Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ" που μας μάγεψε.

Αν θες να κάνεις ένα δώρο στο παιδί σου μα προπαντός στον εαυτό σου, τότε πηγαίνετε να παρακολουθήσετε την παράσταση "Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ" στο Βασιλικό Θέατρο (ΚΘΒΕ).


Παρακολουθήσαμε κι εμείς την παράσταση την περασμένη Κυριακή το πρωί (11πμ) και ακόμη την κουβαλώ μέσα μου και από ό,τι φαίνεται αυτή την παράσταση θα την έχω φυλαγμένη το υπόλοιπο της ζωής μου.
Γιατί όλοι οι μεγάλοι έχουμε καλά φυλαγμένο ένα παιδί στην ψυχή μας.
Γιατί όλοι οι μεγάλοι έχουμε ξεχάσει την παιδική μας αθωότητα.
Γιατί όλοι οι μεγάλοι ξέρουμε ότι η αγάπη είναι το νόημα στη ζωή αλλά συχνά το ξεχνάμε γιατί "έχουμε" πολλά να κάνουμε.

 Δεν έχω λόγια για όλο το θίασο, για τους εξαιρετικούς ηθοποιούς και την καταπληκτική σκηνοθεσία της Μαριάννας Τόλη.
Η μουσική και τα τραγούδια μια μαγεία. Ένα ταξίδι συναισθημάτων για δύο ώρες. Τι Κυριακάτικη έκπληξη ήταν αυτή;;;;

Ένα έργο είναι επιτυχημένο όταν καταφέρνει να φέρει τη ζωή σου επί σκηνής.
Δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυα και τη συγκίνησή μου από αυτά που έβλεπα ή που έβλεπα ότι έζησα κι εγώ.
Σε έσφιξα στην αγκαλιά μου και σκέφτηκα πόσο πολύτιμα είναι όλα όσα έχουμε στη ζωή.

Θέλω να την ξαναδούμε μαζί την παράσταση αυτή όταν θα έχεις μεγαλώσει περισσότερο. Να μπορώ να σου εξηγήσω καλύτερα αυτά που με ρωτούσες.

"Σου άρεσε η παράσταση Χαρά;;;"
"Ναι μαμά!".
Χειροκρότησες με όλη σου τη δύναμη και χαιρετούσες κι εσύ το θίασο με ενθουσιασμό.
"Με βλέπουν μαμά;;;"


(Είμαι σίγουρη ότι σε είδαν).
 
 

Σχόλια

  1. Αγαπημένη μου φίλη,
    αν δεν έχετε δει την παράσταση να το κάνετε με την πρώτη ευκαιρία στην πόλη σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...