Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η πρώτη τσουλήθρα.

Κου κου!
Α, ναι, ξέχασα να σου πω. Πολλές φορές αντί για "καλημέρα" λέω "κούκου". Το βρίσκω πιο ταιριαστό στη μητρική τρέλα μου!

Εσύ "φταις" για αυτό! χαχαχχαα

Λοιπόν, οι μέρες για το πρώτο παιδικό πάρτυ σου κοντεύουν!
"Θα γίνει χαμός, θα γίνει πανικός" λένε οι φίλοι και οι συγγενείς!

Δε σου κρύβω ότι και για εμένα είναι μια πολύ σημαντική στιγμή. Δηλαδή, πώς να σου το πω ζυμαράκι μου;;;; Είναι σα να είναι και το δικό μου πρώτο πάρτυ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, είσαι το πιο όμορφο πάρτυ της ζωής μου, ροδοφυλλένια μου!

Φυσικά, θα σου αφιερώσω ξεχωριστή ανάρτηση για το γενέθλιο πάρτυ σου!

Λοιπόν, και πάλι στο θέμα μας!

Κάθε μεσημέρι, που επιστρέφω από τη δουλειά στο σπίτι, πηγαίνουμε στην "μπέλιαααααααα" (δηλαδή την "κούνια-μπέλα" δηλαδή την παιδική χαρά).

 Τώρα το χειμώνα, δε συναντάμε πολλά παιδάκια την ώρα που πηγαίνουμε εμείς... Δεν πειράζει όμως! Εμείς βρίσκουμε αμάτρητους τρόπους παιχνιδιού!

Εδώ και μέρες ανεβαίνεις τα σκαλιά για να πας στην τσουλήθρα. Μόλις φτάνεις στο "επίμαχο" σημείο, σταματάς, με κοιτάς και με φωνάζεις "μαμάαααααα!" για να σε βοηθήσω να τσουλήσεις!

Ωωωωωωωωωωπ!

 Ακολουθεί ένας παντζουρλισμός χειροκροτημάτων!
Προχθές όμως, είχες άλλα σχέδια στο μυαλό σου. Έφτασες στο "επίμαχο" σημείο, με φώναξες αλλά τελικά δεν ήθελες τη βοηθειά μου! Τσούλησες εντελώς μόνη σου!!!!!

"Μπράβο Χαράααααααααα" (φώναξε η μαμά).
Αντε ξανά και άντε ξανά και ξανά και ξανά!

Η χαρά σου ήταν ανείπωτη. Και όταν ήρθε και ένα άλλο παιδάκι με τον παππού του, το παιχνίδι απογειώθηκε!

"Κούνια-μπέλιααααααα....πεπέλιαααααααααα"



Σ'αγαπώ!

Η μαμά.

Σχόλια

  1. τι όμορφα που τα περιγραφεις!
    πάντα έτσι να περνάτε!
    πόση χαρά παίρνουμε από τα παιδάκια μας...και μας φεύγει και όλη κούραση...

    φιλιά
    Αλεξία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Αλεξία μου!
    Έτσι ακριβώς όπως το σχολίασες εσύ! Φεύγουν όλα τα "ουφ"αλάκια!

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. και που να δεις αργοτερα που θα βλεπει αλλο παιδάκι στο επιμαχο σημείο και θα βιάζεται και θα φωνάζει "τσουλααααα"
    αν δε αυτό το παιδάκι είναι κοριτσάκι, τότε καταλαβαίνεις τί τροπή παίρνει το όλο θεμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κ εμεις σήμερα κάναμε πρώτη φορά τσουλήθρα κ κουνιες (η μπεμπα δηλ) κ ειμαι πολυ χαρούμενη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ