σοφάκι, είσαι καλλιτέχνης το ξέρεις έτσι? Υπέροχα τα σκίτσα σου...ακολουθώ κι εγώ μερικές φορές την τακτική "βλέποντας & κάνοντας"! Το είχα από μικρή με τη ζωγραφική, θυμάμαι μια φορά είχα ζωγραφίσει μία γυναικεία φιγούρα από έναν κεντητό πίνακα που έχει η μαμά μου στο σαλόνι μας, στο πατρικό μου! Δυστυχώς, το άφησα...χάρηκα που σε βρήκα, να χαίρεσαι το παιδάκι σου! Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και ναι!
      Μόλις τώρα είδα το μήνυμά σου Μαρία!
      Είναι δυνατόν;
      Και όμως!
      Να χαίρεσαι και εσύ και να σε χαίρονται!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...