Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ημέρα που δεν έφαγες πρωινό.

Είσαι πολύ γενναίο παιδί!
Το ξέρεις; Σου το λέω πολλές φορές αλλά ποτέ δε θα μπορέσει το παιδικό μυαλουδάκι σου να συνειδητοποιήσει το βάρος των λέξεων. 
Όταν αυτό το blog είτε εκτυπωθεί είτε το διαβάσεις μόνη σου, σίγουρα θα καταλάβεις.

Η ημέρα που δεν έφαγες πρωινό ήταν εκείνη που δεν μπορούσα εγώ να σηκωθώ για να σου ετοιμάσω.

<a style="background-color:black;color:white;text-decoration:none;padding:4px 6px;font-family:-apple-system, BlinkMacSystemFont, &quot;San Francisco&quot;, &quot;Helvetica Neue&quot;, Helvetica, Ubuntu, Roboto, Noto, &quot;Segoe UI&quot;, Arial, sans-serif;font-size:12px;font-weight:bold;line-height:1.2;display:inline-block;border-radius:3px" href="https://unsplash.com/@heftiba?utm_medium=referral&amp;utm_campaign=photographer-credit&amp;utm_content=creditBadge" target="_blank" rel="noopener noreferrer" title="Download free do whatever you want high-resolution photos from Toa Heftiba"><span style="display:inline-block;padding:2px 3px"><svg xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" style="height:12px;width:auto;position:relative;vertical-align:middle;top:-2px;fill:white" viewBox="0 0 32 32"><title>unsplash-logo</title><path d="M10 9V0h12v9H10zm12 5h10v18H0V14h10v9h12v-9z"></path></svg></span><span style="display:inline-block;padding:2px 3px">Toa Heftiba</span></a>

Όταν σε είδα να έρχεσαι στο κρεβάτι και να κάθεσαι δίπλα μου για παρέα μαζί με ένα μπολ πατατάκια και ένα ποτήρι γάλα είχα σαφώς καταλάβει ότι έπρεπε να κάνω και πάλι τα πάντα για να μπορέσω σου προσφέρω ξανά τον χαρούμενο εαυτό μου.

 Η μαμά σου, έκανε μια ξαφνική στάση άθελά της.
Σταμάτησε το σύστημα να "δουλεύει".
Ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας στο κεφάλι με τις οργανικές και ψυχολογικές προεκτάσεις του είχε διαλύσει ό,τι είχαμε χτίσει μαζί.

 Το μπολ με τα πατατάκια σου και το ποτήρι με το γάλα σου μού έδωσαν τη σπρωξιά για να σηκωθώ να ψάξω τη λύση μου.

                                         ΚΑΙ ΤΗ ΒΡΗΚΑ.

Και αυτό είναι που θέλω να "διαμηνύσω" στη μάνα ή τον πατέρα που θα νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή του εντελώς αδύναμος να αντιμετωπίσει τη ζωή.
Το μήνυμά μου είναι ότι
                            ΟΛΑ ΛΥΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΚΡΑΤΑ 
                                  ΓΙΑ  ΠΑΝΤΑ.

 Εσύ που βρέθηκες έστω για μια στιγμή στη θέση μου ή εσύ που τώρα αντιμετωπίζεις το δικό σου μπολ με πατατάκια και ένα ποτήρι γάλα του παιδιού σου να ξέρεις ότι

                          ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ 
                  ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ

                     .......  ΜΕ ΓΕΛΙΑ
                     
                        ......... ΜΕ ΑΣΤΕΙΑ

                       .........   ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Μα προπαντός: σε περιμένουν πολλές αφορμές για να χαίρεστε το σήμερα.
Με αγάπη,
η μαμά μιας Χαράς και πασχαλιάς.

Ετικέτες

Ετικέτες

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων...»

"Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ! Το ξέρεις; Φυσικά και το ξέρεις! Ειδικά όταν σε ακούω να γελάς στον ύπνο σου και φουσκώνω από ευτυχία!  Το είπε πριν από πολλά πολλά χρόνια ο Ουίλιαμ Σαίξπιρ. Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αδάμης , εμπνέεται  και παίρνει αφορμή αυτή την σχολική χρονιά, από τη διάσημη φράση του Σαίξπιρ και ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, το πιο απίστευτο όνειρο, το έργο που έχει ανέβει περισσότερες φορές στον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο .  Σήμερα λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πρώτη θεατρική παράσταση αυτού του φθινοπώρου στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ . Πρόκειται για το "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αδάμη.   Είναι ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπιρ σε όλο τον κόσμο.   Η παράσταση είναι ειδικά φτιαγμένη για τα παιδιά, με μια ολοκαίνουρια διασκευή, με επταμελή θίασο και συστήνει τον σπουδαίο συγγραφέα μέσα από την ελαφρότητα ενός ψιθύρου. Ο Πουκ, το λατρεμέ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Τα μεγάλα ταξίδια πάντα κάνουμε μόνοι

Τα έχουν αναλύσει όλοι όλα για το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν έμεινε κάτι άλλο να πούμε. Καταλαβαίνεις τον πόνο των άλλων, επειδή έχεις χάσει και εσύ ξαφνικά τον άνθρωπό σου; Επειδή είναι άδικο το ξαφνικό φευγιό; Καταλαβαίνεις τον άλλο έτσι κι αλλιώς;   Νομίζω ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος πάρα πολλά  και ακριβώς τα ίδια, είτε θρηνούμε μια απώλεια στο ίδιο μας το σπίτι, είτε όχι. Το κυριότερο από όλα που μας κάνει να πονάμε, είναι που ξέρουμε ότι σωθήκαμε τόσα χρόνια από τύχη. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτές τις μέρες, ώρες και στιγμές είναι να σιγοτραγουδώ λίγους στίχους...σαν φυλαχτό μέσα μου... " Μείνε λίγο ακόμα  κλείσαν’ όλοι οι δρόμοι  τα μεγάλα ταξίδια  πάντα κάνουμε μόνοι"    
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Σήμερα θα σου μιλήσω για τη μαμά μου.

Θυμάμαι τη μαμά μου... τα πρωινά που μας έντυνε για το σχολείο... εκείνο το σφίξιμο του αποχωρισμού που ένιωθα και την ανυπομονησία να έρθει το μεσημέρι. Που θα άνοιγε την πόρτα και θα την έβλεπα στο σπίτι, να συγυρίζει, να μαγειρεύει και να στρώνει το τραπέζι. Να τη βλέπω. Μου έφτανε. Θυμάμαι τη μαμά μου τα καλοκαίρια...στο μπαλκόνι να κεντά και εγώ να ετοιμάζομαι να πάω για παιχνίδι με τις φίλες μου για ώρες ατελείωτες. Θυμάμαι που μας φώναζε από το μπαλκόνι η μαμά για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Πού να το ξέραμε τότε τι σήμαινε η κινητή τηλεφωνία; Θυμάμαι τις εκδρομές μας τα Σάββατα για μπάνιο στη Χαλκιδική. Χρόνια μετά η ίδια ανακάλυψε τις ομορφιές και της Πιερίας. Θυμάμαι τη γεύση της μερέντας στο ψωμί. Ήταν αλλιώτικη τότε.  Και θυμάμαι τον καιρό που εργαζόταν η μαμά τα μικρά αλλά πολύ δυνατά συναισθηματικά σημειώματα που γράφαμε η μία στην άλλη... "Φουφουκίτσα μου σ'αγαπώ πολύ. Δε θα αργήσω. Να με περιμένεις". Τους καλύτερους καφέδες τους έχω ...
2 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα