Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στο Μύλο των Ξωτικών και στο πάρκο των ευχών!

Με σήκωσες και εφέτος από τον καναπέ και κινήσαμε για τα Χριστουγεννιάτικα πάρκα της Λάρισας και των Τρικάλων! Πρόπερσι είχαμε πάει στην Ονειρούπολη της Δράμας. Εφέτος σειρά είχαν άλλοι προορισμοί!
Ο Μύλος των Ξωτικών και το Πάρκο των Ευχών!


Πήγαμε με τον προαστιακό σιδηρόδρομο στη Λάρισα, μείναμε στο ξενοδοχείο Αχίλλειον (*ο Άγιος Αχίλλειος είναι ο πολιούχος της Λάρισας) και από εκεί με τους συγγενείς που συναντήσαμε επισκεφθήκαμε αυθημερόν και τα Τρίκαλα.

Η Λάρισα μας άρεσε πάρα πολύ γιατί όντως είναι μια family friendly πόλη, με μεγάλη πλατεία, με πεζοδρομημένο το κέντρο και άνετους χώρους για περπάτημα. Είδαμε και υπόγειους κάδους!
Α! Και έχει και free wifi στην κεντρική πλατεία!

Το Πάρκο των Ευχών βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο στο πάρκο Αλκαζάρ και ήταν πραγματικά μαγευτικό. 




Σε ενθουσίασε το καρουζέλ αλλά και η πριγκίπισσα του πάγου που φωτογραφιζόταν με τα παιδάκια.



Στο Πάρκο των Ευχών υπάρχει και το χριστουγεννιάτικο τρενάκι που σε πάει και σε φέρνει από την κεντρική πλατεία. Ανεβήκαμε και απολαύσαμε τη διαδρομή.  Η περιήγηση στο πάρκο των ευχών δε σε κάνει να βαρεθείς καθόλου. Έχεις τόσα πολλά να κάνεις!






Στη Λάρισα απολαύσαμε περπάτημα, βόλτες, καφέ και "βραδινές εξόδους!".




Τη δεύτερη μέρα της διαμονής μας στην όμορφη Λάρισα πήγαμε οδικώς στα Τρίκαλα για να δούμε τον περίφημο Μύλο των Ξωτικών, εκεί όπου όντως χτυπά η καρδιά των Χριστουγέννων!
Μας περίμεναν στην είσοδο τα ξωτικά!



Μικρά και μεγάλα σπιτάκια σε περιμένουν για να σε ταξιδέψουν σε έναν κόσμο μαγικό!
Η βασίλισσα των ζαχαρωτών!
Η νεράιδα των λουλουδιών!
Το σπιτάκι της ζεστής σοκολάτας και τα φωτάκια και τα δεντράκια και όλη η ατμόσφαιρα σε μεταφέρει σε έναν κόσμο θαρρείς από παραμύθι!







Μας έμειναν αξέχαστες και αυτές οι χριστουγεννιάτικες διακοπές μας.
Πού λες να πάμε του χρόνου;


Σε φιλώ!
Η μαμά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...

Δάκρυα "πορτοκάλια"

Τα πορτοκάλια είναι νόστιμα, ειδικά εκείνα τα ζουμερά με τη γλυκόξινη γεύση. Έχουν βιταμίνες μα κυρίως έχουν μνήμες... Λίγους μήνες πριν φέρω στον κόσμο το παιδί μου, καθάριζα ένα ζουμερό πορτοκάλι. Τη λαχτάρα μου να το φάω διέκοψε η "παρέμβαση" του αδελφού μου του Δημήτρη. Έσπευσε να με ενημερώσει και να με προστατεύσει. "Σοφουλάκι, μην τρως πορτοκάλια τα βράδια! Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς! Θα νιώθεις κάψιμο!"  . Στις μεταφορικές έννοιες της καθημερινότητας λέμε "σαν πορτοκάλια τα δάκρυά της..." Σε λίγο καιρό, τον Αύγουστο που θα έρθει, κλείνουμε 4 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη μας. Τέσσερα χρόνια χωρίς τον πολυαγαπημένο γιο της μάνας μας, τον αδελφό μου και θείο της κόρης μου...λάτρευε ο ένας τον άλλον...Λατρευόμασταν. Κάθε φορά, κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά, χώνω μέσα στην τσάντα μου ένα πορτοκάλι...