Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στο Μύλο των Ξωτικών και στο πάρκο των ευχών!

Με σήκωσες και εφέτος από τον καναπέ και κινήσαμε για τα Χριστουγεννιάτικα πάρκα της Λάρισας και των Τρικάλων! Πρόπερσι είχαμε πάει στην Ονειρούπολη της Δράμας. Εφέτος σειρά είχαν άλλοι προορισμοί!
Ο Μύλος των Ξωτικών και το Πάρκο των Ευχών!


Πήγαμε με τον προαστιακό σιδηρόδρομο στη Λάρισα, μείναμε στο ξενοδοχείο Αχίλλειον (*ο Άγιος Αχίλλειος είναι ο πολιούχος της Λάρισας) και από εκεί με τους συγγενείς που συναντήσαμε επισκεφθήκαμε αυθημερόν και τα Τρίκαλα.

Η Λάρισα μας άρεσε πάρα πολύ γιατί όντως είναι μια family friendly πόλη, με μεγάλη πλατεία, με πεζοδρομημένο το κέντρο και άνετους χώρους για περπάτημα. Είδαμε και υπόγειους κάδους!
Α! Και έχει και free wifi στην κεντρική πλατεία!

Το Πάρκο των Ευχών βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο στο πάρκο Αλκαζάρ και ήταν πραγματικά μαγευτικό. 




Σε ενθουσίασε το καρουζέλ αλλά και η πριγκίπισσα του πάγου που φωτογραφιζόταν με τα παιδάκια.



Στο Πάρκο των Ευχών υπάρχει και το χριστουγεννιάτικο τρενάκι που σε πάει και σε φέρνει από την κεντρική πλατεία. Ανεβήκαμε και απολαύσαμε τη διαδρομή.  Η περιήγηση στο πάρκο των ευχών δε σε κάνει να βαρεθείς καθόλου. Έχεις τόσα πολλά να κάνεις!






Στη Λάρισα απολαύσαμε περπάτημα, βόλτες, καφέ και "βραδινές εξόδους!".




Τη δεύτερη μέρα της διαμονής μας στην όμορφη Λάρισα πήγαμε οδικώς στα Τρίκαλα για να δούμε τον περίφημο Μύλο των Ξωτικών, εκεί όπου όντως χτυπά η καρδιά των Χριστουγέννων!
Μας περίμεναν στην είσοδο τα ξωτικά!



Μικρά και μεγάλα σπιτάκια σε περιμένουν για να σε ταξιδέψουν σε έναν κόσμο μαγικό!
Η βασίλισσα των ζαχαρωτών!
Η νεράιδα των λουλουδιών!
Το σπιτάκι της ζεστής σοκολάτας και τα φωτάκια και τα δεντράκια και όλη η ατμόσφαιρα σε μεταφέρει σε έναν κόσμο θαρρείς από παραμύθι!







Μας έμειναν αξέχαστες και αυτές οι χριστουγεννιάτικες διακοπές μας.
Πού λες να πάμε του χρόνου;


Σε φιλώ!
Η μαμά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    

Το κουτάλι της Kellogg's!

Α, θα μπω κατευθείαν στο θέμα! Έφτασε πριν από λίγες μέρες το κουτάλι της Kellogg's! Τι χαρά! Με το ονομά σου τυπωμένο! Ντα νταααααννννννν! Ιδού! Έκανε πολύ καιρό να φτάσει. Το περιμέναμε πώς και πώς! Φυσικά έφτιαξα και ένα κουτάλι για εμένα και ένα για τη "γιαγιακούλα" σου! Είναι μια πολύ όμορφη κίνηση της Kellogg's για μικρά και μεγάλα παιδιά! Κουτάλια για τα παιδάκια και τους γονείς τους! Με όποιο ήρωα της Kellogg's  αγαπάς! Κικιρίκουυυυυυυυυυυυυυυ! Αυτό επιλέξαμε εμείς! Μιαμ μιαμ μιαμ.... Το λες τόσο ωραία συλλαβιστά "κου-τα-λλά-κι!!!!!". Φιλάκια αγάπη μου!

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...