Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ζωή και μετά τον παιδικό σταθμό είναι σούπερ!

Κάθε πρωί πηγαίνουμε στον παιδικό σταθμό μαζί.
Απολαμβάνουμε και οι δυο αυτή τη διαδικασία.
Η αλήθεια είναι ότι ανήκεις και εσύ στην κατηγορία των παιδιών της ηλικίας σου (3,5ετών+) που μέχρι να βγούμε στην πόρτα καθυστερούμε θεέ μου τόσο πολύ!!!




Μα γιατί;;;;;
(ποιος μπορεί να μας εξηγήσει το λόγο;;;)

Φυσικά και ακολουθώ διάφορα τρικ για να κάνω το ξύπνημα πιο ευχάριστο!
Δεν τα καταφέρνω πάντα όμως!




Τελοσπάντων.
Το βασικό είναι και το πιο ευχάριστο, ότι πηγαίνεις με πολύ κέφι και ενθουσιασμό στον παιδικό σταθμό που βρίσκεται πολύ κοντά στη δουλειά μου.

Τις περισσότερες φορές επιλέγουμε το λεωφορείο για τη μετακίνησή μας. Άλλες φορές, όταν βρέχει ή όταν απεργούν οι εργαζόμενοι του ΟΑΣΘ παίρνουμε ταξί (ή όταν καμιά φορά τύχει να αργήσουμε).

Τρέχεις με χαρά στην πόρτα του παιδικού σταθμού.
Με χαρά μπαίνεις στην τάξη.
Με χαρά βγαίνεις από εκεί.




Αυτό οφείλεται κυρίως στις δασκάλες σου, που αγκαλιάζουν με τόση αγάπη και φροντίδα όλα τα παιδάκια...
Συν τοις άλλοις, κάνετε τόσο ωραία πράγματα, μαθαίνετε τόσο χρήσιμες πληροφορίες που για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα να είμαι μαζί σου στην τάξη κάθε μέρα!

Το ότι περνάς καλά στον παιδικό σταθμό φαίνεται και απο το κέφι που έχεις μόλις έρχομαι να σε πάρω το μεσημέρι.
Φαίνεται απο το ότι θες να παρατείνεις τη χαρά σου!

"Μαμά, πάμε κάπου;
Πού θες να πάμε;
Βόλτα...για καφεδάκι...για φαγητό..."






χαχαχαχαχα
μου αρέσει τόσο πολύ που δίνεις παράταση στη χαρά!

Και η Θεσσαλονίκη μας δίνει τόσες αφορμές για αυτό!





Η ζωή συνεχίζεται και μετα τον παιδικό σταθμόοοοοο!





***Τώρα που σου γράφω είναι Παρασκευή βράδυ. Έχεις κοιμηθεί και πληκτρολογώ αβέρτα όσο είσαι στην κουβέρτα παρέα με ένα ζεστό φλυτζάνι τσάι με κρόκο Κοζάνης παρακαλώ!

Σε φιλώ.
όνειρα γλυκά.

Η μαμά.

Σχόλια

  1. Είστε τυχερές που ζείτε εκεί! Νομίζω πως πολλά θα ήταν κάπως αλλιώς στην ζωή μας αν ζούσαμε εκεί. Ο ρυθμός καταρχήν. Όχι ότι παραπονιέμαι και δεν κάνουμε πράγματα κι εμείς "οι Αθηναίοι" αλλά ο χρόνος κυλάει αλλιώς στον βορρά! Σε φιλώ αγαπημένη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι αυτό είναι το καλό που έχουμε στη Θεσσαλονίκη. Οι σύντομες αποστάσεις βοηθούν τις απολαύσεις!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου... Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;". Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγ