Μαμά τι έγινε; Τι έγινε μαμά;

Η ερώτηση που κάνεις κάθε μέρα όταν ακούς κάποιο δυνατό θόρυβο (κόρνα, συναγερμό, τον πατατά που πουλάει τις καλύτερες πατάτες, πυροτεχνήματα, το απορριμματοφόρο του δήμου κλπ).

Τις προάλλες όμως με ρώτησες για άλλο λόγο.

"-Μαμά, τι έγινε; Τι έγινε μαμά; Καις (κλαίς;)
-Ναι, κλαίω.
-Γιατί καις (κλαις) μαμά;
-Γιατί χτύπησα...
-Μααααα...μαμάαααα (φιλάς με δύναμη το μάγουλό μου)".

Ήταν λίγη ώρα αφότου όλοι σοκαριστήκαμε από την είδηση του πνιγμού του Αϋλάν. Του τρίχρονου αγοριού που πνίγηκε στη θάλασσα στην προσπάθεια να διεκδικήσει με την οικογενειά του ένα καλύτερο μέλλον.

Είναι τόσο σκληρές οι αποφάσεις των "μεγάλων" που αποφασίζουν για τις τύχες του κόσμου μικρή μου.
Καρφώθηκε η εικόνα του μικρού Αϋλάν στο μυαλό μου. Δεν πρόκειται να φύγει. Δεν πρέπει να φύγει αυτή η εικόνα. Δε θέλω να φύγει.

Από κανέναν μας δεν πρέπει να φύγει. Γιατί όλοι φταίμε για αυτό που έγινε.
Στο πρόσωπο του Αϋλάν βλέπω εσένα και τα παιδάκια όλου του κόσμου.
Ήταν 3 ετών μόλις.
Είναι τώρα στα καλύτερα χέρια που τον αγκαλιάζουν και του ψιθυρίζουν μελωδίες.

Τώρα όλοι ασχολούνται με το πώς θα βγάλουν αρχηγό στη χώρα μας.
Θα ξεχαστεί ο μικρούλης. Μακάρι να μη θρηνήσουμε κι άλλα παιδάκια.

Λέω να πάρουμε ντουντούκες και να φωνάξουμε στους δρόμους και στις γειτονιές για να μην ταξιδέψει στη χώρα της λήθης κανένα ζυμαράκι που υποφέρει.

Φιλιά, αγκαλιά,  παιχνίδια και γαργαλητά πολλά.

Σε φιλώ
Η μαμά.