Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Οι μήνες περνούν και γίνανε 21!

Τώρα εσύ κοιμάσαι αποκαμωμένη από τις δραστηριότητες της ημέρας... Έγειρες το κεφαλάκι σου δίπλα μου και ήρθε το δειλινό στα ματάκια σου...


Σε αυτή τη φωτογραφία είσαι πολύ πολύ μικρούλα... Είναι τραβηγμένη λίγους μήνες αφότου γεννήθηκες ζυμαράκι μου!
Είμαι σίγουρη πως όταν μεγαλώσεις θα θες να μάθεις πως ήταν οι μέρες σου και οι μέρες μας όσο ήσουν τοσοδούλα. Αυτή τη φωτογραφία, όπως και πολλές άλλες δικές σου, τις κρατώ για ζεστασιά στην καρδιά μου...

Λοιπόν στο θέμα μας! χαχαχαχαχα
Σήμερα, 8 Νοεμβρίου 2014, έβρεξε πολύ. Πόσο σε θαυμάζω που δε σε νοιάζει και βγαίνεις έξω και διασκεδάζεις με τις σταγόνες! Πήγαμε βόλτα με το αυτοκίνητο και κάναμε χριστουγεννιάτικες και άλλες αγορές από ένα πολύ μεγάλο κατάστημα παιχνιδιών και άλλων ειδών. Εγώ πιο πολύ και από εσένα το διασκέδασα!

Να, αυτό ήθελα να σου πω: ότι μαζί σου ζω πάλι κι εγώ απο την αρχή. Το διασκεδάζω και νιώθω πάλι παιδί! Βέβαια....δεν κάνω όσες μικρές σκανταλιές κάνεις εσύ...χαχαχαχαχχα τερατάκι μου!

Ξέρεις τι χείμαρρο χαράς μου δίνεις όταν σε βλέπω να αρπάζεις το ακουστικό του τηλεφώνου και να φτιάχνεις τη δική σου συνομιλία;;;;
"Ναιιιιιιιιι...μαμάαααααααααααα....παππούυυυυυυυυυ!"
Εκείνη την ώρα στα μάτια μου είσαι ένα τεράστιο γυάλινο βάζο της Nutella που θέλω να βουτήξω ολόκληρη να σε φάω!!!! Χμμμ...μπα αυτό εδώ τι να μου κάνει;;;;;

Με την ευκαιρία να ευχαριστήσουμε την εταιρεία Nutella που μας έκανε δώρο το πολύ ωραίο αυτοκόλλητο με το όνομά σου! Αυτό το βαζάκι δε θα πάει ποτέ για ανακύκλωση!

Το απόγευμα επίσης ήταν γεμάτο ενέργεια για εσένα...Πήγαμε σε παιδικά γενέθλια και έπαιξες και έτρεξες με την ψυχή σου. Έφαγες και μόνη σου το κομμάτι της τούρτας, τάισες και εμένα!
Στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι τα μάτια σου βασίλεψαν...

Αύριο (9 Νοεμβρίου 2014) κλείνουμε 21 μήνες χαράς μαζί.

Καληνύχτα σε όλα τα ζυμαράκια του κόσμου!


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"