Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στου ονείρου μου την άκρη, φιλία έχω και αγάπη!

Επιστρέφω όσο πιο γρήγορα μπορώ από τη δουλειά κάθε μεσημέρι.

"Μαμά! Να πάμε να ακούσουμε τις πεταλουδίτσες!" μου λες με λαχτάρα.

Τρέχεις και πατάς με το play ως ειδικός χειρισμού του cd. 

Πρόκειται για το μουσικό παραμύθι που έγραψε η Λητώ Τσακίρη Παπαθανασίου "Στου ονείρου μου την άκρη, φιλία έχω και αγάπη".



Πρόκειται για μια υπέροχη ιστορία για τη φιλία και τη διαφορετικότητα.


Όπως σου εξηγώ πολλές φορές, όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι με κάποιες μόνο διαφορές οι οποίες είναι απαραίτητες.
Θα ήταν τόσο βαρετή η ζωή μας αλλιώς, δε νομίζεις;

Το παραμύθι που έγραψε η Λητώ Τσακίρη Παπαθανασίου μιλά και για την αξία της φιλίας και της συνεργασίας.
Άλλωστε "ΜΑΖΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ"!

Το περασμένο Σάββατο, βρεθήκαμε και στην παρουσίαση του βιβλίου στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ. Πήρατε τις πεταλουδίτσες σας όλα τα παιδάκια και τις πετάξατε ψηλά!

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις  ΔΙΑΠΛΟΥΣ.
Τη μουσική έγραψε η Αντωνέλλα Πουλούλη και η εικονογράφηση έγινε από τη Νίκη Λεωνίδου.
Το cd περιέχει και εκτυπώσιμο υλικό.

Σε ευχαριστούμε Λητώ! Περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο μουσικό παραμύθι σου!

 

Σχόλια

  1. Αγαπημένη μου φίλη, τι όμορφη παρουσίαση για τη δουλειά μου!!!Ευχαριστώ πολύ & στέλνω ένα γλυκό φιλί στην μικρή σου Χαρά που τις αρέσουν οι πεταλούδες μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι συναρπαστικό το παραμυθάκι σου Λητώ! Η μικρή δε βλέπει την ώρα για να ακούσει την γκριζούλα τη γκριζοθαμπούλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...