Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αντίο Δημητράκη μου.

Γεννήθηκες στις 28 Αυγούστου 1975 και εγώ στις 21 Ιουνίου 1977. Είχαμε δύο χρόνια παρά κάτι διαφορά. "Για την ακρίβεια 22 μήνες" όπως έλεγε η μαμά. Παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος από εμένα, η μαμά έλεγε ότι σε προστάτευα και προλάβαινα διάφορες ζημιές σου. Διόρθωνα τις αταξίες σου...




Έτσι έσωσα ένα κρυσταλλένιο βάζο που επιχείρησες εν αγνοία σου να σπάσεις τον καιρό που μέναμε στη λατρεμένη μας οδό "Τυρολόης 5" στην Κάτω Τούμπα, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Έπιασα το βάζο και σε κοίταξα με ύφος "μα τι πας να κάνεις παιδί μου;".

Μια άλλη φορά, βρήκα το χαμένο σου πράσινο ποδήλατο. Το είχες χάσει και στενοχωριόσουν. Σε είχα μαλώσει άσχημα θυμάμαι ο μπαμπάς "για την τόση επιπολαιότητά σου". Μια Κυριακή του 1985 που έγιναν εκλογές και επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το εκλογικό κέντρο που ψήφισαν οι γονείς μας είδα από το παράθυρο το πράσινο ποδήλατο! "Το βρήκα! Το βρήκα ! Να το ποδήλατό μας" φώναξα. Ένα παιδάκι με ειδικές ανάγκες το είχε πάρει για να το χαρεί και δεν μας το επέστρεψε πίσω. Το πήραμε τελικά αλλά το βράδυ σκέφτηκα  μήπως θα ήταν καλύτερα να το χαρίζαμε εκείνο το ποδήλατο στο παιδάκι. Δεν στο είπα για να μη σου χαλάσω τη χαρά σου...

Στο σχολείο πηγαίναμε χεράκι-χεράκι. Τους χειμώνες χαιρετούσαμε για ώρα τη μαμά που ήταν στο μπαλκόνι τυλιγμένη με μια ρόμπα. Κρύοοοοοο και εμείς εκεί να τη χαιρετάμε πριν πάρουμε τη στροφή για το σχολείο. Λες και θα αποχωριζόμασταν για πάντα.

Ήσουν μέτριος μαθητής διότι ασχολήθηκες από πολύ νωρίς με τον αθλητισμό. Κολυμβητής από τους πολύ καλούς. Συμμετείχες σε αγώνες και είχες διακριθεί. Άλλοτε άφηνες να διακριθούν οι συναθλητές σου γιατί λυπόσουν που τους μάλωναν οι γονείς τους αν δεν έφερναν μεγάλες επιδόσεις.

Πεταλούδα, ύπτιο, ελεύθερο και το λατρεμένο μου "βατραχάκι"(πρόσθιο). Διασχίζεις το νερό με αριστοτεχνικό τρόπο και σε θαυμάζω. Έφτιαξες γερά πνευμόνια.....και τσουπ! Μεταπήδησες στο ποδόσφαιρο. Γνώρισες τιμές και δόξες. Σε έγραψαν οι εφημερίδες. "Προσκύνησαν" το αριστερό σου πόδι που είχε ακρίβεια του ρολογιού του Big Ben! "Ξανθόπουλος ο στρατηγός της ΕΠΣΜ (Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Μακεδονίας) έγραφαν οι αθλητικές εφημερίδες. Έπαιξες σε ποδοσφαιρικά τουρνουά στο Ντάλας-Τέξας, στη Δανία και στην Αγγλία. Διακρίσεις, μετάλλια και δημοσιεύματα. Σε θαυμάζω. Φουσκώνω από περηφάνια και χαρά.




Σηκώνεις τη "μανίτσα" σου με τα χέρια σου ψηλά. "Πόσα ξέρεις μανίτσα μου!". Μιλάς για εμένα με θαυμασμό. Ακολούθησα άλλο δρόμο από εσένα και με παίνευες στους φίλους σου και τον κύκλο σου. "Η αδελφή μου, σπουδαία δημοσιογράφος" έλεγες... "Σιγά το CNN!" σου έλεγα εγώ.

Σπούδασες στα ΙΕΚ ΠΑΣΤΕΡ και πέρασες στη σχολή Μηχανολόγων - Μηχανικών των ΤΕΙ-Σερρών. Τυχερός που ήσουν! Χωρίς εξετάσεις κιόλας! Το ΙΕΚ ΠΑΣΤΕΡ εκείνη τη χρονιά είχε μια συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας και όποιος αποφοιτούσε με βαθμό πάνω από 19 έμπαινε στα ΤΕΙ-Σερρών χωρίς εξετάσεις! Βρήκες δουλειά στην εταιρεία κατασκευής ανελκυστήρων KLEEMANN στο Κιλκίς "χάρη στη μάνα μου που έχει τόσες γνωριμίες" έλεγες. "Γεια σου ρε μάνα γίγαντα!".

Λατρεμένος εγγονός των παππούδων, Χαράλαμπου και Γιώργου και της γιαγιάς Σόφης. Η γιαγιά δεν σε αγαπούσε απλώς. Σε είχε σαν θεό της. Δεν έβλεπε κανέναν μπροστά της εκτός από εσένα. Ήσουν ο κόσμος της. Τέλος. Κάθε επιθυμία σου γινόταν πραγματικότητα. Έζησες σε ένα περιβάλλον ελευθερίας και αγάπης. Έζησες πράγματα που άλλα παιδιά ακόμη ονειρεύονται να ζήσουν. Η έγνοια της μαμάς μας, που μας μεγάλωσε μόνη με τη βοήθεια και την αγάπη των παππούδων και της γιαγιάς, ήταν να μην κουραστείς. Να χαρείς. Να ζήσεις. Να απολαύσεις τη ζωή. Εξ ου και το ότι είχες αλλάξει τρία αυτοκίνητα σε λιγότερο από 15 χρόνια. Το πρώτο αυτοκίνητο που σου πήραν οι παππούδες ήταν ένα Ford λευκό. Το δεύτερο ένα μαύρο Peugeot και το τρίτο ένα δίθυρο KIA CEED... Χαλάλι σου!








Αγάπησες πολύ το παιδί μου, τη μικρή "Χαρουλίτα" ή "Χαρουλάκι". Έτσι την έλεγες. Σε χάρηκε περίπου ως τα 4 χρόνια της... Δεν ξέρω τι έγινε μετά αγόρι μου. Αλήθεια δεν ξέρω και δεν θα μάθω ποτέ. Κάναμε 4 χρόνια να σε δούμε...σεβαστήκαμε την επιλογή σου να είσαι απών από τη ζωή μας...Χάσαμε την καλημέρα και τις καληνύχτες που σου στέλναμε σε βίντεο στο κινητό και έστελνες και εσύ τα δικά σου βίντεο και γελούσαμε....Δεν θέλαμε τίποτα άλλο από εσένα αγόρι  μου. Είμασταν ήδη πολύ απασχολημένες. Δεν σε κουράσαμε ποτέ. Είχαμε αναλάβει τις ζωές μας και τις ζωές των άλλων. Και το χειρότερο; Μας έβαλες στη διαδικασία να απολογούμαστε για ένα έγκλημα που δεν ξέραμε και δεν είχαμε κάνει. Να πρέπει να εξηγούμε και να διευκρινίζουμε. Να ξαναγνωριζόμαστε με κάποιους και κάποιες από την αρχή. Να πρέπει να ακούμε το υπέροχο "ναι αλλά δεν ξέρουμε τι λέει και η άλλη πλευρά" ή το επίσης υπέροχο "κάτι δεν κάνατε καλά".

Η ψυχοθεραπεύτριά μου, μου είπε ότι όντως κάτι δεν κάναμε καλά: Σε αγαπήσαμε υπερβολικά.

Δεν ξέρω αγόρι μου τι έγινε...Ξέρω ότι τα 4 χρόνια που επέλεξες  να μας απαρνηθείς η μαμά έπαθε βαρύ εγκεφαλικό (Παρασκευή στις 9 το  βράδυ της 7ης Ιουλίου 2017)  και έπεσε σε κώμα και ήμουν μόνη μου στο νοσοκομείο και έπαιρνα το παιδί μου στη δουλειά στη βάρδια 2-10μμ γιατί δεν υπήρχε άνθρωπος να φροντίσει τη Χαρά μας τόσες ώρες...κι εγώ είχα ανάγκη το παιδί μου και το παιδί μου εμένα. Εγώ και η Χαρά μια γροθιά. Ας είναι καλά οι φίλες της μαμάς και οι συνάδελφοί μου που μου στάθηκαν σε αυτόν το δύσκολο δρόμο.

Ξέρω ότι η μαμά ήταν κλινικά νεκρή και δεν ήρθες...έγινε ένα θαύμα όμως και μια μέρα άνοιξε τα μάτια της...μόνο τα μάτια της άνοιγε...τίποτα άλλο. Νοσηλεύτηκε 2 εβδομάδες στη νευροχειρουργική κλινική του Ιπποκρατείου υπό την επίβλεψη του κορυφαίου νευροχειρουργού Σάββα Γρηγοριάδη. Αργότερα έκανα τεράστιο αγώνα για να μπει η μαμά στην κλινική αποκατάστασης ΑΡΩΓΗ ...Έμεινε εκεί περίπου 4 μήνες...Το ξέρεις ότι η μαμά έχει ισχυρή θέληση και βγήκε νικήτρια....Σηκώθηκε. Συνεχίσαμε την αποκατάσταση στο σπίτι. Σε περιμέναμε. Δεν ήρθες... Η βαριά κατάθλιψη χτύπησε την πόρτα της μαμάς μας. Παρά τον πόνο της τον βαθύ, η αξιοπρέπειά της ήταν αξιοθαύμαστη. Δεν ήταν ποτέ για λύπηση η μαμά μας. Το ξέρεις.

Τον Ιανουάριο του 2019 και νιώθοντας ότι τα έχω όλα τακτοποιήσει και ενώ βρίσκομαι στη δουλειά και ετοιμάζομαι να πω το μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων στο ραδιόφωνο υφίσταμαι και εγώ ένα εγκεφαλικό επεισόδιο εν ώρα εργασίας. Καταρρέω στο γραφείο. Τρέχουν πάνω μου οι συνάδελφοι. Η Βίκυ Δήμου μου κρατά το χέρι και την ακούω να μου λέει "εγώ είμαι εδώ, μη φοβάσαι". Εγώ νιώθω ότι πεθαίνω και σκέφτομαι τι θα απογίνει η μαμά και το παιδί μου. Έρχεται το ΕΚΑΒ  "25 πίεση" ακούω να λένε οι τραυματιοφορείς και με στέλνουν στα επείγοντα του Ιπποκρατείου. "Βρήκαμε κάτι στο κεφάλι σας...πρέπει να σας δει άμεσα νευροχειρουργός" μου είπε η νευρολόγος. Και άρχισε άλλος ένας αγώνας εξετάσεων, μαγνητικές, αξονικές εξετάσεις και μια βαριά κατάθλιψη και ένα τεράστιο μετατραυματικό στρες. Στήριγμά μου η πονεμένη μάνα μας που με έβλεπε να μην μπορώ να περπατήσω, να μην μπορώ να λειτουργήσω και έκανε τον καραγκιόζη για να σκάσω ένα χαμόγελο.

Έσκασε το κεφάλι μου αγόρι μου από την όλη κατάσταση....και πάλι δεν ήρθες. Αν περνούσες μια βόλτα από το Plaisir στην Αριστοτέλους θα έβλεπες ότι τα μάρμαρά του, είχαν καεί από τα δάκρυα και το κλάμα και τα αναφιλητά που έριξα μια μέρα που καθίσαμε για καφέ με τη μαμά ύστερα από άλλη μια μαγνητική τομογραφία στο κεφάλι μου...

Και το παιδάκι μου ήρωας...βράχος....τι να πω για αυτό το παιδί. Μπορώ με σιγουριά και χωρίς καμία υπερβολή πλέον να παινευτώ για αυτό το θησαυρό...Ποιο παιδί περνά τέτοιες εμπειρίες....παρόλο που δεν έβαλα μιζέρια στον πόνο μας, σίγουρα αντιλήφθηκε τα πάντα.

...Και γύρω γύρω όλοι μια άρρωστη γιαγιά. Μια γιαγιά που έδωσε και εκείνη όλη την ψυχή της και ήπιε δηλητήριο. "Σε πότισα ροδόσταμο, με πότισες φαρμάκι" αγόρι μου... Έχασε τα μυαλά της και η γιαγιά από τις απανωτές απώλειες των παππούδων. Η δική σου όμως και μάλιστα εν ζωή απώλεια, η δική σου άρνηση, την τσάκισε. Την αποτελείωσε. Γιατροί, νοσοκομεία, νοσηλείες, τρέξιμο τρελό και στο τέλος μια κηδεία στις 21 Νοεμβρίου 2020. Η γιαγιά μας, έφυγε σημαδιακή ημέρα. Στα Εισόδια της Θεοτόκου. Ήταν και η γιαγιά μας μια Παναγιά της προσφοράς και της αγάπης. Πέθανε στα 90 της, ήθελε και άλλο να ζήσει, μπορούσε κι άλλο να ζήσει αν ερχόσουν...Αλλά και πάλι δεν ήρθες. Τρία άτομα στην κηδεία της γιαγιάς μας. Η μαμά, εγώ, η Χαρά και ο παπάς....κορωνοϊός θα μου πεις. Αλλά χωρούσες και εσύ. Δεν θα σου έλεγε κανένας "όχι".

Και πάλι τίποτα δεν είπα. Το μέγεθος του πόνου μας δεν περιγράφεται με λόγια. Οι φωτογραφίες της οικογενειακής ζωής και αγάπης μας παρηγορούν τον πόνο μας. Οι φωτογραφίες σου με τη "Χαρουλίτα" σου και τα βίντεό σας μας θυμίζουν την καλή και αγαθή ψυχή σου.

Ζήσαμε 42 χρόνια χωρίς ζήλεια, χωρίς κακία, χωρίς διαπληκτισμούς. Με αμοιβαία αγάπη και θαυμασμό. Δεν ξέρω αγόρι μου....εσύ θα μου πεις....Αλλά να που δεν μπορείς. Χτύπησε το τηλέφωνο στις 15 Αυγούστου και μου έβαλαν μαχαίρι στην καρδιά. Μαχαίρια. Πολλά μαχαίρια. Το κατάλαβε αμέσως η μάνα. Ποια μάνα γελιέται αγόρι μου; Ποια μάνα γελιέται για τον πόνο του παιδιού της αδελφέ μου;;;

Κάτσε αδελφέ μου...πού πας; Δεν ξηγηθήκαμε ακόμη! Ποιος θα μου πει το γιατί αγόρι μου; "Ανακοπή καρδιάς" στα 46 χρόνια σου γράφει η ιατροδικαστική έκθεση. Ναι έχουμε σοβαρό ιστορικό καρδιάς αλλά όχι και έτσι!

Δεν ξέρω αν δεν άντεξε η καρδιά σου αδελφέ μου...

Ξέρω ότι σε περίμενα. Σε περιμέναμε. Γιατί δεν είχαμε κανένα δικαίωμα και κανένα "πράσινο φως" να σε πλησιάσουμε. Και ξέρεις κάτι αγόρι μου; Κανέναν δεν μπορείς να σώσεις αν πρώτος εκείνος δεν θέλει πρώτα να σωθεί.

Βλέπαμε στο δρόμο αυτοκίνητα σαν το δικό σου και λέγαμε "Νάτος! Λες να έρχεται;"...Μάταια όμως...Πριν λίγες μέρες η μαμά μου είπε ότι το 2018 σε καλούσε κάθε μέρα στο κινητό σου και δεν απαντούσες...γιατί αγόρι μου;;;

Το κατάλαβες αγόρι μου; Με ακούς αδελφέ μου; Με ακούς; Δεν με ακούς...Δεν έχεις ώρα...Κάτσε λίγο ακόμα...Σε χάσαμε δύο φορές αδελφέ μου.

Τίποτα δεν κατάλαβες και τίποτα δεν θα μάθουμε. Πήρες όλα τα μυστικά και τα φανερά μαζί σου.

Πήγαινε  να βρεις τη γιαγιά να σου φτιάξει τα αγαπημένα σου γιουβαρλάκια και τους λουκουμάδες και μετά πέρνα και από τους παππούδες να παίξετε τάβλι, να μιλήσετε για τα αθλητικά και το καινούργιο αυτοκίνητο που έβαλες στο μάτι. Μετά έλα ένα Σάββατο μεσημέρι στο παλιό σπίτι μας. Η μαμά θα έχει έτοιμες τις μπριζόλες με πουρέ στο τραπεζάκι μας και θα δούμε "Στρουμφάκια" και "Αστυνόμο Σαϊνη"!





Να έρχεσαι στον ύπνο μας τουλάχιστον αγόρι μου. Να "ξηγηθούμε". Σε αγαπάμε όπου και αν είσαι. Δεν μπορεί να μην το ήξερες.

Αντίο Μιμάκο μας...Κάποτε από την μεγάλη πίκρα μου αναφώνησα "Ναι! Το αίμα γίνεται νερό!". Έκανα λάθος! Δεν γίνεται αγόρι μου...καίγεται το αίμα για το αίμα που πεθαίνει...

Η Παναγιά αν σε έχει στην αγκαλιά της, να σε φροντίζει όπως η μάνα μας. Αγάπησέ την και πες της να στείλει στη μάνα μας υπομονή.

Αντίο γιε, αδελφέ και θείε μας...





ΥΓ: Το ξέρεις ότι έχασα την καλύτερη φίλη μου, τη Ζωή Σιμάρα....Τον Φώτη Φερενίδη και τον λατρεμένο Δημήτρη Διβίδη. Στον ύπνο μου προχθές είδα τον μπαμπά να είναι πολύ χαρούμενος και να χοροπηδά στον καναπέ του σπιτιού μου. Ίσως να χάρηκε που σε συνάντησε στον ουρανό. Σου χαρίζω αυτή τη μουσική που με λιώνει όποτε την ακούω.


💓💓💓



Σχόλια

  1. Σου χαρίζω ''το παράπονο'' του Λευτέρη Παπαδόπουλου μαζί με όση συμπόνια θα μπορούσες να δεχτείς από μία άγνωστη . Να χαμογελάς, επειδή φωτίζεις τις γκρίζες μέρες μας και να γκρινιάζεις επειδή ξυπνάς τις κοιμισμένες ηθικές αξίες μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ από καρδιάς...είναι πολύ σημαντικό να σε καταλαβαίνουν οι "ξένοι".

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"