Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κι εγώ μαμά...

Έχω πολύ καιρό να γράψω στο ημερολόγιό μας.

Μα, πού να σου τα λέω!
Το τι γίνεται στη χώρα μας, δεν περιγράφεται.
Οι πολιτικές εξελίξεις, οι συζητήσεις, οι συναντήσεις, οι δηλώσεις, οι εκπομπές και οι φωνές από κάθε πλευρά έχουν κουράσει το κεφάλι της μαμάς!

Όμως φτάνει εκείνη η ευλογημένη ώρα που όλα ηρεμούν.
Είναι νύχτα...
Μετά από αμέτρητες βόλτες, απανωτές αγκαλιές, κυνηγητό, φιλιά και μπόλικο παιχνίδι ακούγεται μια φωνή που λέει...

"....ΜΑΜΑαααααα....γάλαααααααααα".

Διατάξτε!

"Έλα κι εσύ μαμά...".

Εννοείται πως θα έρθω. Είναι η στιγμή που χαλαρώνεις, που ηρεμείς από την ένταση της ημέρας. Το ίδιο κάνω κι εγώ μαζί σου.
Ιερά τα χεράκια σου στο πρόσωπό μου...
Σου λέω τα αγαπημένα σου τραγουδάκια και μέσα στην ησυχία σου ψιθυρίζω πόσο πολύ σε αγαπώ.

"Σ' αγαπώ πολύ..."

"Κι εγώ μαμά...πολύ...".

Την πρώτη φορά που το άκουσα ήθελα να κλείσω με τα χέρια μου όλο τον κόσμο τούτης της γης...
Κάθε βράδυ που το ακούω, δεν ήξερα πως θα έχω τόσα συχνά ραντεβού με την ευτυχία.

Καλημέρα ζυμαράκι σε εσένα και όλα τα ζυμαράκια του σύμπαντος!

Σχόλια

  1. Καλημέρα Σοφία μου! Μην το ξανακάνεις αυτό!!!! Να γράφεις πιο συχνά. Πολλά φιλιά!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εγώ αυτό υπόσχομαι κάθε φορά στον εαυτό μου, κυρίως για να μη χανω καμία στιγμή που να αποτυπώνεται ωστε να τη θυμάμαι και εγώ και η μικρή! Σε φιλώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κι εγώ αυτό υπόσχομαι κάθε φορά στον εαυτό μου, κυρίως για να μη χανω καμία στιγμή που να αποτυπώνεται ωστε να τη θυμάμαι και εγώ και η μικρή! Σε φιλώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...