Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Χαρά στη βιβλιοθήκη!

Καιρό έχουμε να τα πούμε;

Από εδώ εννοώ, γιατί από κοντά η γλώσσα τρέχει σα νερό!

Σίγουρα ζεις την πρώιμη επανάστασή σου. Δηλαδή εμείς το ΟΧΙ το γιορτάζουμε σχεδόν κάθε μερα.

Ω, ναι.

Όχι στο ντύσιμο.
Όχι στο πλύσιμο.
Όχι στο άλλαγμα.
Όχι στο φάρμακο.

Εγώ η μάνα του λόχου λοιπόν...εδώ!

Ευτυχώς δε λες όχι στην ανάγνωση παραμυθιών.

Τα βράδια αλλά και τα μεσημέρια σου αρέσει πολύ να ξεφυλλίζουμε και να σου διαβάζω ιστορίες.

Ειδικά όσο κοντεύουν τα Χριστούγεννα η θεματική σου για τον Αη Βασίλη επεκτείνεται.

Εκτός λοιπόν από τα βιβλία που αγοράζουμε, σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να έχεις και μια πρώτη επαφή με τη βιβλιοθήκη της περιοχής μας.





Πλέον στις βιβλιοθήκες γίνονται και διάφορες εκδηλώσεις για παιδιά.

Καθίσαμε στο τραπεζάκι και άρχισες να ξεφυλλίζεις διάφορα παιδικά βιβλία.
"Είναι δικό μου, μαμα;"
"Όχι, δεν είναι δικό σου βιβλίο. Μπορούμε όμως να το πάρουμε για λίγες μέρες στο σπιτι μας, να το διαβάσουμε και να το φέρουμε πίσω στο σπίτι του"

Σου άρεσε πολύ η ιδέα. Πήρες παραμάσχαλα αυτό που διάλεξες και σε βοήθησα να το αφήσεις στον ειδικό πάγκο για να το "φυγαδεύσει" η βιβλιοθηκονόμος.

Για να δούμε! Τι κάνει η μικρή μπότα του Αη Βασίλη;;;




 Ό,τι και να κάνει εγώ καλού κακού θα κρύψω όλες τις ξυλομπογιές!
Ξέρεις εσύ γιατί!

Φιλάκια!


Σχόλια

  1. Όλο λέω ότι πρέπει να την πάω κι εγώ στη βιβλιοθήκη και όλο το αμελώ. Βέβαια ξέρει τί σημαίνει δανειστική βιβλιοθήκη μιας και έχουν στον σταθμό, αλλά ωραίο θα ήταν να διαλέγαμε και μαζί βιβλία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...