Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κι εγώ μαμά...

Έχω πολύ καιρό να γράψω στο ημερολόγιό μας.

Μα, πού να σου τα λέω!
Το τι γίνεται στη χώρα μας, δεν περιγράφεται.
Οι πολιτικές εξελίξεις, οι συζητήσεις, οι συναντήσεις, οι δηλώσεις, οι εκπομπές και οι φωνές από κάθε πλευρά έχουν κουράσει το κεφάλι της μαμάς!

Όμως φτάνει εκείνη η ευλογημένη ώρα που όλα ηρεμούν.
Είναι νύχτα...
Μετά από αμέτρητες βόλτες, απανωτές αγκαλιές, κυνηγητό, φιλιά και μπόλικο παιχνίδι ακούγεται μια φωνή που λέει...

"....ΜΑΜΑαααααα....γάλαααααααααα".

Διατάξτε!

"Έλα κι εσύ μαμά...".

Εννοείται πως θα έρθω. Είναι η στιγμή που χαλαρώνεις, που ηρεμείς από την ένταση της ημέρας. Το ίδιο κάνω κι εγώ μαζί σου.
Ιερά τα χεράκια σου στο πρόσωπό μου...
Σου λέω τα αγαπημένα σου τραγουδάκια και μέσα στην ησυχία σου ψιθυρίζω πόσο πολύ σε αγαπώ.

"Σ' αγαπώ πολύ..."

"Κι εγώ μαμά...πολύ...".

Την πρώτη φορά που το άκουσα ήθελα να κλείσω με τα χέρια μου όλο τον κόσμο τούτης της γης...
Κάθε βράδυ που το ακούω, δεν ήξερα πως θα έχω τόσα συχνά ραντεβού με την ευτυχία.

Καλημέρα ζυμαράκι σε εσένα και όλα τα ζυμαράκια του σύμπαντος!

Σχόλια

  1. Καλημέρα Σοφία μου! Μην το ξανακάνεις αυτό!!!! Να γράφεις πιο συχνά. Πολλά φιλιά!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εγώ αυτό υπόσχομαι κάθε φορά στον εαυτό μου, κυρίως για να μη χανω καμία στιγμή που να αποτυπώνεται ωστε να τη θυμάμαι και εγώ και η μικρή! Σε φιλώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κι εγώ αυτό υπόσχομαι κάθε φορά στον εαυτό μου, κυρίως για να μη χανω καμία στιγμή που να αποτυπώνεται ωστε να τη θυμάμαι και εγώ και η μικρή! Σε φιλώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...