Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

3 χρόνια μαζί.

Τρία χρόνια μαζί!
Σαν σήμερα στις 9 Φεβρουαρίου 2013 είδαμε μαζί το πιο γλυκό φως.
Πώς περνά έτσι ο καιρός;
Έγινες το αυτοκολλητάκι μου.
Έίσαι το πιο μαλακό ζυμαράκι μου.
Πλέον στο λέω ψιθυριστά τα βράδια το "σ'αγαπώ" και μου απαντάς με τον ίδιο ρυθμό.

Τρία χρόνια μαζί. Τρία συναρπαστικά χρόνια. Κάθε μέρα με εκπλήσσεις κι εγώ καμαρώνω σαν τη Μαριώ του Γιάννη.

Είσαι το παιδί μου.
Είσαι η ψυχή μου.
Είσαι το είναι μου.
Είσαι εσύ και είσαι εγώ. Εγώ εσύ και εσύ εγώ. Εγώ κι εσύ μαζί.

Μου έβαλες όμως έναν καθημερινό γλυκό "μπελά": 
ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΗ ΜΑΜΑ;
Ε; είμαι;
Κάθε μέρα χωρίς να το ξέρεις κάνω μεγάλη προσπάθεια να σταθώ αντάξια στο ρόλο που εσύ επέλεξες να παίξω.

Και μετά ακούω το "είσαι γλυκούλα μαμά! Είσαι η καδούλα μου!" και κάτι καταλαβαίνω ότι πάει καλά.

Οκ. Κάνω λάθη. Μα δε γίνεται αλλιώς. Μη νομίζεις, κάνω κάθε βράδυ τον απολογισμό της ημέρας. Εκεί να δεις λογαριασμούς!

Σε λίγες ώρες θα σβήνεις το τρίτο κεράκι σου κι εγώ θα κλάψω από συγκίνηση και θα σκάσει από χαρά η καρδιά μου.

Το ξέρω.
Χιλιάδες μωρά γεννιούνται κάθε μέρα στον κόσμο.
Μα ο κόσμος μου είσαι εσύ.


Σε φιλώ

η μαμά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...